Titan IV
|
||
 Pierwszy lot rakiety Titan IVA |
||
| Producent |  Lockheed Martin Space Systems |
|
| Rodzina rakiet | Titan | |
| Przeprowadzone starty | 22 | |
| Nieudane starty | 2 | |
| Udane starty | 91% | |
| Data pierwszego startu | 14 czerwca 1989 | |
| Data ostatniego startu | 12 sierpnia 1998 | |
| Koszt wystrzelenia | 400 mln USD | |
| Zdolność wynoszenia | 17 700 kg na LEO, 6350 kg na GTO | |
| Siła ciągu przy starcie | 12 821,0 kN | |
| Wymiary | ||
| Długość | 51 m | |
| Średnica | 4,33 m | |
| Masa całkowita | 886 420 kg | |
| Człony | ||
| Człon 0. | 2x UA1207 | |
| Człon 1. | 1x T-IV-1 | |
| Człon 2. | 1x T-IV-2 | |
| Człon 3. | Centaur G (opcjonalny) | |
| Człon 4. | 1x IUS (jako 3. człon, opcjonalny) | |
|
||
 Titan IV-B |
||
| Producent | Lockheed Martin |
|
| Rodzina rakiet | Titan | |
| Przeprowadzone starty | 17 | |
| Nieudane starty | 2 | |
| Udane starty | 88% | |
| Data pierwszego startu | 23 lutego 1997 | |
| Data ostatniego startu | 19 października 2005 | |
| Koszt wystrzelenia | 432 mln USD | |
| Zdolność wynoszenia | 21 680 kg na LEO, 5760 kg na GTO | |
| Siła ciągu przy starcie | 13 693,8 kN | |
| Wymiary | ||
| Długość | 44,0 m | |
| Średnica | 3,05 m | |
| Masa całkowita | 943 050 kg | |
| Człony | ||
| Człon 0. | 2x USRM | |
| Człon 1. | 1x T-IV-1 | |
| Człon 2. | 1x T-IV-2 | |
| Człon 3. | 1x Centaur G (opcjonalnie) | |
| Człon 4. | 1x IUS (jako 3. człon, opcjonalny) | |
Titan IV (włączając IVA i IVB) – model rakiety nośnej, która była używana przez US Air Force. Pierwszy start tej rakiety nastąpił 14 czerwca 1989 r., ostatni start odbył się 19 października 2005 r.
Rakiety Titan IV wynosiły na orbitę satelity wojskowe, ale za pomocą tej rakiety została też wystrzelona sonda Cassini-Huygens z misją na Saturna[1]. Łącznie rakiety tego typu startowały 39 razy, cztery starty zakończyły się niepowodzeniem[1].
Osiągi tej rakiety można porównać z obecnie używanymi rakietami Delta IV Heavy i Atlas V.
Istniały dwie główne odmiany – Titan IVA i Titan IVB różniące się rodzajem użytych członów wspomagających (dopalaczy). Oprócz tego każda z tych odmian miała swoje warianty – dwustopniowe, trójstopniowe (z dodanym członem górnym Centaur) lub czterostopniowe (w tym przypadku członem górnym był dwustopniowy Inertial Upper Stage)[1].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
Bibliografia[edytuj]
- Mark Wade: Titan 4B (ang.). Encyclopedia Astronautica. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-07)].
- Mark Wade: Titan 4 (ang.). Encyclopedia Astronautica. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-06)].
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
