Tasiemiec psi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tasiemiec psi
Dipylidium caninum
(Linnaeus, 1758)[1]
Ilustracja
Dorosły osobnik
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

płazińce

Gromada

tasiemce

Rząd

Cyclophyllidea

Rodzina

Dipylidiidae

Rodzaj

Dipylidium

Gatunek

tasiemiec psi

Synonimy
  • Taenia canina Linnaeus, 1758[1]

Tasiemiec psi (Dipylidium caninum) – gatunek tasiemca, pasożytujący u psowatych, kotowatych i innych mięsożernych ssaków, a także sporadycznie u człowieka. Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, dipylidoza (ang. dipylidosis), jest rzadka u człowieka i zazwyczaj ma u niego przebieg bezobjawowy[2].

Charakterystyka pasożyta i cykl życiowy[edytuj | edytuj kod]

Cykl życiowy tasiemca psiego

Tasiemiec psi jest kosmopolitycznym pasożytem, spotykanym w jelicie cienkim psów, kotów, lisów i innych mięsożernych ssaków. Skoleks tasiemca psiego wyposażony jest w cztery przyssawki i 4–7 rzędów haczyków. Proglotydy tego gatunku, po oderwaniu się od strobilii, mają zdolność samodzielnego poruszania się. Żywicielem pośrednim pasożyta są owady (larwy pcheł i postaci imaginalne wszołów), larwa typu cysticerkoid rozwija się w ich hemocelu. Po metamorfozie larw cysticerkoid pozostaje w ich organizmie.

Dipylidoza[edytuj | edytuj kod]

Dipylidoza
dipylidosis
Klasyfikacje
ICD-10

B71.1

Objawy i przebieg

Większość infestacji Dipylidium caninum jest bezobjawowa. Zwierzęta zarażone tasiemcem przejawiają zachowania wskazujące na świąd okolicy odbytu (takie jak pocieranie nią o trawę lub chodnik). Mogą wystąpić objawy zaburzenia pracy przewodu pokarmowego. Najbardziej znamienną cechą zarażenia jest wydalanie proglotydów pasożyta. Mogą one być znajdywane w okolicy odbytu, w kale, pieluchach, niekiedy w pomieszczeniach w których przebywają zwierzęta i zarażone dzieci. Świeżo wydalone proglotydy mają zdolność ruchu i mogą być omyłkowo brane za czerwie much.

Epidemiologia

Tasiemiec psi spotykany jest na całym świecie. Zarażenia ludzi notowano w Europie, na Filipinach, w Chinach, Japonii, Argentynie i USA.

Rozpoznanie
Pakiet jaj tasiemca psiego zawierający 8 jaj

Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu jaj lub proglotydów pasożyta w kale. Pojedyncze jajo jest okrągłe lub owalne i ma wielkość 35-40 µm (31-50 µm x 27-48 µm) i zawiera onkosferę zaopatrzoną w sześć haczyków. Jaja tworzą pakiety; w pakiecie znajduje się 5-15 (niekiedy więcej) jaj[3].

Leczenie

Lekiem z wyboru jest prazykwantel w jednorazowej dawce 5–10 mg/kg masy ciała p.o., ewentualnie niklozamid (jednorazowo 2 g p.o. w dwóch dawkach w odstępie godzinnym)[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dipylidium caninum (Linnaeus, 1758). [w:] GBIF Backbone Taxonomy [on-line]. GBIF Secretariat. [dostęp 2022-09-19]. (ang.).
  2. Raúl Romero Cabello i inni, Dipylidium caninum infection, „BMJ Case Reports”, 2011, 2011, DOI10.1136/bcr.07.2011.4510, ISSN 1757-790X, PMID22674592, PMCIDPMC3229318 [dostęp 2018-02-06].
  3. Dipylidium caninum infection. CDC Division of Parasitic Diseases. [dostęp 2007-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 października 2007)].
  4. Rosenblatt JE. Antiparasitic agents. „Mayo Clin Proc”. 74. 11, s. 1161-75, 1999. PMID: 10560606. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]