Trzy kolory. Biały
| ||
Gatunek | dramat czarna komedia | |
Rok produkcji | 1993 | |
Data premiery | ![]() ![]() | |
Kraj produkcji | ![]() ![]() ![]() | |
Język | francuski polski | |
Czas trwania | 88 min | |
Reżyseria | Krzysztof Kieślowski | |
Scenariusz | Krzysztof Piesiewicz Krzysztof Kieślowski | |
Główne role | Julie Delpy Zbigniew Zamachowski | |
Muzyka | Zbigniew Preisner | |
Zdjęcia | Edward Kłosiński | |
Scenografia | Halina Dobrowolska | |
Produkcja | Marin Karmitz | |
Poprzednik | Trzy kolory. Niebieski | |
Kontynuacja | Trzy kolory. Czerwony |
Trzy kolory: Biały (fr. Trois couleurs: Blanc) – film fabularny z 1994 w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego.
Scenariusz filmu napisali Krzysztof Kieślowski i Krzysztof Piesiewicz, muzykę do filmu napisał Zbigniew Preisner. Trzy kolory. Biały jest drugą częścią trylogii Trzy kolory, w skład której wchodzą również filmy Trzy kolory. Niebieski (1993) i Trzy kolory. Czerwony (1994). Tytułowe trzy kolory nawiązują do barw flagi Francji i hasła rewolucji francuskiej (1789–1799) „Wolność, równość, braterstwo”.
Spis treści
Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]
Małżeństwo Karola (Zamachowski), polskiego fryzjera mieszkającego w Paryżu, z Dominique (Delpy) rozpada się wskutek niedopełniania przez niego obowiązków małżeńskich. Kobieta pozostawia go bez grosza przy duszy, a zrozpaczony mężczyzna ląduje w paryskim metrze, gdzie poznaje Mikołaja (Gajos), zamożnego Polaka pragnącego umrzeć. Mężczyźni zaprzyjaźniają się, Mikołaj pomaga Karolowi przedostać się do Polski – szmuglując go w... walizce. Karol żyje chęcią zemsty na podstępnej żonie i aby zdobyć majątek rzuca się w wir półlegalnych interesów.
Obsada[edytuj | edytuj kod]
- Zbigniew Zamachowski – Karol Karol
- Julie Delpy – Dominique Vidal
- Janusz Gajos – Mikołaj
- Jerzy Stuhr – Jurek, brat Karola
- Cezary Pazura – właściciel kantoru
- Grzegorz Warchoł – „Elegant”, partner właściciela kantoru
- Jerzy Trela – pan Bronek, kierowca Karola
- Jerzy Nowak – stary farmer
- Aleksander Bardini – notariusz
- Cezary Harasimowicz – inspektor policji
- Bartłomiej Topa – Jacek, pracownik firmy Karola
- Barbara Dziekan – pani Ewa, kasjerka w kantorze
- Marzena Trybała – pracownica Hotelu Marriott
- Piotr Machalica – człowiek pod kantorem
- Aleksander Kalinowski
- Małgorzata Prażmowska
Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie
Europejska Akademia Filmowa
- Najlepszy europejski film roku – Marin Karmitz (nominacja)
Złota Kaczka
- Najlepszy film polski – Krzysztof Kieślowski
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
- Biały jako jedyny z trylogii rozgrywa się (częściowo) w Polsce i, także jako jedyny, zawiera wiele akcentów humorystycznych – Kieślowskiemu udało się uchwycić komiczne absurdy polskiej transformacji z początku lat 90. XX wieku.
- Karol i Dominique wspólnie pojawią się przez moment w Niebieskim i w finałowej scenie Czerwonego.
- Jerzy Stuhr zagrał w filmie Kieślowskiego po raz szósty i ostatni; wcześniej wystąpił w następujących filmach: Blizna, Spokój, Amator, Przypadek i Dekalog X.
- Z. Zamachowski i J. Stuhr po raz drugi grają u Kieślowskiego braci, poprzednio jako rodzeństwo wystąpili w Dekalogu X.
- W Białym pojawiają się także inne paralelizmy do wcześniejszych filmów Kieślowskiego: C. Harasimowicz w Dekalogu X grał oficera milicji – w Białym inspektora policji; G. Warchoł w Dekalogu X wcielił się w postać partnera właściciela sklepu filatelistycznego, w Białym jest partnerem właściciela kantoru; B. Dziekan w Dekalogu V zagrała bileterkę w kinie, w Białym pojawia się jako kasjerka w kantorze.
- scena, w której Mikołaj prosi Karola o zabicie go nawiązuje do Popiołu i diamentu[1].
Ścieżka dźwiękowa[edytuj | edytuj kod]
| ||||
Ścieżka dźwiękowa Zbigniewa Preisnera | ||||
Wydany | 1994 | |||
Gatunek | muzyka poważna, muzyka filmowa | |||
Wydawnictwo | Virgin | |||
Album po albumie | ||||
|
Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film) – muzykę do filmu skomponował Zbigniew Preisner, nagrania ukazały się w 1994 roku nakładem wytwórni muzycznej Virgin[2]. W 1997 roku płyta uzyskała w Polsce status złotej[3].
- Lista utworów
- „The Beginning” – 1:17
- „The Court” – 1:04
- „Dominique Tries To Go Home” – 1:14
- „A Chat In The Underground” – 2:11
- „Return To Poland” – 1:26
- „Home At Last” – 1:23
- „On The Wisla” – 1:12
- „First Job” – 0:49
- „Don’t Fall Asleep” – 0:46
- „After The First Transaction” – 1:21
- „Attempted Murder” – 1:23
- „The Party On The Wisla” – 1:49
- „Don Karol I” – 0:53
- „Phone Call To Dominique” – 0:37
- „Funeral Music” – 1:30
- „Don Karol II” – 0:54
- „Morning At The Hotel” – 2:26
- „Dominique’s Arrest” – 1:48
- „Don Karol III” – 1:25
- „Dominique In Prison” – 2:25
- „The End” – 2:27
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jan Lewandowski: 100 filmów polskich. Chorzów: Videograf II, 2004. ISBN 83-7183-326-1.
- ↑ Zbigniew Preisner – Trois Couleurs: Blanc (Bande Originale Du Film) (ang.). www.discogs.com. [dostęp 2013-11-15].
- ↑ ZPAV: platynowe płyty (pol.). www.zpav.pl. [dostęp 2013-11-15].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Trzy kolory. Biały w bazie IMDb (ang.)
- Trzy kolory. Biały w bazie filmpolski.pl
- Trzy kolory. Biały w bazie Filmweb
|
- Filmy w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego
- Francuskie komediodramaty
- Francuskie melodramaty
- Francuskie filmy z 1993 roku
- Polskie komediodramaty
- Polskie melodramaty
- Polskie filmy z 1993 roku
- Szwajcarskie komediodramaty
- Szwajcarskie melodramaty
- Szwajcarskie filmy z 1993 roku
- Polskie filmy zgłoszone do rywalizacji o Oscara w kategorii filmu nieanglojęzycznego
- Filmy nagrodzone Złotą Kaczką
- Ścieżki dźwiękowe wydane w roku 1994
- Ścieżki dźwiękowe do filmów
- Filmy zrealizowane w koprodukcji międzynarodowej