Tefifon
Tefifon – analogowy nośnik danych używany do odtwarzania dźwięku opracowany w latach 20. XX wieku przez Karla Daniela działający na zasadzie podobnej do gramofonu, mechaniczne odtwarzając dźwięk dzięki ruchowi igły po ścieżce wyrytej w ciągłej taśmie plastikowej. Format wyszedł z użycia w latach 60. XX wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Urządzenie łączyło w sobie cechy kasety magnetofonowej i gramofonu – ścieżka dźwiękowa była wyryta na ciągłej taśmie dźwiękowej zamkniętej w kasecie i odtwarzana przez igłę, której drgania były przetwarzane na impulsy elektryczne i dźwięk[1]. Ciągła, zapętlona taśma mogła mieć do około 30 metrów długości, przesuwała się z prędkością około 19 cm na sekundę, zapis dźwięku odczytywany był przez szafirową igłę[1]. Na taśmie można było zapisać do czterech godzin muzyki (na taśmie znajdowało się kilka ścieżek dźwiękowych położonych obok siebie)[1].
Zasada działania i prototyp został opracowany w latach 20. XX wieku przez niemieckiego inżyniera Karla Daniela[1]. Urządzenie wprowadzono na rynek w latach 50[1]. W 1954 katalog dostępnych nagrań liczył 264 pozycje, głównie z muzyką popularną[1]. Bardzo długi czas odtwarzania dźwięku, do czterech godzin, sprawiał, że Tefifon wydawał się być konkurencyjny w stosunku do ówczesnych płyt gramofonowych, ale z powodu niższej jakości dźwięku (kasety Tefifon pozwalały na odtwarzanie dźwięku z lepszą jakością niż ówczesne płyty na 78 obrotów, ale nie tak dobrą jak winylowe płyty długogrające[2]) i stosunkowo małego katalogu nagrań (Tefi-Apparatebau nie udało się podpisać żadnych kontraktów ze znanymi i popularnymi muzykami), system wyszedł z użycia na początku lat 60[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Frank Hoffman (ed.): Encyclopedia of Recorded Sound. Routledge, 2004, s. 2155. ISBN 1-135-94950-6.
- ↑ Tefifon (1950 – 1960s). obsoletemedia.org. [dostęp 2015-04-01]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Tefifon. showcase.thebluebus.nl. [dostęp 2015-04-01]. (ang.).