41°52′46″N 12°29′35″E/41,879444 12,493056Termy Karakalli
|
||
 |
||
| Państwo |  Włochy |
|
| Miejscowość | Rzym | |
| Typ budynku | termy | |
| Rozpoczęcie budowy | 206 | |
| Ukończenie budowy | 216–217 | |
|
Położenie na mapie Rzymu
 Termy Karakalli
|
||
|
Położenie na mapie Lacjum
Termy Karakalli
|
||
|
Położenie na mapie Włoch
Termy Karakalli
|
||
| 41°52′46″N 12°29′35″E/41,879444 12,493056 |
||
Termy Karakalli – najlepiej zachowane rzymskie termy, znajdujące się za Porta Capena w okręgu XII, na południowy zachód od Via Appia[1].
Budowę term rozpoczęto w 206 roku, za panowania Septymiusza Sewera[2]. Oddano je do użytku za panowania jego następcy Karakalli w 216–217 roku[2]. Były to pierwsze łaźnie publiczne wzniesione w Rzymie od ponad 100 lat, kiedy to otwarte zostały Termy Trajana[1]. Prace budowlane zakończono ostatecznie za Heliogabala i Aleksandra Sewera[1][2]. Drobniejszych przebudów dokonano w czasach Aureliana, Konstansa i Teodozjusza[2]. Budowla została porzucona i popadła w ruinę po 537 roku, w którym to podczas oblężenia Rzymu przez Gotów zniszczono doprowadzające wodę do miasta akwedukty[1][2].
Cały kompleks łaźni zajmował obszar około 12 hektarów[2]. Był to kompleks typowy dla obiektów budowanych w czasach cesarstwa, wzniesiony według wzorców ustalonych ostatecznie w architekturze Term Trajana[1][2]. Główny budynek miał wymiary 214×110 m[1]. Do pomieszczeń prowadziła brama umieszczona pośrodku wschodniego boku. Przez pomieszczenia szatni (apodyterium) przechodziło się do palestry. Pomieszczenia te przeznaczone były między innymi do wykonywania ćwiczeń gimnastycznych. Z nimi sąsiadowały sale masażu, wypoczynku i najprawdopodobniej biblioteki umieszczone w symetrycznie rozmieszczonych apsydach. Za tymi pomieszczeniami, po stronie zachodniej budynku, znajdował się kompleks pomieszczeń ogrzewanych. Były tam m.in. pomieszczenia sauny oraz basen z gorącą wodą (caldarium). Caldarium miało postać okrągłego pomieszczenia, nakrytego kopułą o średnicy 35 metrów[2]. Dalej umieszczono otwarte pomieszczenie sąsiadujące z wewnętrznym patio, na którym umieszczono basen z zimną wodą (frigidarium). Po stronie zachodniej budynku znajdował się plac do rozgrywania zawodów sportowych. Eksedry umieszczone po wschodniej i zachodniej stronie budynku mieściły sale, z których jedna w kształcie ośmiokąta najprawdopodobniej odgrywała rolę nimfeum. Po stronie południowej i północnej wybudowano perystyle i aule zakończone apsydami na dłuższym boku. Wnętrza budowli urozmaicały liczne wnęki i nisze. Ściany i posadzki pokrywały mozaiki oraz malowidła.
W XVI wieku ruiny term zaczęły budzić zainteresowanie w kręgach uczonych i artystów, którzy studiowali i uwieczniali architekturę budowli[2]. Za pontyfikatu papieża Pawła III (1534–1549) rozpoczęto prace wykopaliskowe, które zaowocowały odkryciem licznych dzieł sztuki, m.in. Heraklesa Farnese, Byka Farnese i Flory Farnese, obecnie znajdujących się w zbiorach Muzeum Narodowego w Neapolu[1]. Kompleksowe prace archeologiczne na terenie kompleksu przeprowadzono w XIX (1824–29, 1868, 1870–72, 1878–81) i na początku XX (1900–01, 1911–12) wieku[2].
7 lipca 1990 w Termach Karakalli odbył się pierwszy koncert trzech tenorów[3].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h L. Richardson jr: A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1992, s. 387-389. ISBN 0-8018-4300-6.
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 129-130. ISBN 1-884964-80-X.
- ↑ Koncert Trzech Tenorów z rzymskich Term Karakalli. Stolica. [dostęp 2014-05-28].
