Teodor Błoch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teodor Emil Błoch
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1895
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

KRU Sarny

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Korony Rumunii

Teodor Emil Błoch (ur. 9 listopada 1895 w Kołomyi, zm. kwiecień 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9 listopada 1895 w Kołomyi, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ferdynanda i Julii ze Straubów[1][2]. Ukończył szkołę powszechną i sześć klas w c. k. Gimnazjum w Kołomyi[3]. W latach 1915–1918 służył w armii austriackiej. W 1917 ukończył szkołę oficerską. Walczył na froncie rosyjskim, potem włoskim. Po wyjściu z niewoli włoskiej wstąpił do Armii gen. Hallera.

Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 145 pułku piechoty jako adiutant, później jako dowódca kompanii i batalionu[4]. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony z 72 pp do 60 pułku piechoty[5][6], a później przydzielony do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach[7]. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisko dowódcy batalionu[9][10], a w grudniu 1932 przesunięty na stanowisko kwatermistrza[11]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sarny na stanowisko komendanta[12]. Na tym stanowisku zastąpił majora Bronisława Antoniego Majewskiego, który został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[13]. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Sarny, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Teodor Błoch był żonaty z Amelią z domu Kluge[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 34.
  3. a b Kolekcja ↓, s. 2.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 331, 415.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 268, 359.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 191.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 540.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
  14. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 996.
  16. a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
  17. Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2023-01-03].
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 410.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]