Teodolinda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Teodolinda
Ilustracja
Theodelinda, fresk, Rodzina Zavattari, 1444
królowa Longobardów
Dane biograficzne
Data urodzenia

ok. 570

Data śmierci

628

Ojciec

Garibald

Mąż

Autaris

Mąż

Agilulf

Dzieci

Adaloald

Teodolinda (ur. ok. 570, zm. 628) – królowa Longobardów; córka Garibalda, księcia Bawarów, i Waldrady, potomkini króla Longobardów[1]; regentka podczas młodości syna Adaloalda.oraz współregentka, gdy dorósł[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze małżeństwo[edytuj | edytuj kod]

W 588 w Weronie poślubiła króla Longobardów Autarisa. Małżeństwo przyczyniło się do wzmocnienia Longobardów w opozycji do Franków i zbliżyło do Kościoła katolickiego. Wychowana w wierze chrześcijańskiej, Teodolinda przekonała do niej męża. Z niektórych źródeł wynika, że papież Grzegorz I miał powody by popierać to małżeństwo, by związać katolicką Bawarię z ariańskimi Longobardami[1].

Drugie małżeństwo[edytuj | edytuj kod]

Po śmierci Autarisa w 590[3] poślubiła jego następcę Agilulfa. Choć Agilulf pozostał arianinem, pozwolił, by ich syn został ochrzczony w kościele katolickim[4]. Skłoniła męża do zawarcia pokoju z papieżem[1]. Po jego śmierci (616) objęła regencje w imieniu niepełnoletniego syna Adaloalda[1].

Regencja[edytuj | edytuj kod]

Krótko przed śmiercią w 616 Agilulf ogłosił Teodelindę regentką na czas młodości ich syna, Adaloalda. Po objęciu władzy przez Adaloalda Teodelinda pomagała mu w sprawowaniu rządów[5]. W latach 616–617 doprowadziła do zawarcia pokoju z Chlotarem II, królem Franków[1]. Rządy nad Longobardami sprawowała ponad 30 lat[5].

Działalność na rzecz Kościoła[edytuj | edytuj kod]

W 591 wywarła duży wpływ na odbudowę Kościoła katolickiego we Włoszech. Jej działania doprowadziły do rozpowszechnienia wyznania między Appeninami a Alpami.

Teodelinda często korespondowała z papieżem Grzegorzem I. Ich listy przertwały dzięki Pawłowi Diakonowi. Chętnie przyjmowała misjonarzy[6].

Ufundowała wiele kościołów, w tym katedrę św. Jana Chrzciciela w Monzy, w której skarbcu jest przechowywana jej korona w formie opaski inkrustrowanej 180[7] kamieniami szlachetnymi. Otrzymała ją od Grzegorza I. Krzyż miał symbolizować "przyszłe Królestwo Boga"[8]. Sfinansowała budowę klasztorów w Bobbio i Pedonie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Marian B. Michalik, Maria Żmigrodzka, Kronika kobiet, wyd. 1, Warszawa: Wydawn. "Kronika", 1993, ISBN 83-900331-5-1, OCLC 49931249 [dostęp 2021-11-16].
  2. Catholic Encyclopedia -Lombardy, www.ecatholic2000.com [dostęp 2021-11-16].
  3. Areli Marina, The Langobard Revival of Matteo il Magno Visconti, Lord of Milan, „I Tatti Studies in the Italian Renaissance”, 16 (1/2), 2013, s. 377–414, DOI10.1086/673405, ISSN 0393-5949 [dostęp 2021-11-16] (ang.).
  4. FSA Todd Malcolm, The early Germans, wyd. 2nd ed, Malden, MA: Blackwell Pub, 2004, ISBN 1-4051-1714-1, OCLC 55729997 [dostęp 2021-11-16].
  5. a b Herwig Wolfram, The Roman Empire and its Germanic peoples, Berkeley, Calif.: University of California Press, 1997, ISBN 0-520-08511-6, OCLC 35978640 [dostęp 2021-11-16].
  6. J.M. Wallace-Hadrill, The barbarian West, 400-1000, wyd. Rev. ed, Oxford, Oxfordshire, UK: B. Blackwell, 1996, ISBN 0-631-20292-7, OCLC 35172586 [dostęp 2021-11-16].
  7. Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Na Wyspach Brytyjskich. Karolingowie. T. 16. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 247. ISBN 83-7425-568-4.
  8. James J. O'Donnell, The ruin of the Roman Empire, wyd. 1st Ecco pbk, New York 2009, ISBN 0-06-078741-4, OCLC 319585213 [dostęp 2021-11-16].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Historia powszechna, t. 7: Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki, Mediaset Group SA, 2007, s. 70, ISBN 978-84-9819-814-0.