Teoria autoafirmacji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Teoria autoafirmacji – teoria sugerująca, że ludzie będą likwidować wpływ dysonansu wzbudzającego zagrożenie dla ich samooceny przez potwierdzenie swojej kompetencji w dziedzinie, która nie jest związana z zagrożeniem.

Gdy nasza samoocena jest zagrożona, to będziemy, jeśli jest to możliwe, dążyć do zredukowania dysonansu przywołując w pamięci jakieś – nie związane ze sprawą, ale pielęgnowane przez siebie – aspekty swojego pojęcia Ja, aby w ten sposób zachować dobre mniemanie o sobie, pomimo że zaangażowaliśmy się w jakieś głupie i niemoralne działanie[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. E. Aronson i inni, Psychologia społeczna. Serce i umysł, 1994, DOI10.14691/spia.2012.9788362051205 [dostęp 2020-03-16].