Tadeusz Piskor
| ||
| ||
 generał dywizji
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1 lutego 1889 Bór, Królestwo Polskie | |
| Data i miejsce śmierci | 22 marca 1951 Londyn | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | 1914-1945 | |
| Siły zbrojne |  Legiony Polskie Wojsko Polskie
| |
| Jednostki | Biuro Ścisłej Rady Wojennej 28 Dywizja Piechoty Sztab Główny Armia „Lublin” | |
| Stanowiska | szef oddziału szef biura - II zastępca szefa Sztabu Generalnego dowódca dywizji piechoty szef Sztabu Głównego inspektor armii dowódca armii | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa | |
| Odznaczenia | ||
                            
| ||
Tadeusz Ludwik Piskor (ur. 1 lutego 1889 w Borze k. Ostrowca Świętokrzyskiego, zm. 22 marca 1951 w Londynie) – generał dywizji Wojska Polskiego, szef Sztabu Głównego (1926–1931), dowódca Armii „Lublin” w kampanii wrześniowej 1939 roku.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Władysława, inżyniera hutnika, i Julii z Zagórskich. Absolwent Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego[1] w Warszawie (1907). W 1908 rozpoczął studia na Wydziale Nauk Ścisłych Instytutu Politechnicznego w Liège w Belgii. W 1910 przeniósł się do Lwowa, kontynuując studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.
W Belgii był współzałożycielem Związku Walki Czynnej (1909). We Lwowie był nadal związany z ruchem niepodległościowym (ZWC). 15 października 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego, w którym ukończył kurs oficerski (1912). Był jednym z oficerów ulubionych przez komendanta Józefa Piłsudskiego, z rąk którego otrzymał znak oficerski „Parasol”. 1 listopada 1913 został komendantem szkoły podoficerskiej.
W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Początkowo służył w sztabie I Brygady, a następnie dowodził kompanią w VI Batalionie. Na froncie wykazał talent dowódczy, toteż szybko awansował (dowódca VI[2] batalionu, II batalionu w 1 pułku piechoty i II batalionu w 5 pułku piechoty[3], a także przejściowo szef sztabu, a następnie I oficer sztabu I Brygady). W grudniu 1914 został ranny. W czasie służby w Legionach Polskich awansował na porucznika (29 września 1914) i kapitana (5 marca 1915)[4]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie w Beniaminowie. W czasie pobytu w obozie zachowywał niezwykle godną i patriotyczną postawę, w wyniku czego był przez władze niemieckie szykanowany[3]. Po wyjściu z obozu 29 września 1918 przez krótki okres był w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. 21 listopada 1918 mianowany szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Lublin. 3 stycznia 1919 został szefem sztabu Grupy Operacyjnej „Bug”, 20 lutego – szefem sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów, Grupy Operacyjnej Kawalerii płk. Władysława Beliny-Prażmowskiego i Grupy Operacyjnej gen.Edwarda Rydza-Śmigłego. Brał udział w działaniach bojowych na froncie; został ranny w styczniu 1919. W tym samym roku został awansowany na podpułkownika. W okresie od listopada 1919 do kwietnia 1920 był adiutantem generalnym Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza, Józefa Piłsudskiego. 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[5]. W lipcu 1920 został szefem Oddziału III Naczelnego Dowództwa.
Po zakończeniu działań wojennych został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 40. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty Legionów[6]. W latach 1923–1924 ukończył kursy dla wyższych dowódców w Wyższej Szkole Wojennej i w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Uzupełniał studia również we Francji. 13 grudnia 1921 został mianowany szefem Biura Ścisłej Rady Wojennej i II zastępcą szefa Sztabu Generalnego[7]. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 14. lokatą w korpusie generałów[8]. 21 października 1925 roku został mianowany dowódcą 28 Dywizji Piechoty w Warszawie[9]. 19 czerwca 1926 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go szefem Sztabu Generalnego w Warszawie[10]. 1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki mianował go generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 3. lokatą w korpusie generałów[11]. 3 grudnia 1931 roku został zwolniony ze stanowiska szefa Sztabu Głównego i mianowany inspektorem armii[12]. W wypadku konfliktu zbrojnego z ZSRR miał objąć dowództwo Armii „Baranowicze”.
4 września 1939 został mianowany dowódcą Armii „Lublin”. Z 13 na 14 września 1939 Naczelny Wódz podporządkował mu Armię „Kraków”. Najpierw podległe mu wojska osłaniały rubież rzeki Wisły. Później generał podjął decyzję przebijania się dowodzonymi siłami do Lwowa wzdłuż osi Tomaszów Lubelski–Bełżec. 19 września w rejonie Tomaszowa Lubelskiego Niemcom udało się całkowicie okrążyć armie dowodzone przez gen. Piskora. Wobec niepowodzenia podjętych w nocy z 19 na 20 września prób wyjścia z okrążenia i prawie całkowitego wyczerpania amunicji artyleryjskiej, zapadła decyzja o kapitulacji. Generał wydał rozkaz zaprzestania walk i zniszczenia sprzętu bojowego oraz przekazał do Lublina rozkaz zalecający wojskowym przejście do konspiracji.
20 września 1939 został wzięty do niewoli. Przebywał w kilku obozach jenieckich: VII A Murnau (był starszym obozu), VIII B Silberberg, IV C Colditz, X C Lübeck i VI B Dössel (był komendantem tajnej organizacji wojskowej, wchodzącej w struktury AK).
Po uwolnieniu 30 kwietnia 1945 wyjechał do Wielkiej Brytanii i osiadł w Londynie. Od 2 lipca 1945 pozostawał w dyspozycji szefa Sztabu Naczelnego Wodza. Był mocno schorowany, ale mimo to działał w Komisji Historycznej Sztabu Głównego i przewodniczył Komisji ds. Żołnierzy 1939. Zmarł w Londynie, pochowany początkowo na cmentarzu St. Mary’s w Kensal Green. 23 września 1990 urna z prochami spoczęła w Tomaszowie Lubelskim.
Tadeusz Piskor był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona Maria Ines z Rudnickich zmarłą w latach trzydziestych. Z tego związku urodziła się córka, która zmarła w dzieciństwie. W 1940 ożenił się per procura z Lucyną z Kacperskich, z którą miał syna Jerzego (George), urodzonego w 1946 roku w Londynie. Jerzy (George) Piskor w 1968 roku ukończył kierunek elektryczny w Królewskiej Szkole Wojskowej w Kingston.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Wyprawa wileńska, Warszawa 1919
- Gra wojenna z dwoma zadaniami taktycznymi, Warszawa 1919
- System trójdzielny w organizacji wyższych jednostek wojskowych, Warszawa 1920
- Działania dywizji kawalerii na Ukrainie od 20 IV do 20 VII 1920, Warszawa 1926
- Myśl manewru znad Wieprza, „Niepodległość” 1951, t. 3
- Piłsudski i Lwów, „Wiadomości”, 1951, nr 268
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Polskie
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1921)[13][14]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1937)[13][15]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[13][16]
- Krzyż Niepodległości (1931)[13][17]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[13][18]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie[13] (po raz pierwszy w 1921)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (1929)[13][20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę[13]
- Medal Dziesięciolecia[13]
- Znak oficerski „Parasol”
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
- Odznaka „Znak Pancerny”
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[21]
- Zagraniczne
- Order Leopolda III klasy z mieczami (Belgia)[13]
- Order Krzyża Wolności III klasy (Estonia)[13]
- Order Krzyża Orła I klasy (Estonia, 1932)[22]
- Order Legii Honorowej II, III i V klasy (Francja)[13][23][24]
- Order Świętego Sawy I klasy (Jugosławia)[13]
- Order Orła Białego III klasy (Jugosławia)[13]
- Order Miecza II klasy (Szwecja)[13]
- Order Wschodzącego Słońca II klasy (Japonia)[13]
- Order Białej Róży II klasy (Finlandia)[13]
- Order Lwa Białego II klasy (Czechosłowacja)[13]
- Order Trzech Gwiazd II klasy (Łotwa, 1928)[13][25]
- Order Karola II klasy (Rumunia)[13]
- Order Korony I klasy (1928)[13][26]
- Order Gwiazdy III klasy (Rumunia)[13]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Generałowie Wojska Polskiego
- Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- Generałowie polscy w niewoli
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Późniejsze nazwy szkoły: od 30.06.1915 do 10.11.1918 Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Maurycego hr. Zamoyskiego, od 10.11.1918 Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego (za: Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego Warszawa: PIW, 1989: 21 i 23; tamże w spisie absolwentów na str. 332, pozycja 38. oraz fotografia generała, fot. nr 27 po s. 128)
- ↑ Generałowie II Rzeczypospolitej s. 218
- ↑ a b Generałowie II Rzeczypospolitej s. 219
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920 roku, s. 382.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1725.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 590.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 28 czerwca 1926 roku, s. 197.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 2 stycznia 1928 roku, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 219.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 575.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2763 z 15 marca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 409)
- ↑ M.P. z 1937 r. Nr 260, poz. 410
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych, nr 54 z 23.12.1926
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 2 z 19 marca 1931
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2033 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1553)
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 10/1929, s. 161
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 287.
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid (est.). president.ee. [dostęp 2014-11-12].
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych, nr 9 z 26.04.1928
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych, nr 15 z 11.11.1928
- ↑ Wysokie odznaczenia rumuńskie dla generalicji polskiej. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 132 z 12 czerwca 1928.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Izdebski. Generał Tadeusz Piskor (1887-1951). „Łambinowicki Rocznik Muzealny”. 32, s. 9-27, 2009. ISSN 0137-5199.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Zbigniew Mierzwiński: Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990: Wydawnictwo Polonia, s. 215-221. ISBN 83-7021-096-1.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r.. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
| ||||||||||||||||||||||
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
- Członkowie Związku Walki Czynnej
- Generałowie dywizji II Rzeczypospolitej
- Inspektorzy armii
- Internowani w Beniaminowie
- Polscy jeńcy niemieckich obozów jenieckich
- Jeńcy Oflagu IV C Colditz
- Jeńcy Oflagu VI B Dössel
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
- Odznaczeni Złotą Odznaką Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi
- Odznaczeni znakiem oficerskim tzw. „Parasolem”
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Pochowani w Tomaszowie Lubelskim
- Polacy odznaczeni Orderem Białej Róży Finlandii
- Polacy odznaczeni Orderem Gwiazdy Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Karola I
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Orła
- Polacy odznaczeni Orderem Leopolda (Belgia)
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Białego
- Polacy odznaczeni Orderem Miecza
- Polacy odznaczeni Orderem Orła Białego (Serbia)
- Polacy odznaczeni Orderem św. Sawy
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Polacy odznaczeni Orderem Wschodzącego Słońca
- Polacy – Kawalerowie Legii Honorowej
- Polacy – Komandorzy Legii Honorowej
- Polacy – Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Szefowie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
- Uczestnicy bitwy pod Tomaszowem Lubelskim (1939)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej
- Żołnierze Legionów Polskich 1914–1918
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej
- Urodzeni w 1889
- Zmarli w 1951
