Trietylenotetraamina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trietylenotetraamina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C6H18N4

Masa molowa

146,23 g/mol

Wygląd

żółtawa oleista ciecz o charakterystycznym zapachu amin[1]

Identyfikacja
Numer CAS

112-24-3

PubChem

5565

DrugBank

DB06824

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Trietylenotetraaminaorganiczny związek chemiczny z grupy poliamin. Jest to oleista, bezbarwna cieczą, ale jak wiele amin, może mieć barwę żółtą z powodu zanieczyszczeń będących produktami jej utleniania. Jest rozpuszczalna w rozpuszczalnikach polarnych i cechuje się reaktywnością typową dla amin.

Trietylenotetraamina jest otrzymywana z etylenodiaminy lub etanoloaminy i amoniaku[5].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Zastosowanie TETA wynika z jej reaktywności i obecności czterech grup aminowych. Przede wszystkim stosuje się ją jako czynnik sieciujący żywice epoksydowe. Chlorowodorek TETA jest czynnikiem chelatującym, którego używa się do wiązania i usuwania miedzi z organizmu w leczeniu choroby Wilsona, szczególnie w przypadkach, gdy nie można zastosować penicylaminy[6].

W chemii koordynacyjnej ligand TETA oznacza się skrótem „trien[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Triethylenetetramine, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 013410 [dostęp 2011-11-07] (niem. • ang.).
  2. 3,6-diazaoctanethylenediamin, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).
  3. Trietylenotetraamina (nr 90460) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2022-06-17]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. Triethylenetetramine (nr 90460) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-11-07]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  5. Karsten Eller i inni, Amines, Aliphatic, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley-VCH, 2005, DOI10.1002/14356007.a02_001 (ang.).
  6. Eve A. Roberts, Michael L. Schilsky, A practice guideline on Wilson disease, „Hepatology”, 37 (6), 2003, s. 1475–1492, DOI10.1053/jhep.2003.50252, PMID12774027 (ang.).
  7. Alexander von Zelewsky, Stereochemistry of Coordination Compounds, Chichester: John Wiley, 1995, ISBN 0-471-95599-X.