Tomislav Šokota

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tomislav Šokota
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1977
Zagrzeb

Wzrost

184 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1996–1997 NK Samobor 24 (11)
1997–2001 Dinamo Zagrzeb 92 (79)
2001–2005 SL Benfica 60 (21)
2005–2007 FC Porto 3 (0)
2007–2009 Dinamo Zagrzeb 20 (6)
2009–2010 KSC Lokeren 27 (5)
2010–2011 Olimpija Lublana 19 (7)
W sumie: 245 (129)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1993  Chorwacja U-16 1 (0)
1994  Chorwacja U-18 1 (0)
1994  Chorwacja U-19 1 (0)
1995–1996  Chorwacja U-20 3 (0)
1997–2000  Chorwacja U-21 19 (10)
2003–2004  Chorwacja 8 (2)
W sumie: 33 (12)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Tomislav "Tomo" Šokota (ur. 8 kwietnia 1977 w Zagrzebiu) – piłkarz chorwacki grający na pozycji napastnika.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Šokota do Dinama Zagrzeb trafił w wieku 20 lat. Wcześniej był graczem małych klubów z przedmieść Zagrzebia – ONS Hitrec-Kacian i NK Samobor. W Dinamie zadebiutował w 1997 roku i przez cały sezon zdobył cztery bramki. Po kilku latach przyciągnął uwagę klub z zachodu Europy. Šokota w Dinamie spędził 4 sezony, podczas których 3-krotnie z rzędu został mistrzem kraju (1998–2000). Do tego zdobył 1 raz Puchar Chorwacji w 1998. Dwukrotnie zostawał także królem strzelców Prva HNL (w sezonie 1999/2000 – 21 goli, w sezonie 2000/2001 – 20 goli).

Latem 2001 przeszedł do portugalskiej Benfiki Lizbona. Włodarze Benfiki zapłacili wówczas za Chorwata sumę w wysokości 1,5 miliona euro. Šokota z początku miał problemy z aklimatyzacją w Portugalii. W pierwszym sezonie wystąpił 6-krotnie. W sezonie 2003/2004 został podstawowym zawodnikiem klubu i grał w ataku obok takich zawodników Nuno Gomes czy Simão Sabrosa. Jednak w następnym sezonie konkurencja wzrosła. Przyszli między innymi: Norweg Azar Karadaş czy Czarnogórzec Andrija Delibašić. Dodatkowo pod koniec 2004 roku odmówił podpisania nowego kontraktu z Benfiką i został relegowany do rezerw klubu. W czerwcu 2005 jego kontrakt wygasł i Šokota na zasadzie wolnego transferu przeszedł do odwiecznych rywali Benfiki, FC Porto. W Porto także nie wywalczył miejsca w składzie i w sezonie 2005/2006 rozegrał w lidze 2 mecze, zaś rok później jeden. Latem 2007 piłkarz wrócił do ojczyzny i ponownie został piłkarzem stołecznego Dinama Zagrzeb.

W portugalskim etapie kariery Šokoty największymi sukcesami było zdobycie mistrzostwa Portugalii z Benfiką w 2005 roku oraz z FC Porto w 2006, Puchar Portugalii z Benfiką w 2004 i z Porto w 2004. Zdobył też wicemistrzostwo kraju z Benfiką, w 2004.

W pierwszym sezonie po powrocie Šokota zagrał w 14 ligowych spotkań, zdobył pięć bramek. Rok później wystąpił już w sześciu meczach. Po dwóch sezonach spędzonych w stolicy Chorwacji, Šokota przeszedł do belgijskiego KSC Lokeren. W klubie tym zadebiutował 1 sierpnia 2009 roku w meczu z SV Zulte-Waregem. W sezonie 2010/2011 grał w słoweńskiej Olimpiji Lublana, w której zakończył karierę.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1996/97 NK Samobor Chorwacja  Druga HNL 24 11
1997/98 Dinamo Zagrzeb Chorwacja  Prva HNL 12 4
1998/99 Dinamo Zagrzeb Chorwacja  Prva HNL 21 4
1999/00 Dinamo Zagrzeb Chorwacja  Prva HNL 30 21
2000/01 Dinamo Zagrzeb Chorwacja  Prva HNL 29 20
2001/02 SL Benfica Portugalia  SuperLiga 6 0
2002/03 SL Benfica Portugalia  SuperLiga 14 4
2003/04 SL Benfica Portugalia  SuperLiga 29 11
2004/05 SL Benfica Portugalia  SuperLiga 11 4
2005/06 FC Porto Portugalia  SuperLiga 2 0
2006/07 FC Porto Portugalia  SuperLiga 1 0
2007/08 Dinamo Zagrzeb Chorwacja  Prva HNL 14 6
2008/09 Dinamo Zagrzeb Chorwacja  Prva HNL 6 1
2009/10 KSC Lokeren Belgia  Prva HNL 27 5
2010/11 Olimpija Lublana Słowenia  1. SNL 19 7

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Chorwacji Šokota zadebiutował 15 listopada 2003 roku w zremisowanym 1:1 meczu z reprezentacją Słowenii w barażu o awans do Euro 2004. Został potem także powołany do 23-osobowej kadry na same mistrzostwa, na których zagrał 3-krotnie. Obecnie Šokota jest poza kadrą w której rozegrał 8 spotkań i strzelił dwa gole.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]