Tibor Navracsics

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tibor Navracsics
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1966
Veszprém

Zawód, zajęcie

ekonomista, urzędnik państwowy

Alma Mater

Uniwersytet Loránda Eötvösa

Stanowisko

wicepremier (2010–2014), minister administracji publicznej i sprawiedliwości (2010–2014), minister spraw zagranicznych i handlu (2014), członek Komisji Europejskiej (2014–2019), minister bez teki (2022–2023), minister administracji publicznej i rozwoju terytorialnego (od 2024)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej

Tibor Navracsics (ur. 13 czerwca 1966 w Veszprémie) – węgierski polityk, prawnik, politolog i wykładowca akademicki, były lider frakcji parlamentarnej Fideszu w Zgromadzeniu Narodowym, w latach 2010–2014 wicepremier oraz minister administracji publicznej i sprawiedliwości, w 2014 minister spraw zagranicznych i handlu, od 2022 minister bez teki, członek Komisji Europejskiej (2014–2019).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1990 uzyskał tytuł zawodowy magistra prawa na Uniwersytecie Loránda Eötvösa (ELTE). Następnie studiował nauki o prawie i polityce na macierzystej uczelni, uzyskując w 2000 stopień doktora nauk politycznych na podstawie pracy poświęconej europejskiej polityce wewnętrznej.

Na początku lat 90. orzekał w zawodzie sędziego. Wykładał na Uniwersytecie Ekonomicznym w Budapeszcie, następnie również na Wydziale Nauk Politycznych ELTE. Został członkiem zarządu Węgierskiego Stowarzyszenia Nauk Politycznych oraz członkiem redakcji politologicznego periodyku „Politikatudományi Szeml”). Był sekretarzem generalnym Węgierskiego Stowarzyszenia Politologów (1998–2000).

W latach 1998–2002 pracował w kancelarii węgierskiego premiera jako szef Departamentu Komunikacji (1998–1999) oraz Departamentu Prasy i Informacji (1999–2002). W latach 2002–2003 zajmował się analizami politycznymi dla grupy parlamentarnej Fideszu, następnie był szefem gabinetu prezesa partii (2003–2006). W 2006 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Stanął na czele frakcji parlamentarnej Fideszu. W 2010 i w 2014 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję. 29 maja 2010 objął funkcję wicepremiera oraz ministra sprawiedliwości i administracji publicznej w drugim rządzie Viktora Orbána[1]. 6 czerwca 2014 w trzecim gabinecie dotychczasowego premiera przeszedł na urząd ministra spraw zagranicznych i handlu[2]. Zakończył urzędowanie 22 września 2014 w związku z przygotowaniami do objęcia od 1 listopada tego samego roku stanowiska w Komisji Europejskiej – w ramach KE, na czele której stanął Jean-Claude Juncker, otrzymał nominację na komisarza ds. edukacji, kultury, młodzieży i sportu[3]. Zakończył urzędowanie wraz z całą KE w 2019.

W wyborach w 2022 kolejny raz wybrany do Zgromadzenia Narodowego[4]. W maju tegoż roku w piątym rządzie Viktora Orbána objął stanowisko ministra bez teki do spraw rozwoju terytorialnego[5]. Również w 2022 odszedł z Fideszu, dołączając następnie do ściśle z nim współpracującej Chrześcijańsko-Demokratycznej Partii Ludowej[6]. W styczniu 2024 objął kierownictwo nowo utworzonego ministerstwa administracji publicznej i rozwoju terytorialnego[7].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2011)[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Megalakult az új kormány. magyarorszag.hu, 29 maja 2010. [dostęp 2014-07-24]. (węg.).
  2. Az MTI szerint megalakult a harmadik Orbán-kormány. hvg.hu, 6 czerwca 2014. [dostęp 2014-07-24]. (węg.).
  3. The new structure of the Juncker Commission. ec.europa.eu, 30 października 2014. [dostęp 2014-10-22]. (ang.).
  4. Választás 2022: Óriási Fidesz-győzelem született. novekedes.hu, 3 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-05]. (węg.).
  5. Esküt tettek a miniszterek a Parlamentben. kormany.hu, 24 maja 2022. [dostęp 2022-05-24]. (węg.).
  6. 73 párt ellen indít pert az ügyészség Magyarországon. nepszava.hu, 22 września 2022. [dostęp 2023-03-24]. (węg.).
  7. Rengeteg új feladatot kap Nagy Márton, át is nevezik a minisztériumát. nepszava.hu, 23 grudnia 2023. [dostęp 2024-01-18]. (węg.).
  8. M.P. z 2012 r. poz. 278

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]