Tunnel du Fréjus

Tunel drogowy Fréjus
	; Wjazd od strony Francji. W tle widać „bramę termowizyjną”, monitorującą temperatury ciężarówek wjeżdżających do tunelu.
Państwo	Francja
Miejscowość	Modane
Państwo	Włochy
Miejscowość	Bardonecchia
Oficjalna nazwa	• fr. Tunnel du Fréjus; • wł. Traforo stradale del Frejus
Przeszkoda	przełęcz Col du Fréjus (Alpy Kotyjskie)
Rodzaj	tunel drogowy
Długość	12 868 m
Liczba tub	1 + 1 w budowie
Liczba portali	2 + 2 w budowie
Data otwarcia	1980
	Budowa
Data budowy	1974–1979
	Zarządzanie
Płatny	tak
Wysokość opłat	• cennik SFTRF; • cennik SITAF
Koncesjonariusz	• SFTRF; • SITAF
	Położenie na mapie Francji Tunel drogowy Fréjus
	Położenie na mapie Włoch Tunel drogowy Fréjus
	45°08′44,66″N 6°41′06,50″E/45,145740 6,685140
	Strona internetowa

Nagranie z przejazdu tunelem du Fréjus w kierunku Włoch

Tunnel du Fréjus – tunel drogowy łączący Modane we Francji z Bardonecchią we Włoszech (na trasie Lyon-Turyn) pod przełęczą Fréjus w Alpach Kotyjskich. Tunel ma niespełna 13 km (8 mil) długości.

Francusko-włoską umowę dotyczącą budowy tunelu podpisano w 1972 r. Przewidywała ona otwarcie tunelu w 1978 r.^[1] Ostatecznie budowę rozpoczęto w 1974 r., a w 1980 r. tunel został oddany do eksploatacji. Jest to jedna z głównych transalpejskich dróg transportowych pomiędzy Francją a Włochami, używana przez 80% ruchu na drogach. Tunel drogowy Fréjus jest zarządzany przez dwie publiczne spółki, każda z nich jest odpowiedzialna za swoją połowę tunelu:

Strona francuska: SFTRF (Société française pour le tunnel routier du Fréjus)
Strona włoska: SITAF (Società Italiana per il Traforo Autostradale del Frejus)

Wjazd do tunelu od francuskiej strony znajduje się na wysokości 1228 m n.p.m. koło Modane i dostępny jest z autostrady A43 biegnącej od miejscowości Chambéry. Wjazd od strony włoskiej leżący na wysokości 1298 m n.p.m., koło Bardonecchii, dostępny jest z autostrady A32, biegnącej od Turynu. Punkty poboru opłat znajdują się po francuskiej i włoskiej stronie. Tunel stanowi fragment trasy E70, a we włoskim systemie drogowym oznaczony jest znaczkiem T4 i stanowi element sieci autostrad tego kraju. Droga w tunelu jest jednojezdniowa, po jednym pasie ruchu w każdą stronę. W tunelu znajdują się 4 centrale, zapewniające jego wentylację: dwie przy jego wylotach oraz dwie w głębi (dysponujące własnymi szybami wentylacyjnymi).

W tunelu panują następujące zasady ruchu:

prędkość minimalna – 50 km/h
maksymalna dopuszczalna prędkość – 70 km/h
minimalny dozwolony odstęp między pojazdami – 150 m

Najwyższym punktem ponad tunelem jest szczyt Pointe de Fréjus (2932 m n.p.m.).

Przez krótki czas w latach 80. tunel znajdował się w ciągu trasy E13^[2].

Bezpieczeństwo[edytuj | edytuj kod]

W 2007 roku zbudowano równoległy tunel ratunkowy o szerokości 8 metrów.

W następstwie pożaru w tunelu Mont Blanc na początku 2000 roku znacznie polepszono stan bezpieczeństwa tunelu. Wprowadzono ograniczenie prędkości do 70 km/h oraz określono minimalny dopuszczalny odstęp między poprzedzającymi pojazdami (150 m). Zainstalowane zostały nowoczesne czujniki dymu oraz płomieni, a także nowy system kamer rejestrujących prędkość w tunelu oraz ogień i dym. Dodatkowo zostały umieszczone w krótkich od siebie odstępach czujniki temperatury, na bieżąco monitorowane. Na całej długości tunelu, co 130 m rozmieszczone są hydranty przeciwpożarowe, zasilane z olbrzymich zbiorników wodnych. W tunelu dostępnych jest 11 wyjść bezpieczeństwa, wyposażonych w telefony połączone z centrum kontroli oraz osobne wyciągi wentylacyjne zaopatrujące świeże powietrze. Wyjścia te są oddzielone od głównej tuby poprzez dwie pary drzwi przeciwpożarowych, zewnętrzne drzwi automatycznie zamykają się przy określonej temperaturze w tunelu. Przy obydwu wjazdach do tunelu znajdują się specjalne „bramy” monitorujące, czy nie nadjeżdża pojazd ze zbyt wysoką temperaturą.

Pomimo tych środków, 4 czerwca 2005 roku w tunelu doszło do pożaru, który spowodował śmierć dwóch słowackich kierowców ciężarówek. Doprowadziło to do zamknięcia tunelu w celach naprawy aż do jego ponownego otwarcia 4 sierpnia tego samego roku.

W rejonie tunelu rozmieszczone są cztery brygady strażackie: po jednej przy obydwu wjazdach oraz dwie wewnątrz budowli, około 4 km od każdego z końców.

Rozbudowa[edytuj | edytuj kod]

W 2014 roku zakończono drążenie drugiej tuby^[3]. Oddanie do użytku ma nastąpić najwcześniej w 2019 roku^[3], z jednopasową jezdnią w kierunku Francji. Po zakończeniu prac obie tuby mają obsługiwać ruch po jednym pasie jezdni w każdą stronę^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Marian Krynicki. W jednym zdaniu. „Poznaj Świat”. R. XX (nr 6 (235)), s. 2, czerwiec 1972. Polskie Towarzystwo Geograficzne.
↑ Hegi Gyula, Domokos György: EUROPE L'EUROPE EUROPA ЕВРОПА Road atlas Atlas Routier Autoatlas АТЛАС автомобильных дорог. Budapeszt: Cartographia Budapest, 1981. ISBN 963-350-412-0.
↑ ^a ^b ^c The second tube. Société Française du Tunnel Routier du Fréjus. [dostęp 2019-03-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Structurae: Fréjus-Tunnel (niem.)
Structurae: Mont-Cenis-Tunnel (niem.)
AlpenTunnel.de: Frejus-Tunnel (niem.)
Oficjalna strona francuskiego operatora tunelu (fr. • ang. • wł.)
Strona SITAF dotycząca tunelu (wł.)

[mk-1] Marian Krynicki. W jednym zdaniu. „Poznaj Świat”. R. XX (nr 6 (235)), s. 2, czerwiec 1972. Polskie Towarzystwo Geograficzne.

[europa1981-2] Hegi Gyula, Domokos György: EUROPE L'EUROPE EUROPA ЕВРОПА Road atlas Atlas Routier Autoatlas АТЛАС автомобильных дорог. Budapeszt: Cartographia Budapest, 1981. ISBN 963-350-412-0.

[sftrf-3] The second tube. Société Française du Tunnel Routier du Fréjus. [dostęp 2019-03-02]. (ang.).

[1]

[2]

[3]