Tadeusz Kuśmierski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Kuśmierski
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

28 października 1930
Trawniki

Data i miejsce śmierci

9 listopada 2001
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1947–1992

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku ds. technicznych, zastępca dowódcy dywizji ds. technicznych, zastępca dowódcy okręgu wojskowego ds. technicznych, szef Służby Czołgowo-Samochodowej MON, szef sztabu Służb Technicznych – zastępca Głównego Inspektora Techniki WP, Główny Inspektor Techniki Wojska Polskiego

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Tadeusz Kuśmierski (ur. 28 października 1930 Trawnikach k. Lublina, zm. 9 listopada 2001 w Warszawie[1]) – generał dywizji Wojska Polskiego, Główny Inspektor Techniki Wojska Polskiego (1989–1992).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Pawła, robotnika w cukrowni, i Franciszki z domu Rusiek. W latach 1937–1944 uczył się w szkole powszechnej w Trawnikach, w 1944 przeniósł się wraz z rodziną do Lublina. Po zakończeniu wojny rozpoczął pracę jako pomocnik murarza w Przedsiębiorstwie Budowlanym w Lublinie, a następnie jako tokarz w Fabryce Narzędzi Maszyn Rolniczych. W 1946 wstąpił do ZWM, w marcu 1947 został kierownikiem Zarządu Miejskiego ZWM w Lublinie. W sierpniu 1947 wstąpił na własną prośbę do WP i został skierowany do Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu, którą ukończył z wynikiem bardzo dobrym i pierwszą lokatą we wrześniu 1950. 3 września 1950 został awansowany na stopień podporucznika broni pancernej w grupie technicznej. Po promocji pozostał w szkole, gdzie objął funkcję pomocnika dowódcy kompanii do spraw technicznych, a w listopadzie 1951 został przeniesiony na wykładowcę eksploatacji cyklu technicznego w Technicznej Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych. W 1955 został dowódcą kompanii podchorążych w tej szkole, a w październiku 1956 został pomocnikiem szefa wydziału szkolenia szkoły. W 1957 objął stanowisko starszego pomocnika kierownika sekcji technicznej do spraw napraw i eksploatacji 34 Drezdeńskiego Batalionu Czołgów Ciężkich i Artylerii Pancernej w 34 Drezdeńskiej Brygadzie Czołgów Ciężkich. W 1958 przeszedł na to samo stanowisko w sztabie brygady. W latach 1958–1961 uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Biedrusku, gdzie w 1961 zdał maturę. W latach 1962–1967 ukończył studia stacjonarne na Wydziale Mechanicznym Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie[2]. Studia ukończył z w lipcu 1967 z oceną bardzo dobrą i otrzymał dyplom magistra inżyniera mechanika. We wrześniu 1967 został zastępcą dowódcy do spraw technicznych 13 Pułku Czołgów Średnich w Opolu, a w marcu 1969 zastępcą dowódcy 25 Pułku Zmechanizowanego w Opolu – kierownikiem sekcji technicznej pułku. W styczniu 1971 został szefem służb technicznych – zastępcą dowódcy 10 Dywizji Pancernej w Opolu, a w sierpniu 1971 przeszedł na stanowisko szefa służb technicznych – zastępcy dowódcy 4 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim. W lipcu 1974 ukończył z oceną bardzo dobrą Podyplomowe Studium Operacyjno-Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1972 ukończył także Kurs Teorii Organizacji i Zarządzania zorganizowany przy dowództwie Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. 30 lipca 1974 został szefem służb technicznych – zastępcą Śląskiego Okręgu Wojskowego i szefem Służb Technicznych w tym okręgu. Uchwałą Rady Państwa PRL z października 1976 został awansowany do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz KC PZPR Edward Gierek. Od sierpnia 1978 szef Służby Czołgowo-Samochodowej w Głównym Inspektoracie Techniki WP. W 1979 oraz 1988 roku ukończył kurs kierowniczej kadry WP w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie. Od maja 1982 był szefem sztabu Służb Technicznych – zastępcą Głównego Inspektora Technik WP (gen. broni Zbigniewa Nowaka). Uchwałą Rady Państwa PRL z października 1984 został awansowany do stopnia generała dywizji. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński. W lipcu 1989 wyznaczono go na pełniącego obowiązki Głównego Inspektora Techniki (po gen. broni Zbigniewie Nowaku), a we wrześniu 1990 został zatwierdzony na tym stanowisku. W marcu 1992 został zwolniony z zawodowej służby wojskowej w związku z osiągnięciem ustawowej granicy wieku i 24 lipca 1992 został przeniesiony w stan spoczynku. W marcu 1992 został oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej Jana Parysa.

W służbie otrzymywał bardzo dobre i dobre opinie służbowe. Był wyróżniany m.in. za przygotowanie i kierowanie wojskami w ćwiczeniach „Lato-82” i „Wrześnień-82”.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera EII-6-6)[3].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[4]:

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Od 1951 żonaty z Barbarą Ireną z domu Jóśkowiak (1932–2012). Małżeństwo miało dwóch synów[4][3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  2. Strona główna – Wojskowa Akademia Techniczna [online], www.wat.edu.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-12] (pol.).
  3. a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  4. a b Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: I-M, Toruń 2010, s. 339–341.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 339–341.