Test Bechdel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Alison Bechdel w księgarni „Politics and Prose”
Schematyczna ilustracja testu Bechdel

Test Bechdel, znany również jako test Bechdel-Wallace jest używany jako wskaźnik aktywnej obecności kobiet w treściach kultury. Często stosowany w celu pokazania braku równości między płciami wynikający z seksizmu.

Aby zaliczyć test, film (lub inne dzieło) musi spełnić trzy warunki[1]:

  1. Muszą pojawić się co najmniej dwie (posiadające imię) postacie kobiece,
  2. które prowadzą ze sobą rozmowę,
  3. dotyczącą czegoś innego niż mężczyźni.

Według mediów zajmujących się filmem oraz społeczności tworzonych przez użytkowników baz filmowych, jedynie około połowy filmów spełnia te kryteria[potrzebny przypis].

W żartobliwej formie test pojawił się po raz pierwszy, w komiksie rysowniczki Alison Bechdel Dykes to Watch Out For[1] z 1985 roku. Sama Bechdel preferuje nazwę test Bechdel-Wallace – Liz Wallace to przyjaciółka Bechdel, która wymyśliła koncepcję testu.

Alison Bechdel, w artykule „Testy”, napisała, że jest pewna, iż Liz Wallace inspirowała się fragmentem książki Virginii Woolf, Własny pokój, z 1929 roku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Emilia Dłużewska, „Wojenne dziewczyny”, morowe panny, „żołnierki wyklęte”. Czy poppatriotyzm potrzebuje bohaterek?, Gazeta Wyborcza, 27 marca 2017 [dostęp 2017-03-29] (pol.).
  2. Testy. Dykes to Watch out for, 2013-11-08. [dostęp 2020-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-07)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]