Tadeusz Zagórski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Zagórski
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1891
Lwów

Data i miejsce śmierci

23 grudnia 1969
Lwów

Miejsce spoczynku

Cmentarz Łyczakowski we Lwowie

Zawód, zajęcie

bankowiec, działacz sportowy

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Grób Tadeusza Zagórskiego

Tadeusz Zygmunt Zagórski h. Ostoja (ur. 25 maja 1891 we Lwowie, zm. 23 grudnia 1969 tamże) – polski sportowiec, działacz sportowy, bankowiec.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 maja 1891 we Lwowie[1]. Legitymował się herbem szlacheckim Ostoja[2]. Ukończył studia w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego w Wiedniu[1]. Pracował w bankowości[1].

W młodości był wszechstronnym sportowcem, uprawiał piłkę nożną, lekkoatletykę, zapasy, kajakarstwo, łyżwiarstwo, narciarstwo, strzelectwo[1]. Był piłkarzem, hokeistą i działaczem sportowym w klubie Lechia Lwów[1], W okresie II Rzeczypospolitej był skarbnikiem i wiceprezesem Lwowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej[1]. Pełnił stanowisko prezesa Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie we Lwowie od 1930 do 1939 oraz był przewodniczącym komisji rewizyjnej Polskiego Związku Hokeja na Lodzie w okresie dwóch lat[1][3].

Był oficerem[4]. Zawodowo pracował jako kasjer w spółce akcyjnej Gazolina[4]. Na początku lat 30. był członkiem zarządu głównego Związku Zawodowego Pracowników Bankowych[5]. Przed 1939 był dyrektorem Banku Naftowego we Lwowie[3].

Po wybuchu II wojny światowej był uważany za zaginionego[3][4]. Został aresztowany przez sowietów i wywieziony w głąb ZSRR[4]. Zmarł 23 grudnia 1969 we Lwowie[1]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[2].

Był żonaty, miał syna Jacka (ur. ok. 1924 we Lwowie), po wojnie żyjący na emigracji w Australii[1].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Barbara Mikocka. Papierośnica, która obiegła świat. „Wiadomości Muzealne”. Nr 37, s. 7, Listopad 2009. ISSN 1734-8080. 
  2. ↑ a b Tadeusz Zagórski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-10-23].
  3. ↑ a b c Poszukiwania. Tadeusz Zagórski. „Biuletyn”. Nr 28, s. 88, Czerwiec 1975. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. ↑ a b c d Jadwiga Ciechanowska: Wspomnienia naftowca (1). cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2018-10-23].
  5. ↑ Sprawozdanie za rok działalności 1930 (od 26 lutego 1930 r. do 26 lutego 1931 r.). Poznań: Związek Zawodowy Pracowników Bankowych, 1930, s. 2.
  6. ↑ M.P. z 1939 r. nr 17, poz. 30 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Zagórski&oldid=71789413”