Przejdź do zawartości

Tadeusz Werno

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Werno
Omnibus omnia factus sum
Stałem się wszystkim dla wszystkich
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1931
Kaźmierz Wielkopolski

Data śmierci

20 grudnia 2022

Biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski
Okres sprawowania

1974–2007

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

24 czerwca 1956

Nominacja biskupia

22 marca 1974

Sakra biskupia

25 maja 1974

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 maja 1974

Miejscowość

Koszalin

Miejsce

katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Stefan Wyszyński

Współkonsekratorzy

Antoni Baraniak
Ignacy Jeż

Tadeusz Werno (ur. 4 sierpnia 1931 w Kaźmierzu Wielkopolskim, zm. 20 grudnia 2022) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski w latach 1974–2007, od 2007 biskup pomocniczy senior diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 sierpnia 1931 w Kaźmierzu Wielkopolskim[1]. Od 1945 do 1948 uczył się w gimnazjum w Sulechowie, a następnie od 1948 do 1951 uczęszczał do Niższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim[2]. W 1951 został przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego w Gorzowie Wielkopolskim[3][2]. Święcenia subdiakonatu i diakonatu otrzymał w 1955 przez posługę biskupa koadiutora śląskiego Herberta Bednorza[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 24 czerwca 1956 w Gorzowie Wielkopolskim biskup diecezjalny łódzki Michał Klepacz[1][2]. Magisterium z teologii uzyskał na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie[3].

Pracował jako wikariusz, w latach 1957–1959 w parafii katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim, a w latach 1959–1963 w parafii św. Jadwigi w Zielonej Górze. W 1963 został ustanowiony rektorem kaplicy publicznej Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gorzowie Wielkopolskim. Był też przez krótki czas wikariuszem, a następnie od 1971 do 1974 proboszczem parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Świdwinie. W 1972 został inkardynowany do nowo ustanowionej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. W koszalińskiej kurii biskupiej pełnił funkcję konsultora diecezjalnego i referenta ds. powołań duchownych[3].

W 1959 został ojcem duchowym w Niższym Seminarium Duchownym w Gorzowie Wielkopolskim[2]. W latach 1963–1971 pracował jako referent wydziału duszpasterskiego w gorzowskiej kurii biskupiej. Był redaktorem „Gorzowskich Wiadomości Kościelnych”[3].

22 marca 1974 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej ze stolicą tytularną Zattara[3][4]. Święcenia biskupie otrzymał 25 maja 1974 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Koszalinie. Udzielił mu ich kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu towarzyszyli Antoni Baraniak, arcybiskup metropolita poznański, i Ignacy Jeż, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski[3]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Omnibus omnia factus sum” (Stałem się wszystkim dla wszystkich)[4]. W 1974 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. W kurii diecezjalnej objął funkcje przewodniczącego: wydziału duszpasterskiego, komisji liturgicznej oraz komisji śpiewu i muzyki kościelnej. Ponadto wszedł w skład rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej[3]. W latach 80. pełnił funkcję przewodniczącego komitetu budowy Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie. W stanie wojennym sprawował opiekę duszpasterską nad internowanymi i więzionymi. Trzykrotnie pełnił funkcję administratora diecezji: w 1996 po śmierci biskupa Czesława Domina, w 2004 po przeniesieniu biskupa Mariana Gołębiewskiego na urząd arcybiskupa metropolity wrocławskiego i w 2007 po mianowaniu Kazimierza Nycza arcybiskupem metropolitą warszawskim[2]. 22 września 2007 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z funkcji biskupa pomocniczego diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[5][6].

W ramach Episkopatu Polski został członkiem komisji: ds. Duszpasterstwa Rolników, ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza[3], ds. Misji i ds. Rodzin[2]. Współkonsekrował biskupów pomocniczych koszalińsko-kołobrzeskich: Krzysztofa Zadarkę (2009) i Krzysztofa Włodarczyka (2016)[7].

Zmarł 20 grudnia 2022[8]. 23 grudnia 2022 został pochowany w kwaterze kapłańskiej na cmentarzu komunalnym w Koszalinie[9].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 21 września 2007 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[10].

Nadano mu tytuły honorowego obywatela Świdwina (1996)[11] i Słupska (2006)[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Nota biograficzna Tadeusza Werny na stronie diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. diecezjakoszalin.pl. [dostęp 2017-02-03].
  2. a b c d e f g Koszalin: Msza dziękczynna za posługę bp Werno. ekai.pl (arch.), 2007-09-22. [dostęp 2018-06-23].
  3. a b c d e f g h K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 153. ISBN 83-7052-900-3.
  4. a b G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 397. ISBN 83-911554-0-4.
  5. Rinuncia di Ausiliare di Koszalin-Kołobrzeg (Polonia). press.vatican.va, 2007-09-22. [dostęp 2013-10-06]. (wł.).
  6. Benedykt XVI przyjął dwie rezygnacje biskupie. episkopat.pl (arch.), 2007-09-22. [dostęp 2013-12-27].
  7. Tadeusz Werno. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-06-12]. (ang.).
  8. W. Parfianowicz: Zmarł bp Tadeusz Werno. diecezjakoszalin.pl, 2022-12-20. [dostęp 2022-12-20].
  9. W. Parfianowicz: Koszalińskie uroczystości pogrzebowe bp. Tadeusza Werno. koszalin.gosc.pl, 2022-12-23. [dostęp 2022-12-23].
  10. M.P. z 2008 r. nr 3, poz. 32. [dostęp 2013-10-06].
  11. Honorowi Obywatele Świdwina. swidwin.pl. [dostęp 2020-07-12].
  12. Uchwała Nr LIX/796/06 Rady Miejskiej w Słupsku. bip.um.slupsk.pl, 2006-07-12. [dostęp 2013-10-06].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]