Tomiszowice
50°38′37″N 19°32′21″E/50,643611 19,539167| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2008) |
355 |
| Strefa numeracyjna |
34 |
| Kod pocztowy |
42-320[2] |
| Tablice rejestracyjne |
SMY |
| SIMC |
0139330 |
Położenie na mapie gminy Niegowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu myszkowskiego  | |
| 50°38′37″N 19°32′21″E/50,643611 19,539167[1]
| |
Tomiszowice – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim, w gminie Niegowa.
Podział[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0139347 | Doły | część wsi |
| 0139353 | Kacin | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś założona została w średniowieczu na prawie polskim i początkowo była własnością królewską, a później wsią szlachecką[5].
W XIV wieku miejscowość podlegała właścicielom pobliskiego zamku w Bobolicach. W 1394 król polski Władysław Jagiełło na prośbę Andrzeja właściciela Bobolic przenosi jego dobra: Zdów, Ogorzelnik, folwark Lgota, Tomiszowice, Niegowę, Wysoką, Tarnowę z prawa polskiego na prawo magdeburskie[5].
W połowie XV wieku miejscowość wymienił polski historyk Jan Długosz w dziele Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis. Wieś należała wówczas do króla polskiego, miała łany kmiece, karczmę, zagrodników, którzy odprowadzali dziesięcinę snopową do biskupstwa krakowskiego[6]. Wieś wymieniają także inne historyczne dokumenty podatkowe. Według regestu poborowego powiatu krakowskiego z 1581 we wsi Tomiszowice leżącej w powiecie lelowskim w parafii Niegowa, niejaki Kreza płacił podatki od 3 łanów kmiecych[6].
Po rozbiorach Polski miejscowość znalazła się w zaborze rosyjskim i leżała w Królestwie Polskim. W XIX-wiecznym Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego miejscowość wymieniona jest jako wieś wraz z folwarkiem Tomiszowicami Szlacheckimi zwanym także Starym Folwarkiem. Leżała w powiecie będzińskim w gminie i parafii Niegowa. W 1827 roku we wsi było 26 domów, w których mieszkało 171 mieszkańców, a w 1892 roku liczba domów wzrosła do 34, a mieszkańców do 193. Wieś liczyła 452 mórg powierzchni. Do wsi przynależała również osada karczmarska gdzie stał jeden budynek zamieszkany przez 3 osoby i liczący 3 morgi. Stary Folwark natomiast miał 3 domy zamieszkałe przez 40 mieszkańców. Został on w 1875 oddzielony od dóbr podlegających zamkowi w Bobolicach i miał w sumie 420 mórg rozległości w tym gruntów ornych i ogrodów 326 mórg, pastwisk 7 mórg, lasu 80 mórg, 7 mórg nieużytków. Stało na jego terenie 4 murowane oraz 4 drewniane budynki. W uprawie stosowano płodozmian 10 i 15 polowy. We wsi odnotowano również pokłady wapienia[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 139922
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1293 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ a b Leszczyńska-Skrętowa 1980 ↓.
- ↑ a b c Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. XII, hasło "Tomiszowice". nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1892. s. 383. [dostęp 2019-07-20].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zofia Leszczyńska-Skrętowa: Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, Cz. I, zesz. 1 (A - Borek), hasło: "Bobolice". Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 138-140. ISBN 83-04-00129-2.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Tomiszowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 383.
