Tadeusz Makarewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Makarewicz
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 sierpnia 1925
Niewirków

Przebieg służby
Lata służby

1943–1991

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Stanowiska

zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej,
komendant Centrum Szkolenia Specjalistów Marynarki Wojennej,
dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia MON,
attaché wojskowy przy ambasadzie PRL w Bułgarii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Złoty z Gwiazdą „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”

Tadeusz Makarewicz (ur. 17 sierpnia 1925 w Niewirkowie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego w latach 1981–1983.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława[1] i Teresy. Miał trójkę rodzeństwa, siostrę Elżbietę i braci Kazimierza (późniejszego generała dywizji WP) oraz Stefana. Jego ojciec przed wojną był osadnikiem wojskowym. W lutym 1940 został deportowany wraz z rodziną w głąb ZSRR[2].

Kariera wojskowa[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1943 wstąpił na ochotnika wraz z bratem Kazimierzem do 1 DP im. Tadeusza Kościuszki[3]. W jej szeregach wziął udział bitwie pod Lenino. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej został skierowany do 3 DP im. Romualda Traugutta. W październiku 1944 ukończył szkołę oficerską przy 1 Armii Wojska Polskiego[2]. Podczas walk o Kołobrzeg był ranny. W okresie od kwietnia do września 1945 na Kursie Doskonalenia Oficerów przy Akademii Wojennej im. Frunzego. W 1947 i 1948, jako dowódca plutonu w 62 i 57 pp, brał udział w walkach z oddziałami podziemia antykomunistycznego[3].

W latach 1949–1950 studiował w Wyższej Szkole Piechoty, a w latach 1960–1963 w Akademii Sztabu Generalnego. Otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Od września 1955 do sierpnia 1960 był zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej ds. Liniowych. W 1964 awansowany do stopnia pułkownika. W latach 1973–1987 dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia Ministerstwa Obrony Narodowej. W okresie stanu wojennego członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego[4]. Od lutego 1987 do marca 1991 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy polskiej ambasadzie w Sofii. W lipcu 1991 zakończył zawodową służbę wojskową i został przeniesiony w stan spoczynku[3].

Działalność polityczna i społeczna[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 1948 wstąpił do PPR[3]. Później był członkiem PZPR. Delegat na VIII Zjazd PZPR (1980). Ukończył w 1978 WUML[3].

Od momentu przejścia na emeryturę został działaczem licznych organizacji społecznych i kombatanckich, m.in. Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari – Kombatantów Wojska Polskiego (członek Zarządu Krajowego)[5], Klubu Kombatantów 1 DP T. Kościuszki, Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych oraz Związku Żołnierzy Wojska Polskiego[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Akta personalne pomocnicze: płk Tadeusz Makarewicz, imię ojca: Stanisław, ur. 17-08-1925 r. w m. Niewierków. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-05-03].
  2. a b c płk dypl. Tadeusz MAKAREWICZ. [dostęp 2018-12-14].
  3. a b c d e Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-12-14].
  4. Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-12-14].
  5. STOWARZYSZENIE KAWALERÓW ORDERU WOJENNEGO VIRTUTI MILITARI – KOMBATANTÓW WOJSKA POLSKIEGO. rejestr.io. [dostęp 2019-04-07].
  6. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 11, 30 czerwca 1965, s. 7.