Thierry Mugler
 Thierry Mugler (2014) | |
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1948 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 stycznia 2022 |
| Zawód, zajęcie |
projektant mody, fotograf |
| Narodowość | |
| Strona internetowa | |
.jpg)
Manfred Thierry Mugler (ur. 21 grudnia 1948 w Strasburgu, zm. 23 stycznia 2022 w Paryżu) – francuski projektant mody, fotograf i założyciel firmy sygnowanej jego nazwiskiem.
W latach 70. założył swój dom mody i szybko zyskał rozgłos w kolejnych dekadach dzięki awangardowemu, architektonicznemu, hiperkobiecemu i teatralnemu podejściu do haute couture[1]. Był jednym z pierwszych projektantów, którzy bronili różnorodności w swoich pokazach na wybiegach, które często zajmowały się rasizmem i ageizmem oraz zawierały nietradycyjne modele, takie jak drag queen, gwiazdy porno i kobiety transpłciowe[2]. W 2002 przeszedł na emeryturę, a w 2013 powrócił jako doradca kreatywny[3].
Na początku swojej kariery projektował charakterystyczne stylizacje dla Michaela Jacksona, Madonny, Grace Jones, Davida Bowiego i Diany Ross; a przede wszystkim stworzył słynną czarną sukienkę noszoną przez Demi Moore w melodramacie Adriana Lyne’a Niemoralna propozycja (Indecent Proposal, 1993), która została kiedyś nazwana „najsłynniejszą sukienką lat 90.”. Wyreżyserował i zaprojektował stroje do teledysku George’a Michaela „Too Funky”[4][5] z udziałem Lindy Evangelisty, Estelle Lefébure, Nadji Auermann, John Epperson, Rossy de Palmy, Julie Newmar, Emmy Sjöberg, Tyry Banks, Kevina Alexandra Stei i Beverly Peele.
W 1992 wypuścił na rynek kultowe perfumy Angel, które stały się jednymi z najlepiej sprzedających się perfum XX wieku[6]. Jesienna kolekcja haute couture Muglera z 1995, z okazji 20-lecia jego marki, została wystawiona w paryskim Cirque d’Hiver; i była określana jako „Woodstock of Fashion”, za ponad 300 zaprojektowanych stylizacji, wyszukaną scenografię, dziesiątki znanych supermodelek i występ Jamesa Browna[7].
W późniejszych latach klasyczne projekty Muglera spotkały się ze znaczącym odrodzeniem wśród celebrytów, w tym Lady Gagi w teledysku do „Telephone” (2010) i Cardi B, która przyjaźniła się z Muglerem, często nosząc jego klasyczne projekty na czerwonych dywanach i teledyskach, a taką wspominając markę w piosence „Wild Side” (2021). Zaprojektował także kostiumy do I Am... Tour (2009) Beyoncé[8], czyniąc swoją markę jedną z najbardziej pożądanych luksusowych marek vintage dla konsumentów z pokolenia Z, według „Teen Vogue”[9]. W 2019 stworzył jednorazowy projekt dla Kim Kardashian na galę Met. W tym samym roku Musée des Beaux-Arts de Montréal uruchomiło dedykowaną mu wystawę Thierry Mugler: Couturissime[10].
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Strasburgu[11] we Francji jako syn gospodyni domowej i lekarza[12]. Mając 9 lat zaczął uczyć się tańca klasycznego[13]. W wieku 14 lat dołączył do Baletu Narodowej Opery Renu (Opéra national du Rhin) i tańczył przez sześć lat[14]. Uczęszczał jednocześnie na wydział architektury wnętrz w Strasburskiej Szkole Sztuki Dekoracyjnej, co doprowadziło go do stworzenia i zaprojektowania własnych ubrań[14][15].
Kariera[edytuj | edytuj kod]
W wieku 24 lat, zaczął podróżować po świecie i opuścił Strasburg. Wkrótce osiadł w Paryżu. Zaczął projektować ubrania dla paryskiego butiku o nazwie „Gudule”. W wieku 26 lat pracował już dla wielu dużych domów mody w Paryżu, Mediolanie, Londynie oraz Barcelonie[16].
W 1973 stworzył swoją pierwszą osobistą kolekcję o nazwie „Café de Paris”[17]. W 1976 zaprezentował swoje prace w Tokio, na imprezie zorganizowanej przez Shiseido. W 1978 otworzył swój pierwszy butik w Paryżu „Place des Victoires”[18]. W ślad za damskimi kreacjami pojawiły się męskie, a nieco ekscentryczne i przerysowane stroje stały się z czasem wizytówką projektanta. Ta kolekcja niosła za sobą nowoczesny styl. Czyste, precyzyjne cięcie, wysoce rozpoznawalna sylwetka, dynamiczna i szczupła, wystające łopatki[19][18].
Karierę fotograficzną rozpoczął w 1978, po spotkaniu z Helmutem Newtonem, aby nakręcić jedną ze swoich kampanii[15]. Zaprojektował suknię Viktor Lazlo na 32. Konkurs Piosenki Eurowizji w Brukseli (1987).
W 1985 powstał film dokumentalny Thierry Mugler[20]. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku Thierry Mugler stał się międzynarodowej sławy projektantem mody[21], jego kolekcje osiągnęły sukces komercyjny. Prezentowali je m.in.: Diana Ross, Cyd Charisse, Tippi Hedren, Jerry Hall, Lady Gaga i Ivana Trump, a także aktorzy porno – Jeff Stryker i Traci Lords[21]. Na wybiegu kolekcje Muglera prezentowały modelki światowego formatu, w tym Carmen Dell’Orefice, Eva Herzigová, Nadja Auermann, Irina Pantajewa, Karen Mulder, Elle Macpherson, a także Polki: Agnieszka Martyna, Lilianna Guderska i Ewa Witkowska[22].
Zaprojektował kostiumy do dreszczowca L’Homme qui n’était pas là (1987)[23] z Claude Jade i Georges'em Descrières'em oraz do koncertu Mylène Farmer (1990)[24]. Pojawił się także w czarnej komedii Roberta Altmana Prêt-à-Porter (1994)[20].
Na wniosek Chambre Syndicale de la Haute Couture, ukończył swoją pierwszą kolekcję haute couture w 1992[16]. Chociaż firma Mugler zajmowała się tworzeniem kreacji haute couture, jak i prêt-à-porter, to znana była z produkcji perfum[22].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był gejem[25][26]. Przez wiele lat uprawiał kulturystykę[4]. Był wieloletnim partnerem Krzysztofa „Leona” Dziemaszkiewicza[27][28].
Zmarł 23 stycznia 2022 w Paryżu z przyczyn naturalnych w wieku 73 lat[29][30].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ava Gilchrist: Manfred Thierry Mugler Has Passed Away Age 73. Marie Claire. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-08)]. (ang.).
- ↑ Tom Rasmussen: That time a porn star and Ivana Trump walked for Mugler. Dazed, 2018-05-25. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-08)]. (ang.).
- ↑ Justin Fenner: Thierry Mugler Returns to Mugler After Departure of Formichetti's Designers. FabSugar, 2013-04-19. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-08)]. (ang.).
- ↑ a b Philip Utz: The confessions of Manfred Thierry Mugler: George Michael, Beyoncé, his physical transformation and his new career. Numéro, 2017-10-12. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-08)]. (ang.).
- ↑ Thierry Mugler nie żyje. Jego projekty nosiły takie gwiazdy jak m.in. Lady Gaga. Onet.pl, 2022-01-24. [dostęp 2022-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-24)]. (pol.).
- ↑ Chandler Burr: The Perfect Scent: A Year Inside the Perfume Industry in Paris and New York. Macmillan, 2009. ISBN 978-0-312-42577-7.
- ↑ Kin Woo: 'The Woodstock of Fashion': Remembering Thierry Mugler's Most Legendary Show. „The New York Times”, 2019-03-01. [dostęp 2021-12-20]. (ang.).
- ↑ Glenn Garner: Legendary French Fashion Designer Thierry Mugler Dead at 73. „People”, 2022-01-23. [dostęp 2021-12-20]. (ang.).
- ↑ Aamina Khan: 11 Most Coveted Luxury Fashion Brands for Gen Z to Resale and Shop Vintage. „Teen Vogue”, 2019-03-01. [dostęp 2021-12-20]. (ang.).
- ↑ Mugler Retrospective at the Montreal Museum of Fine Arts. Clarins Group, 2019-04-02. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-08)]. (ang.).
- ↑ Thierry Mugler w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Jacob Bernstein: Thierry Mugler, Genre-Busting French Fashion Designer, Dies at 73. „The New York Times”, 2022-01-23. [dostęp 2021-12-20]. (ang.).
- ↑ Andrew Belonsky (2007-06-04): Thierry Mugler Transforms Himself Into A Monster. Queerty. [dostęp 2017-12-20]. (ang.).
- ↑ a b Saxony Dudbridge: Thierry Mugler Biography. Catwalk Yourself. [dostęp 2022-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-08)]. (ang.).
- ↑ a b Ian Phillips (1998-12-05): Fashion: Thierry Mugler. „The Independent”. [dostęp 2018-02-25]. (ang.).
- ↑ a b Thierry Mugler. The Fashion Model Directory. [dostęp 2017-12-20]. (ang.).
- ↑ Thierry Mugler. Vintage Voyage. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
- ↑ a b Thierry Mugler – pociągający ekscentryzm. dolce.pl. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (pol.).
- ↑ Alexandra Pizzuto (2020-01-29): Thierry Mugler, le créateur au talent monstre. „Marie Claire”. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (fr.).
- ↑ a b Thierry Mugler w bazie Filmweb
- ↑ a b Jacob Bernstein: Mugler, Remembered by His Crowd. „The New York Times”, 2022-01-30. [dostęp 2022-02-08]. (ang.).
- ↑ a b Kim był Thierry Mugler i z jakich czynów zasłynął? Krótki opis wyróżniającej postaci. Coopersclothing. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (pol.).
- ↑ L’Homme qui n’était pas là. René Féret. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (fr.).
- ↑ Eric Dahan (2016-01-07): Thierry Mugler, un talent monstre. „Vanity Fair”. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (fr.).
- ↑ Luiz DeBarros (2007-03-23): Thierry Mugler: A History. mambaonline.com. [dostęp 2017-12-20]. (ang.).
- ↑ The 15 Greatest Gay Designers. Queerty. [dostęp 2017-12-20]. (ang.).
- ↑ Patryk Gochniewski: Krzysztof Leon Dziemaszkiewicz: Berlin dał mi spełnienie, a Thierry Mugler miłość. Trojmiasto.pl, 2021-10-08. [dostęp 2022-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-13)]. (pol.).
- ↑ Koh: Ukochanym Thierry’ego Muglera był Polak. „Nigdy nie przestanę cię kochać”. o2.pl, 2022-01-24. [dostęp 2022-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-13)]. (pol.).
- ↑ French fashion designer Thierry Mugler dead at 73. BNO News, 2022-01-23. [dostęp 2022-01-24]. (ang.).
- ↑ Katarzyna Tilda Frąckowiak: Zmarł Manfred Thierry Mugler. FashionPost.pl, 2022-01-24. [dostęp 2022-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-13)]. (ang.).