Trzy kolory. Biały

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Trzy kolory. Biały
Trois couleurs: Blanc
Gatunek komediodramat (czarna komedia, marriage drama)[1]
Rok produkcji 1993
Data premiery 25 lutego 1994
Kraj produkcji  Francja
 Polska
 Szwajcaria
Język francuski
polski
Czas trwania 88 min
Reżyseria Krzysztof Kieślowski
Scenariusz Krzysztof Piesiewicz
Krzysztof Kieślowski
Główne role Julie Delpy
Zbigniew Zamachowski
Muzyka Zbigniew Preisner
Zdjęcia Edward Kłosiński
Scenografia Halina Dobrowolska
Montaż Urszula Lesiak
Produkcja Marin Karmitz
Poprzednik Trzy kolory. Niebieski
Kontynuacja Trzy kolory. Czerwony

Trzy kolory. Biały (fr. Trois couleurs: Blanc) – komediodramat filmowy z 1993 roku w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego, nakręcony w koprodukcji francusko-polsko-szwajcarskiej według scenariusza napisanego wraz z Krzysztofem Piesiewiczem. Za produkcję filmu odpowiadał Marin Karmitz. Osią fabularną filmu jest zemsta polskiego fryzjera (Zbigniew Zamachowski) na francuskiej małżonce (Julie Delpy), która pozbawiła go majątku i sprowadziła na skraj nędzy.

Biały jest drugą częścią trylogii Trzy kolory, w skład której wchodzą również filmy Trzy kolory. Niebieski (1993) i Trzy kolory. Czerwony (1994). Tytułowe trzy kolory nawiązują do barw flagi Francji i hasła rewolucji francuskiej (1789–1799) „Wolność, równość, braterstwo”.

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Karol, polski fryzjer ożeniony z Francuzką Dominique, w związku ze stresem wywołanym obecnością w obcym kraju okazuje się impotentem. Zawiedziona impotencją małżonka Dominique rozwodzi się z nim, zabierając mu cały majątek i zrywając z nim wszelkie znajomości. Pozostawiony na ulicy z jedną walizką Karol próbuje zarobić na bilet powrotny do Polski, grając w metrze na grzebieniu. Poznaje tam innego Polaka, Mikołaja, zdesperowanego intelektualistę pozbawionego sensu życia. Mikołaj pomaga fryzjerowi wrócić do kraju, przemycając go w bagażu podczas podróży samolotem. Jednak walizka z Karolem zostaje skradziona w Polsce. Złodzieje, uznając „zawartość” walizki za nieprzydatną, biją dotkliwie Karola i zostawiają go na wysypisku śmieci[2].

Mimo nieprzyjemnych perypetii Karol odzyskuje chęć życia i nabiera pewności. Decyduje się zbić majątek, zaczynając od dorabiania w zakładzie fryzjerskim swego brata Jurka, potem zostaje ochroniarzem w jednym z kantorów. Podsłuchawszy rozmowę swoich pracodawców, na jej podstawie przeprowadza półlegalną transakcję finansową i zdobywa majątek. Jako prezes międzynarodowej spółki handlowej próbuje bez powodzenia się skontaktować z Dominique, po czym szykuje zemstę na niej. Upozorowawszy własną śmierć, majątek zapisuje eks-małżonce, która zostaje zwabiona perspektywą spadku do Warszawy. Wróciwszy po pogrzebie do swego pokoju hotelowego, kobieta zastaje tam całkiem żywego Karola, z którym spędza noc. Następnego dnia Dominique, nie mając przy sobie Karola, zostaje aresztowana przez polską policję pod zarzutem malwersacji finansowych. Film kończy scena, w której Karol spostrzega Dominique spoglądającą nań z okna zakładu karnego[2].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Ścieżka dźwiękowa[edytuj | edytuj kod]

Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film)
Ścieżka dźwiękowa Zbigniewa Preisnera
Wydany 1994
Gatunek muzyka poważna, muzyka filmowa
Wydawnictwo Virgin
Album po albumie

Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film) – muzykę do filmu skomponował Zbigniew Preisner, nagrania ukazały się w 1994 roku nakładem wytwórni muzycznej Virgin[3]. W 1997 roku płyta uzyskała w Polsce certyfikat złotej[4].

Lista utworów
  1. „The Beginning” – 1:17
  2. „The Court” – 1:04
  3. „Dominique Tries To Go Home” – 1:14
  4. „A Chat In The Underground” – 2:11
  5. „Return To Poland” – 1:26
  6. „Home At Last” – 1:23
  7. „On The Wisla” – 1:12
  8. „First Job” – 0:49
  9. „Don’t Fall Asleep” – 0:46
  10. „After The First Transaction” – 1:21
  11. „Attempted Murder” – 1:23
  12. „The Party On The Wisla” – 1:49
  13. „Don Karol I” – 0:53
  14. „Phone Call To Dominique” – 0:37
  15. „Funeral Music” – 1:30
  16. „Don Karol II” – 0:54
  17. „Morning At The Hotel” – 2:26
  18. „Dominique’s Arrest” – 1:48
  19. „Don Karol III” – 1:25
  20. „Dominique In Prison” – 2:25
  21. „The End” – 2:27

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Biały, jako jedyny film trylogii z elementami komicznymi, interpretowano jako mieszaninę różnych styli gatunkowych: filmu gangsterskiego, komedii, melodramatu. Odnajdywano w nim również nawiązania do konkretnych reżyserów, wśród nich – Charliego Chaplina (np. Świateł wielkiego miasta)[5], Andrzeja Wajdy (aluzja do Popiołu i diamentu)[6], a także do dzieł własnych[5]. Mimo to, jak argumentowała Bogumiła Fiołek-Lubczyńska, Białego przy całej jego intertekstualności nie można nazwać filmem postmodernistycznym:

Postmodernizm filmowy wyrasta z pewnej niemocy twórczej, utraty wiary w czysty obraz, w możliwość nawiązania kontaktu z odbiorcą. Kieślowski być może do twórczych optymistów nie należy i nawiązując do ideałów tradycji (np. rewolucji francuskiej) jednocześnie im zaprzecza, to jednak wierzy w moc oddziaływania obrazu oraz kontakt ze swoim inteligentnym odbiorcą. Kieślowski postmodernistą na pewno nie jest[7].

Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie

Europejska Akademia Filmowa

Złota Kaczka

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ White (1994) - Krzysztof Kieslowski - Synopsis, Characteristics, Moods, Themes and Related, Allmovie [dostęp 2021-05-13].
  2. ↑ a b Trzy kolory. Biały w bazie filmpolski.pl
  3. ↑ Zbigniew Preisner – Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film) (ang.). www.discogs.com. [dostęp 2013-11-15].
  4. ↑ Złote płyty CD przyznane w 1997 roku, ZPAV [dostęp 2021-01-20].
  5. ↑ a b Bogumiła Fiołek-Lubczyńska, Intertekstualność i gatunkowość jako klucz interpretacyjny filmu. Trzy kolory. Biały Krzysztofa Kieślowskiego, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica”, 17 (3), 2012, s. 205–219, ISSN 2353-1908 [dostęp 2021-05-13] (pol.).
  6. ↑ Jan Lewandowski: 100 filmów polskich. Chorzów: Videograf II, 2004. ISBN 83-7183-326-1.
  7. ↑ Bogumiła Fiołek-Lubczyńska, Intertekstualność i gatunkowość jako klucz interpretacyjny filmu. Trzy kolory. Biały Krzysztofa Kieślowskiego, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica”, 17 (3), 2012, s. 218–219, ISSN 2353-1908 [dostęp 2021-05-13] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Filmy w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego
Lata 60. XX w.
Lata 70. XX w.
Lata 80. XX w.
Lata 90. XX w.

Krzysztof Kieślowski Portrait 1994.jpg

Seria filmów Trzy kolory
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trzy_kolory._Biały&oldid=63298708”