Teofil Wojeński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teofil Wojeński
Data i miejsce urodzenia

26 stycznia 1890
Radomsko

Data i miejsce śmierci

6 listopada 1963
Warszawa

Zawód, zajęcie

nauczyciel, historyk literatury

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Teofil Wojeński (ur. 26 stycznia 1890 w Radomsku, zm. 6 listopada 1963 w Warszawie) – polski historyk literatury, prezes Związku Nauczycielstwa Polskiego w latach 1956–1960, wiceprzewodniczący Rady Naczelnej PPS w 1948

Od 1907 do 1908 był członkiem PPS – Frakcja Rewolucyjna. W 1908 był więziony przez władze rosyjskie. Od 1913 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej – Opozycji. Od 1914 służył w Legionach Polskich. W latach 1929–1930 był prezesem Związku Nauczycieli Polskich Szkół Średnich. Od 1930 należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego. W latach 30. XX w. działał także w Towarzystwie Oświaty Demokratycznej „Nowe Tory” i redagował dwutygodnik Lewy Tor. W latach 1941–1942 był członkiem Polskich Socjalistów. W 1942 był więziony na warszawskim Pawiaku. W okresie okupacji niemieckiej wchodził w skład Centralnej Piątki Tajnej Organizacji Nauczycielskiej[1], kierował tajnym nauczaniem w okręgu warszawskim. Od 1947 do 1948 zasiadał w Radzie Naczelnej PPS, w 1948 był jej wiceprzewodniczącym. Od 1948 należał do PZPR. Pełnił funkcje kuratora okręgu szkolnego warszawskiego, redaktora naczelnego Głosu Nauczycielskiego i od 1956 do 1960 prezesa Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 1957 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.

Opublikował m.in. prace: Stefan Żeromski. Rozbiór treści ideowej (1926)[2], Historia literatury polskiej (t. 1-2, 1946), Publicystyka okresu pozytywizmu; wybór tekstów (1953), Walka o szkołę polską w okresie Rewolucji 1905 roku (1960), Dawne czasy... Wypisy z literatury polskiej dla klasy I Zasadniczych Szkół Zawodowych (1965)[3].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie w Alei Zasłużonych (kwatera A26-tuje-7)[4].

Grób Teofila Wojeńskiego na Powązkach Wojskowych

Był odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Malczewski Juliusz Jerzy (red.), Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach, Warszawa 1975, s. 38–39