Teofil Osiecki
| |
| podpułkownik | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Główne wojny i bitwy |
powstanie listopadowe, powstanie węgierskie, Risorgimento, powstanie styczniowe |
Teofil Osiecki (ur. 20 grudnia 1813, zm. 30 sierpnia 1901 w Nicei[1]) – polski uczestnik walk narodowowyzwoleńczych w XIX wieku.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1831 wziął udział w powstaniu listopadowym jako podchorąży. Po upadku powstania przebywał na emigracji. W późniejszych czasach brał udział w zrywach rewolucyjnych w Europie. W powstaniu węgierskim 1848 walczył w stopniu porucznika w szeregach Legionów Polskich gen. Józefa Bema. Później był kapitanem w sztabie gen. Władysława Zamoyskiego podczas wojny krymskiej (1853-1856). Później był podpułkownikiem inżynierem w wojsku Giuseppe Garibaldiego. Wziął udział w powstaniu styczniowym, 1863 schronił się w Krakowie. W latach 1870-1875 wykładał język francuski i rysunek w królewskim kolegium w Neapolu.
Przez wiele lat zamieszkiwał w Nicei przy Rue de Rome 14. Na początku XX wieku był jednym z ostatnich żyjących powstańców listopadowych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Listopad 1831 – Lipiec 1847 Styczeń – 1863. I. Ostatni oficerowie polscy z r. 1831. Teofil Osiecki. „Głos Narodu Ilustrowany”. 11, s. 1, 30 listopada 1901.