Teatr Muzyczny w Poznaniu
| Teatr Muzyczny w Poznaniu | |
 Domu Żołnierza, siedziba Teatru Muzycznego | |
| Typ teatru | muzyczny |
| Kierownictwo artystyczne |
Przemysław Kieliszewski (od 2012 roku) |
| Data powstania | 1956 rok |
| Państwo |  Polska
|
| Lokalizacja | ul. Niezłomnych 1e 61-894 Poznań |
| Spektakle | Okno na parlament Evita, My Fair Lady |
| Strona internetowa teatru | |
Teatr Muzyczny w Poznaniu do 1973 działający pod nazwą Operetka Poznańska rozpoczął działalność w 1956 premierą operetki Pála Ábraháma „Wiktoria i jej huzar” (20 maja) wyreżyserowaną przez Zbigniewa Szczerbowskiego, który od lipca 1955 współorganizował powstanie tej poznańskiej instytucji kulturalnej, ale po przygotowaniu inauguracyjnej premiery zakończył z nią współpracę[1].
Pierwszym dyrektorem Operetki był Jan Teresiński, który w repertuarze klasycznych operetek „Wiktoria i jej huzar” i „Bal w Savoyu” Pála Ábraháma, „Wesoła wdówka” i „Kraina uśmiechu” Ferenca Lehára, „Hrabina Marica” Imre Kálmána, „Życie paryskie” Jacques’a Offenbacha obsadził solistów takich jak: Izabela Ferency, Irena Schulz-Kruk, Ludmiła Szwabowicz, Erika Wosińska, Jerzy Golfert, i Janusz Golc. Po Janie Teresińskim operetką kierowali: Zygmunt Wojciechowski i Henryk Duczmal[1]. Po objęciu kierownictwa artystycznego operetki przez Stanisława Renza na poznańskiej scenie pojawiły się „Can Can” Cole Portera i „My Fair Lady” Fredericka Lewe oraz „Eksportowa żona”, „Skrzydlaty kochanek” i „Dziękuję ci, Ewo!”. Stanisław Renz zaangażował w 1965 roku Janinę Guttnerównę.
Zmiany kierunku artystycznego Operetki następowały wraz ze zmianami na stanowisku jej dyrektora, a oferowany widzowi program oscylował między operetką klasyczną i musicalem a teatrem dramatycznym. Daniel Kustosik (1989-2012) dążył do równowagi pomiędzy klasyką operetkową („Wesoła wdówka”, „Carewicz”, „Zemsta nietoperza”), musicalem „Hello, Dolly!”, „My Fair Lady” i repertuarem, który nieczęsto można znaleźć w teatrze muzycznym (farsy – „Nagłe zastępstwo”, „Nie teraz kochanie”, „Okno na parlament” (w reżyserii Pawła Pitery) czy dramaty – „Kto się boi Wirginii Woolf”). W repertuarze pojawiły się także „Skrzypek na dachu” i „Phantom” oraz bajki muzyczne i baletowe dla dzieci.
Za kadencji dyrektora Przemysława Kieliszewskiego na tle problemów finansowych i zmian organizacyjnych doszło do konfliktu ze związkiem zawodowym teatru, nagłośnionego w mediach z powodu wulgarnego zwracania się przez dyrektora do podwładnych[2][3][4][5].
Teatr Muzyczny stawia na różnorodność umieszczając w swoim repertuarze pełny zakres gatunków, od klasycznej operetki poprzez koncerty, wieczory muzyczno-poetyckie, spektakle edukacyjne, przedstawienia dla dzieci i młodzieży po musicale. Wśród najnowszych premier są między innymi "Księżniczka Czardasza" oraz "Evita".
Siedzibą teatru jest budynek Domu Żołnierza przy ul. Niezłomnych w centrum Poznania, w sąsiedztwie Starego Browaru oraz hotelu Novotel. Ze względu na niewystarczające warunki lokalowe dla działalności teatru istnieją plany przeniesienia jego siedziby do budynku, w którym wcześniej mieściło się kino Olimpia.
Dyrektorzy Operetki Poznańskiej – Teatru Muzycznego w Poznaniu[edytuj | edytuj kod]
- Jan Teresiński (1956-1957)
- Zygmunt Wojciechowski (1957-1958)
- Henryk Duczmal (1958-1962)
- Stanisław Renz (1962-1972)
- Henryk Olszewski (1973-1980)
- Andrzej Wiza (1980-1984)
- Włodzimierz Krzyżanowski (1984-1989)
- Daniel Kustosik (1989-2012)
- Przemysław Kieliszewski (od 2012)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, 1994.
- ↑ Wyborcza.pl, poznan.wyborcza.pl [dostęp 2016-07-09].
- ↑ Wyborcza.pl, poznan.wyborcza.pl [dostęp 2016-07-09].
- ↑ RED, Wulgarny mail dyrektora Teatru Muzycznego w Poznaniu: Związkowcy odpowiadają [OŚWIADCZENIE] [dostęp 2016-07-09].
- ↑ Wyborcza.pl, poznan.wyborcza.pl [dostęp 2016-07-09].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
