Świdrowiec Evansa

Świdrowiec Evansa
	; Trypanosoma evansi
	Systematyka
Domena	eukarionty
Supergrupa	Excavata
Typ	Euglenozoa
Gromada	kinetoplastydy
Rząd	Trypanosomatida
Rodzina	świdrowce
Rodzaj	świdrowiec
Gatunek	świdrowiec Evansa
	Nazwa systematyczna
	Trypanosoma evansi ; (Steel, 1885)
Synonimy
	Haematomonas evansi; Haematomonas evansis; Herpetomonas lewisi; Spirochaeta evansi; Trypanosoma aegyptum; Trypanosoma annamense; Trypanosoma cameli; Trypanosoma elmassiani; Trypanosoma equinum; Trypanosoma hippicum; Trypanosoma marocanum; Trypanosoma ninae kohl-yakimovi; Trypanosoma soudanense; Trypanosoma venezuelense;

Świdrowiec Evansa^[1] (Trypanosoma evansi), zwany również świdrowcem surra^[1] – kinetoplastyd z rodziny świdrowców należący do królestwa protista. Jest pasożytem koni, koniowatych, wielbłądów, słoni. Może również być pasożytem psów i kotów^[2].

T. evansi jest pierwszym odkrytym pasożytem z rodzaju świdrowiec^[2]. Po raz pierwszy został opisany w 1880 roku przez dr. Griffitha Evansa, który odkrył występowanie tych pasożytów w krwi koni oraz wielbłądów na terenie Indii^[2].

Wywołuje u zwierząt chorobę zwaną surra, jest przenoszony mechanicznie przez bąki z rodziny Tabanidae oraz owady należące do rodzajów Stomoxys, Glossina, Lyperosia, pasożytuje w osoczu krwi^[3]. Wykazano również możliwość mechanicznego przenoszenia T. evansi na terenie Ameryki Południowej przez nietoperze wampiry zwyczajne (Desmodus rotundus)^[2].

Charakteryzuje się wysmukłym kształtem. Długość ciała waha się od 14 µm do 33 µm, szerokość 1,5 do 2 µm. Błona falująca jest wąska, nie najlepiej wykształcona. Porusza się za pomocą wici.

T. evansi występuje na terenie Afryki, Europy, Azji, Ameryki Środkowej oraz Ameryki Południowej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Bezkręgowce - Mały słownik zoologiczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6.
↑ ^a ^b ^c ^d Feline clinical parasitology. s. 63.
↑ Lech Jerzy Gundłach, Andrzej Bernard Sadzikowski. Inwazje pierwotniaków u koni. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Lublin - Polonia”. 61 (4), s. 31-44, 2006.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Furmaga: Choroby pasożytnicze zwierząt domowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983. ISBN 83-09-00671-3.
Протисты.Руководство по зоологии ч.1. Санкт Петербург: Наука, 2000. ISBN 5-02-025864-4.
Dwight D. Bowman: Feline clinical parasitology. Ames: Iowa State University Press, 2002. ISBN 0-8138-0333-0.

[bez-1] Bezkręgowce - Mały słownik zoologiczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6.

[cat-2] Feline clinical parasitology. s. 63.

[konie-3] Lech Jerzy Gundłach, Andrzej Bernard Sadzikowski. Inwazje pierwotniaków u koni. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Lublin - Polonia”. 61 (4), s. 31-44, 2006.

[1]

[2]

[3]