Teofil Dąbrowski

Teofil Dąbrowski
Unita
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1896 ; Międzyrzec Podlaski
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	207 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; bitwa pod Krzywopłotami; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Teofil Dąbrowski^[a] (ur. 4 stycznia 1896^[b] w Międzyrzecu Podlaskim, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Teofil Dąbrowski urodził się 4 stycznia 1896 roku w Międzyrzecu Podlaskim, w rodzinie Seweryna i Marii z Kozłowskich. W latach 1912–1914 należał do Polskich Drużyn Strzeleckich w Rzeszowie. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w I Brygadzie. W czasie bitwy pod Krzywopłotami został ranny. W styczniu 1915 roku powrócił do oddziału. Odznaczył się parokrotnie w czasie walk nad Nidą i Żernikami, podczas bitwy pod Jastkowem Teofil Dąbrowski został ciężko ranny. Za te czyny został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie. Od połowy grudnia 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Sosnowcu pod pseudonimem „Unita”.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i jako dowódca kompanii służył w 2 pułku piechoty Legionów. W 1921 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W jednostce służył do lat 30.^[3]^[4]^[5] 17 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. W marcu 1932 został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego^[7]^[8], a w kwietniu 1934 przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu^[9].

1 lipca 1938 roku został mianowany dowódcą batalionu KOP „Krasne”. Na początku września 1939 roku został dowódcą II batalionu 207 pułku piechoty. W czasie kampanii wrześniowej walczył w obronie Lwowa.

Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7193 (17 maja 1922)^[11]
Krzyż Niepodległości (15 kwietnia 1932)^[12]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[13]
Krzyż Kampanii Wrześniowej (pośmiertnie, 1 stycznia 1986)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Teofil II Dąbrowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie por. Teofila I Dąbrowskiego (ur. 10 listopada 1866), oficera rezerwy 79 pp w Słonimiu^[1].
↑ W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Teofila II Dąbrowskiego z „20 grudnia 1895” na „4 stycznia 1896”^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 353, 429, 486.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 36.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 429.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 124, 371.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 18, 211.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 532.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 5.
↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.

[2] W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Teofil II Dąbrowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie por. Teofila I Dąbrowskiego (ur. 10 listopada 1866), oficera rezerwy 79 pp w Słonimiu^[1].

[4] W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Teofila II Dąbrowskiego z „20 grudnia 1895” na „4 stycznia 1896”^[2].

[CITEREFRocznik_Oficerski1923128,_353,_429,_486-1] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 353, 429, 486.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_26_stycznia_1934_roku,_s._36-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 36.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923128,_429-5] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 429.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924124,_371-6] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 124, 371.

[CITEREFRocznik_Oficerski192818,_211-7] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 18, 211.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_12_z_18_grudnia_1931_roku,_s._399-8] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_6_z_23_marca_1932_roku,_s._224-9] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.

[CITEREFRocznik_Oficerski193240,_532-10] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 532.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_7_czerwca_1934_roku,_s._150-11] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.

[12] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_1_z_4_stycznia_1923,_s._5-13] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 5.

[14] M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[15] M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[a]

[b]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[1]

[2]