Trotyl
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny | C7H5N3O6 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Inne wzory | (NO2)3C6H2CH3 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Masa molowa | 227,13 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd | żółtawe, krystaliczne ciało stałe | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | 118-96-7 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | 8376[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Trotyl (2,4,6-trinitrotoluen, TNT), (NO2)3C6H2CH3 – organiczny związek chemiczny, nitrozwiązek, powszechnie stosowany jako kruszący materiał wybuchowy.
Trotyl topi się w temp. 80,2 °C, spala się wydzielając kopcący, czarny, toksyczny dym. Ulega rozkładowi powyżej 295 °C. Temperatura wrzenia: 245 °C pod ciśnieniem 50 mm Hg. Praktycznie nierozpuszczalny w wodzie (0,15% w temperaturze 100 °C). Rozpuszcza się w rozpuszczalnikach organicznych.
W tonach trotylu (kilotonach, megatonach) wyraża się siłę wybuchów jądrowych, ekwiwalentną dla wybuchu odpowiedniej ilości trotylu (tzw. równoważnik trotylowy wybuchu jądrowego, dla którego przyjmuje się 1 t TNT = 109 cal = 4,184×109 J).
Spis treści
Historia[edytuj]
Trotyl wynalazł Niemiec Julius Bernhard Friedrich Adolph Wilbrand w roku 1863, choć w charakterze środka wybuchowego substancję zastosowano około trzydzieści lat później. Po raz pierwszy trotyl wyprodukowano na skalę komercyjną w Niemczech w roku 1901[4].
Otrzymywanie[edytuj]
Otrzymuje się go poprzez dwustopniowe nitrowanie toluenu, mieszaniną kwasu siarkowego i azotowego.
Zastosowanie[edytuj]
Jako materiał wybuchowy jest trwały, mało wrażliwy na uderzenie, tarcie i ma wysoką temperaturę wymaganą do zainicjowania wybuchu. Dzięki temu jest stosunkowo bezpieczny w użytkowaniu i przechowywaniu, jednak musi być odpalany za pomocą silnych detonatorów. Trotyl lany, w przeciwieństwie do prasowanego, pali się – pod wpływem płomienia – nie detonuje. Trotyl można także zdetonować bezpośrednio lontem detonującym owijając co najmniej 2 razy ładunek albo jedną z jego kostek.
Do napełniania pocisków i min używany jest w postaci lanej lub prasowanej. Luzem przeważnie występuje w prasowanych kostkach 200 i 400 g oraz jako walcowy 75 g nabój wiertniczy. Bywa również w postaci kostek o masie 1 kg oraz ładunków cylindrycznych o wadze 5 i 8 kg.
Jest składnikiem m.in. oktolu, torpeksu, H-6, HTA.
Wpływ na organizmy żywe[edytuj]
Ludzie wystawieni na duże dawki TNT mają tendencję do zapadania na anemię i zaburzeń czynności wątroby. U zwierząt, którym podawano doustnie lub wdychały trinitrotoluen, stwierdzono podobny wpływ na wątrobę i krew, jak również powiększenie śledziony i uszkodzenie układu odpornościowego. Inne negatywne efekty TNT to podrażnienie skóry i obniżenie płodności u mężczyzn. Najprawdopodobniej nie ma właściwości rakotwórczych.
| Własności TNT[5] | |
|---|---|
| Rok wynalezienia | 1863 |
| Energia detonacji | 3,97 MJ/kg |
| Zdolność do wykonania pracy (wydęcie w bloku ołowianym) | 300 cm³ |
| Maksimum ciśnienia detonacji | 22,3 GPa |
| Prędkość detonacji | 6,9 km/s |
| Gęstość odpowiadająca Vdet | 1,57 g/cm³ |
| Temperatura detonacji | 2800 °C |
| Wrażliwość na uderzenie | mała |
| Objętość produktów gazowych | 700 dm³/kg |
| Temperatura topnienia czystej substancji | 80,2 °C |
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Trotyl (CID: 8376) (ang.) w bazie PubChem, United States National Library of Medicine.
- ↑ CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R. Lide (red.), wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 9781420090840.
- ↑ a b Trotyl (ang.) w wykazie klasyfikacji i oznakowania Europejskiej Agencji Chemikaliów. [dostęp 2015-04-10].
- ↑ Neil Schlager, Jayne Weisblatt, David E. Newton, (red.): Chemical Compounds. Thomson Gale, 2006, s. 15-18. ISBN 9781414401508.
- ↑ Małgorzata Galus: Tablice chemiczne. Warszawa: Wydawnictwo Adamantan, 2008. ISBN 978-83-7350-105-8.
Bibliografia[edytuj]
- Tadeusz Urbański: Chemia i Technologia Materiałów Wybuchowych Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1954, s. 135.
- Stanisław Cudziło: Wojskowe Materiały Wybuchowe. Częstochowa: Wydawnictwo Wydziału Metalurgii i Inżynierii Materiałowej Politechniki Częstochowskiej, 2000, s. 386. ISBN 83-87745-50-2.
