Jego olimpijskim debiutem były igrzyska w Calgary. W swoim najlepszym indywidualnym występie na tych igrzyskach, w biegu na 15 km techniką klasyczną zajął 12 miejsce. Swoje największe olimpijskie sukcesy osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Albertville w 1992 r. Wraz z Vegardem Ulvangiem, Kristenem Skjeldalem i Bjørnem Dæhlie zdobył złoty medal w sztafecie 4x10 km. Ponadto na tych samych igrzyskach zdobył brązowy medal w biegu na 30 km techniką klasyczną. Lepsi od niego w tym biegu okazali się tylko jego rodacy: zwycięzca Vegard Ulvang oraz drugi na mecie Bjørn Dæhlie.
W 1987 r. zadebiutował na mistrzostwach świata biorąc udział w mistrzostwach w Oberstdorfie. Razem z Ove Aunlim, Pålem Gunnarem Mikkelsplassem i Vegardem Ulvangiem zdobył brązowy medal w sztafecie. Na mistrzostwach świata w Lahti nie zdobył żadnego medalu. Zajął tam zaledwie 15. miejsce w biegu na 30 km stylem klasycznym. Mistrzostwa świata w Val di Fiemme były najlepszymi w jego karierze. Został tam mistrzem świata w biegu na 10 km techniką klasyczną, a wraz z Øyvindem Skaanesem, Vegardem Ulvangiem i Bjørnem Dæhlie triumfował w sztafecie. Swój ostatni medal w karierze zdobył na mistrzostwach świata w Falun, gdzie wraz z kolegami po raz kolejny zwyciężył w sztafecie. W swoim najlepszym indywidualnym starcie, w biegu pościgowym, zajął 5. miejsce. Startował także na mistrzostwach świata w Thunder Bay, ale bez sukcesów. Zdołał jedynie zająć 22. miejsce w biegu na 30 km stylem klasycznym.
Najlepsze wyniki w Pucharze Świata osiągnął w sezonie 1991/1992, kiedy to zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Łącznie 4 razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata, w tym dwa razy zwyciężył. W 1987 r. był mistrzem Norwegii na dystansie 15 km. W 1996 r. postanowił zakończyć karierę.
Jego była żona Inger Lise Hegge, również reprezentowała Norwegię w biegach narciarskich.