Tadeusz Ordyłowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Ordyłowski
porucznik administracji porucznik administracji
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1893
Grodno

Data i miejsce śmierci

między 20 a 22 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

12 Pułk Ułanów Podolskich
3 Pułk Ułanów Śląskich
10 Pułk Strzelców Konnych
9 Dywizjon Taborów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Tadeusz Ordyłowski (ur. 1 grudnia 1893[1][2] w Grodnie, zm. między 20 a 22 kwietnia[3] 1940 w Katyniu) – porucznik administracji (taborów) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa Samuela Antoniego i Heleny z Apoznańskich[5]. Absolwent gimnazjum w Grodnie (1913). Uczestnik I wojny światowej. Porucznik w armii rosyjskiej od 1 września 1916. 15 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika w grupie oficerów z byłych Korpusów Polskich i wojska rosyjskiego[6] i przydzielony został do rezerwy oficerskiej[7]. 21 stycznia 1919 został przeniesiony z rezerwy oficerskiej do 12 pułku ułanów[8]. W styczniu 1920 został przeniesiony z 12 pułku ułanów do 3 pułku ułanów[9]. Za walki w szeregach 3 puł otrzymał Krzyż Walecznych[10]. W 1921 został zatwierdzony jako przedstawiciel MSWojsk. przy PKN w powiecie dziśnieńskim[11]. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika kawalerii z dniem 1 kwietnia 1920[12]. W 1923 był w stopniu porucznika rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 103 lokatą oficerem rezerwy 1 pułku strzelców konnych[13]. W 1924 jako oficer rezerwy zatrzymany w służbie czynnej został przydzielony do 10 pułku strzelców konnych[14]. Ukończył kursy w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1927) oraz łączności w Zegrzu[5]. W 1932 służył w 3 pułku ułanów[15]. W 1933 został przeniesiony z korpusu oficerów kawalerii do korpusu oficerów taborowych i wcielony do kadry 9 dyonu taborów[16]. W marcu 1939 pełnił funkcję zastępcy oficera mobilizacyjnego w kadrze 4 batalionu telegraficznego[17].

W czasie kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez sowietów. Według stanu z grudnia 1939 był jeńcem kozielskiego obozu. Z Kozielska rodzina otrzymała dwie karty pocztowe. Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[3] – lista wywózkowa 036/3 poz 43, nr akt 2127[18] z 16.04.1940[3]. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[3]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 26.05.1943. Figuruje liście AM-254-3358 i Komisji Technicznej PCK GARF-122-03358. Przy szczątkach Ordyłowskiego w mundurze oficerskim znaleziono: legitymację oficerską MSWojsk, zegarek, medalionik z Odsieczą Wiedeńską, zaświadczenie szczepień obozowych z Kozielska[19][20]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 170, Nowym Kurierze Warszawskim nr 165 oraz w Nowym Czasie z 1943[21].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Nie założył rodziny.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień kapitana. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 315.
  2. ↑ Katyń. Księgi Cmentarne podają datę 18 XI 1893
  3. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 560.
  4. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 182.
  5. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 448.
  6. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R.2, nr 7), Warszawa, 23 stycznia 1919, s. 171.
  7. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R.2, nr 8), Warszawa, 25 stycznia 1919, s. 208.
  8. ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R. 2, nr 11), Warszawa, 1 lutego 1919, s. 287.
  9. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 2), Warszawa, 24 stycznia 1920, s. 14.
  10. ↑ a b „Dziennik Personalny” (R.3, nr 1), Warszawa, 26 stycznia 1922, s. 72.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 37), Warszawa, 24 września 1921, s. 1378.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 1), Warszawa, 8 stycznia 1921, s. 9.
  13. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 655, 700.
  14. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 595.
  15. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1932, s. 163, 630.
  16. ↑ „Dziennik Personalny” (R.14, nr 8), Warszawa, 28 czerwca 1933, s. 138.
  17. ↑ Rybka R., Stepan K., dz. cyt., s. 820.
  18. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 693.
  19. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 254.
  20. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-05-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  21. ↑ „Nowy Czas” (2), Jędrzejów, 25 lipca 1943.
  22. ↑ „Dziennik Personalny” (R.19, nr 3), Warszawa, 11 listopada 1938, s. 39.
  23. ↑ a b Na podstawie fotografii http://www.muzeumkatynskie.pl/pl/38250/11387/fotografia_tadeusz_ordylowski_w_mundurze_porucznika_kawalerii_z_odznaczeniami_mk_1018_ik.html

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924
  • Rocznik Oficerski 1932, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1932
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Ordyłowski&oldid=72956497”