Tritlenek radonu

Tritlenek radonu

Model cząsteczki tritlenku radonu
Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) konst. tritlenek radonu, tlenek radonu(VI), tlenek radonu(6+) Inne nazwy i oznaczenia Stocka tlenek radonu(VI)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	RnO3
Masa molowa	258,99 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	80948-46-5
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne.
Podobne związki
Podobne związki	XeO3
Pochodne	HRnO+ 3, HRnO− 4

Tritlenek radonu (nazwa Stocka: tlenek radonu(VI)), RnO₃ – nieorganiczny związek chemiczny, jeden z nielicznych udokumentowanych związków radonu.

Prowadzone w latach 70. XX wieku próby otrzymania tego związku na drodze reakcji izotopu radonu-226 z silnie utleniającymi kwasami, takimi jak HNO₃ oraz HClO₄ w obecności XeO₃ jako nośnika, zakończyły się niepowodzeniem.

Otrzymanie RnO₃ zostało po raz pierwszy ogłoszone w 1981 roku przez rosyjski zespół naukowców kierowany przez W.W. Awrorina. Według tych badaczy w wyniku termicznie indukowanej reakcji radonu z fluorem w roztworze pentafluorku bromu i w obecności fluorku sodu lub fluorku niklu(II) jako katalizatorów, z zastosowaniem śladowych metod radiochemicznych prowadzenia reakcji, powstawał fluorek radonu(IV) lub fluorek radonu(VI). Po hydrolizie wodnym roztworem tritlenku ksenonu powstawał dający się odwirować osad, najprawdopodobniej zawierający RnO₃. Z wynikami tymi polemizował Stein, który próbował powtórzyć to doświadczenie, jednak osadu nie otrzymał. Zasugerował on, że być może Rosjanie otrzymali kompleks [RnF]+2[NiF₆]²⁻.

Zespół Awrorina przeprowadził próby współstrącania RnO₃ z CsXeO₃F z roztworów powstałych w wyniku hydrolizy produktów wspomnianej wyżej reakcji radonu z fluorem w roztworze BrF₅ w obecności NaF. W wyniku tych prób rosyjscy naukowcy zadeklarowali, że RnO₃ jest izomorficzny z CsXeO₃F i otrzymanie przez nich tritlenku radonu w doświadczeniu opisanym w 1981 roku zostało potwierdzone. W toku dalszych badań stwierdzili oni, że w przypadku dużego stężenia jonów F⁻ tritlenek radonu się nie wytrąca i podali to jako prawdopodobną przyczynę niepowodzenia doświadczenia Steina.

W kolejnej serii badań, wykorzystujących współstrącanie z roztworów hydrolizatów oraz separację za pomocą ultrawirówek oraz pomiary kinetyczne rozkładu związków zawartych w tych roztworach, uzyskano dalsze dowody, że wytrącanym związkiem był rzeczywiście RnO₃. W wyniku kolejnych badań, wykorzystujących elektromigrację jonów w roztworach hydrolizatów o pH > 5, stwierdzono obecność pochodnych tritlenku radonu – kationów HRnO+3 oraz anionów HRnO−
4.