Thagyamin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Posąg Thagyamina w pagodzie Kyauktan Yay-Le.
Ta strona zawiera znaki pisma birmańskiego. Bez właściwego wsparcia renderowania zamiast znaków birmańskich wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole – potrzebne może być wówczas zainstalowanie właściwej czcionki, np. Padauk Font.

Thagyamin (birm. သိကြားမင်း, /ðədʑámɪ́ɴ/; z sansk. ၐကြ Śakra) - pierwszy z 37 natów oficjalnego panteonu birmańskiego, uważany za ich króla, utożsamiany z buddyjskim dewą Sakką oraz z hinduistycznym bóstwem Indrą[1].

Często jest przedstawiany, jako stojący na trójgłowym białym słoniu, trzymający muszlę w jednym ręku i miotełkę z ogona jaka w drugiej[1]. W tradycyjnych wierzeniach birmańskich buddystów Thagyamin włada przestrzenią życia natów nazywaną Niebem Trzydziestu Trzech Bogów (Trāyastriṃśa, birm. တာဝတိံသာ). Thagyamin został ustanowiony władcą oficjalnego panteonu natów przez króla Anawrahtę w XI w., w ramach działań zmierzających do właściwego ukierunkowania animistycznych praktyk ówczesnego ludu oraz scalenia tych praktyk z buddyzmem Therawady. Zastąpił w tej roli Mahagiri, uważanego wcześniej za króla natów[2]. Jest on jedynym natem należącym do oficjalnego panteonu, którego ludzkie życie nie zakończyło się nagłą bądź gwałtowną śmiercią.

Kult[edytuj | edytuj kod]

Uważa się, że Thagyamin znajduje się na wyższym od innych natów poziomie kosmologicznym. Znajduje to odzwierciedlenie w układzie poświęconej natom świątyni przy pagodzie Shwezigon: jego kaplica oddzielona jest od części poświęconej pozostałym natom, a oblicze wizerunku zwrócone jest na zachód, podczas gdy pozostałe naty zwrócone są ku północy[3].

Chociaż sporadycznie interweniuje on w sprawy zwykłych ludzi, nigdy nie jest przywoływany podczas poświęconych natom ceremonii nat-pwe przez uczestniczące w nich media[3].

Postać Thagyamina pojawia się w legendach związanych z powstaniem dwóch spośród trzech najważniejszych miejsc kultu w Mjanmie: pagody Szwedagon i pagody Kyaiktiyo.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Hla Tha Mein ↓.
  2. Cheah 2011 ↓, s. 62.
  3. a b Bekker 1988 ↓, s. 41.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Sarah M. Bekker. Transformation of the nats: the humanization process in the depiction of the thirty-seven Lords of Burma. „Crossroads: An Interdisciplinary Journal of Southeast Asian Studies”. 4 (1 (Special Burma Studies Issue)), 1988. (ang.). 
  • Joseph Cheah: Race and Religion in American Buddhism: White Supremacy and Immigrant Adaptation. Oxford University Press, 2011. ISBN 978-0-19-975628-5. (ang.).
  • Hla Tha Mein: Thirty-Seven Nats. Yangonow. [dostęp 2013-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-06-24)].

Galeria[edytuj | edytuj kod]