La Tribune des Peuples
 Wydanie z 15 marca 1849 | |
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Wydawca | |
| Tematyka |
polityczna |
| Język |
francuski |
| Pierwszy numer |
15 marca 1849 |
| Ostatni numer |
10 listopada 1849 |
| Redaktor naczelny | |
La Tribune des Peuples (fr. Trybuna Ludów) – międzynarodowy dziennik polityczny, głoszący idee Wiosny Ludów, wydawany w języku francuskim od 15 marca do 13 czerwca 1849 i ponownie od 1 października do 10 listopada tego samego roku w Paryżu. Łącznie ukazało się 158 numerów.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dziennik założył dzięki sporej dotacji (prawdopodobnie 200 000 franków[1][2]) Ksawerego Branickiego (1816–1879) i redagował Adam Mickiewicz, który po nieudanej próbie zorganizowania Legionu Polskiego we Włoszech, zamierzał w ten sposób wpłynąć na międzynarodową atmosferę w celu przybliżenia perspektyw przywrócenia niepodległości Polsce. Pismo zgromadziło wokół siebie grono lewicowych działaczy i publicystów często zbliżonych do poglądów utopijnego socjalizmu. Oprócz Polaków, do których należeli Ksawery Bronikowski, Edmund Chojecki, Franciszek Grzymała, znaleźli się także autorzy francuscy, włoscy, rosyjscy, rumuńscy (łącznie ponad 70 osób[1]).
Pismo otwierało motto z uchwały francuskiego Zgromadzenia Narodowego z dnia 24 maja 1848: Układ braterski z Niemcami. Wyzwolenie Włoch. Odbudowanie wolnej i niepodległej Polski. Na łamach Trybuny Ludów Mickiewicz (najpewniej główny publicysta) przyznawał Francji przodownictwo europejskie, zarówno w dziedzinie postępu, a także jako siedliska wrogów ludu (cytat: we Francji również znajdują się nasi najbardziej oddani przyjaciele, a zarazem najzręczniejsi, najsilniejsi z naszych wrogów[1]). Mickiewicz z właściwym sobie temperamentem wyjaśniał, czym jest Odpowiedzialność władzy według pojęć ludu, zastanawiał się nad przyczynami i skutkami tego, iż Włochom brakuje pieniędzy, tłumaczył Europie, czym jest Rosja, Socjalizm, na czym polega Siła Francji i co przyniosą rezultaty Nieinterwencji w sprawy włoskie, komentował Manifest cesarza rosyjskiego, formułował Przestrogę dla demokratów amerykańskich[1].
Nazwisko A. Mickiewicza pojawiło się w gazecie tylko raz (w informacji z 16 października 1849 r. pod oświadczeniem o ustąpieniu wszystkich Polaków z redakcji pisma), badacze ustalili jednak (głównie dzięki zapiskom przyjaciół poety: Aleksandra Biergela i Aleksandra Chodźki) jego autorstwo ponad 90 artykułów (według Stefana Kieniewicza), w większości o charakterze wstępnym lub będących polemikami o bieżących sprawach politycznych. Po raz pierwszy opublikował je początkowo w liczbie 39 jego syn, Władysław Mickiewicz w tomie La politique du dix-neuviéme siécle (Paryż, 1870), później w 1907 edycję pełną. Przetłumaczone zostały przez L. Rettela, A. Krasnowolskiego, B. Kielskiego, E. Haeckera i L. Płoszewskiego[3].
13 czerwca 1849 dziennik został zawieszony za umieszczenie (pod nieobecność A. Mickiewicza) apelu do uczestnictwa w nieudanej manifestacji politycznej zorganizowanej przez opozycję parlamentarną zwaną Nową Górą[4]. Wznowiono publikację po odwołaniu stanu oblężenia we Francji. Mickiewiczowi zagrożono jednak deportacją w razie dalszej współpracy z Trybuną, toteż kierował on nią potajemnie, a materiały dostarczał przepisane obcą ręką[5]. Gazeta przestała się ukazywać po wymuszonym przez ambasadę rosyjską w Paryżu ustąpieniu Polaków z redakcji pisma.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Marek Piechota, Jacek Lyszczyna, Słownik Mickiewiczowski, Katowice: wyd. Książnica, 2000, s. 331, ISBN 83-7132-316-6, OCLC 830294468.
- ↑ Była to olbrzymia suma – na przykład dobrze prosperująca w środowisku szlachty normandzkiej rodzina Józefa Konstantego Ramotowskiego, porucznika drugiego pułku piechoty liniowej, osiągała w tym okresie dochody na poziomie 5 tysięcy franków rocznie, a pułkownik Józef Święcicki – ostatni dowódca słynnego czwartego pułku piechoty liniowej żył w Paryżu z zasiłku w wysokości 75 franków miesięcznie.
- ↑ Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny (Tom II/N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1985, ISBN 83-01-01520-9, s. 500
- ↑ Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny (Tom II/N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1985, ISBN 83-01-01520-9, s. 499-500
- ↑ Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny (Tom II/N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1985, ISBN 83-01-01520-9, s. 499
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Piechota, Jacek Lyszczyna, Słownik Mickiewiczowski, Katowice: wyd. Książnica, 2000, s. 330-332, ISBN 83-7132-316-6, OCLC 830294468.
- Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny (Tom II/N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1985, ISBN 83-01-01520-9, s. 499-500.
- Stefan Kieniewicz, Historia „Trybuny Luciów” Adama Mickiewicza 1959
- Adam Mickiewicz, Trybuna Ludów, Kraków 1925