Przejdź do zawartości

Tu-154

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Tupolew Tu-154)
Tupolew Tu-154
Ilustracja
Tu-154M w barwach linii Atlant-Soyuz Airlines
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR/  Rosja

Producent

Zakłady Aviakor

Konstruktor

Tupolew

Typ

samolot komunikacyjny średniego zasięgu

Konstrukcja

metalowa (duralowa), półskorupowa, podwozie chowane, trójwózkowe, z kołem przednim

Załoga

2 pilotów, 1 nawigator, 1 mechanik pokładowy (minimum 3 osoby: 2 pil. plus mechanik)

Historia
Data oblotu

4 października 1968

Lata produkcji

1968–2001[1], 2003–2013[2]

Liczba egz.

1025

Liczba wypadków
 • w tym katastrof

110
69 (2833 ofiary śmiertelne)[3]

Dane techniczne
Napęd

3 x silniki dwuprzepływowe Kuzniecow NK-8 (Tu-154)
3 x silniki dwuprzepływowe Sołowiow D-30KU-154 (Tu-154M)

Ciąg

3 × 103 kN

Wymiary
Rozpiętość

37,55 m

Wydłużenie

11,014

Długość

47,9 m

Długość kadłuba

41,85 m

Szerokość kadłuba

3,8m

Wysokość

11,4 m

Powierzchnia nośna

201,5 m²

Masa
Własna

43,5 t

Użyteczna

18 t

Startowa

90 t (max)

Do lądowania

80 t (max)

Paliwa

39,75 t (max)

Osiągi
Prędkość maks.

950 km/h

Prędkość minimalna

230 km/h (60 t, klapy 45)

Pułap

12 100 m

Zasięg

6600 km

Dobieg

2100 m

Dane operacyjne
Liczba miejsc
114–180
Użytkownicy
 Azerbejdżan,  Bułgaria,  Chiny,  Iran,  Kazachstan, Kirgistan,  Mongolia,  Korea Północna,  Rosja,  Słowacja,  Tadżykistan,  Turkmenistan,  Ukraina,  Uzbekistan
Rzuty
Rzuty samolotu
Samolot Tu-154M z 36. SPLT w czasie wznoszenia
Kokpit samolotu Tu-154M
Kabina pasażerska samolotu Tu-154M linii Vladivostok Avia

Tu-154 (ros. Ту-154) oznaczenie NATO Carelesssamolot pasażerski średniego zasięgu, produkcji radzieckiej, zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Tupolewa.

W 2013 roku w aktywnej służbie cywilnej i wojskowej pozostało 118 samolotów Tu-154 na 921 wyprodukowanych; przeciętny wiek maszyn pozostających w aktywnej służbie wynosił 24 lata[4]. Samoloty Tu-154 zostały wycofane z PLL LOT w 1996 roku, ale dwie maszyny typu Tu-154M Lux pozostawały na wyposażeniu 36 Specjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego jako samoloty do przewozu władz państwowych. Po katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem, kolejną wycofano z użycia w 2011 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W połowie lat sześćdziesiątych XX w. zdecydowano o zastąpieniu latających w barwach Aerofłotu odrzutowych Tu-104 oraz turbośmigłowych An-10, An-12 i Ił-18 nową konstrukcją, zdolną do korzystania z dotychczasowej infrastruktury[potrzebny przypis]. O opracowaniu nowego typu samolotu zdecydował osobiście Nikita Chruszczow. Budowę samolotu powierzono biuru konstrukcyjnemu Tupolewa. Prowadzili ją kolejno Siegiej Jegerow i Dmitirij Markowow[5].

Zgodnie z panującymi wówczas tendencjami zdecydowano się na układ trzysilnikowy z silnikami umieszczonymi w części ogonowej samolotu, z wlotem powietrza do trzeciego silnika przy nasadzie statecznika pionowego. Konstrukcja kadłuba samolotu Tu-154 jest zbliżona do brytyjskiego samolotu pasażerskiego Hawker Siddeley Trident[potrzebny przypis]. Aby umożliwić korzystanie z lotnisk o słabszej nawierzchni, zdecydowano się na podwozie z dwiema sześciokołowymi goleniami pod skrzydłami oraz jedną dwukołową golenią pod przednią częścią kadłuba, obniżając tym samym nacisk kół na podłoże. Tu-154 jest nieznacznie większy niż Trident, wyposażono go też w silniki Kuzniecow NK-8-2 o większej mocy. Z powodu małej dbałości o ekonomiczność maszyny należy ona do najbardziej paliwożernych samolotów w swojej klasie[5].

Oblot prototypu nowego samolotu pasażerskiego odbył się 4 października 1968, ale kłopoty z konstrukcją podwozia i instalacjami elektrycznymi opóźniły wejście maszyn do służby. Na przestrzeni lat produkcja Tu-154 odbywała się w trzech zakładach: KuAZ, Zakładach Lotniczych nr 18 i Aviakorze. W 1972 roku do służby weszły pierwsze maszyny tego typu, stały się częścią parku maszynowego Aerofłotu[5]. W 1973 roku oblatano Tu-154A, a w 1975 roku wszedł on do produkcji. W wersji tej zastosowano takie same silniki jak w samolotach Ił-62. Od 1977 roku[potrzebny przypis] produkowany był Tu-154B z francuską awioniką, mieszczący maksymalnie 180 osób. Na podstawie tej wersji powstał towarowy Tu-154S[5]. W 1981 roku, na zamówienie PLL LOT[6] powstał prototyp Tu-154M przemianowany w 1982 roku na Tu-164, później jednak powrócono do pierwotnego oznaczenia. Pierwsze samoloty Tu-154M opuściły fabrykę w 1984 roku. Wyposażone były w silniki podobne do stosowanych w samolotach Ił-62M z odwracaczami ciągu typu klapowego i obniżonym ciągu, dzięki czemu możliwe stało się przedłużenie resursów silnika[potrzebny przypis]. Tu-154M stał się samolotem pasażerskim o największej prędkości maksymalnej (960 km/h) i zwykłej (927 km/h)[5].

W 2001 roku produkcja samolotów Tu-154 została zakończona[1]. W 2003 roku rosyjskie przedsiębiorstwo Aviakor, remontujące samoloty Tu-154 m.in. na potrzeby rosyjskiego Ministerstwa Obrony[7], rozpoczęło produkcję i sprzedaż nowej, zmodernizowanej wersji samolotu[2]; w 2011 roku planowano produkcję 3 maszyn[4]. 14 stycznia 2010 podano informację, że największy rosyjski przewoźnik, Aerofłot, wycofał się z czynnego użytkowania samolotu Tu-154M. Ostatni rejsowy lot tego samolotu, z Jekaterynburga do Moskwy, odbył się 31 grudnia 2009[8].

W marcu 2011 roku rosyjska Federalna Agencja Transportu Lotniczego (Rosawiacja) zaleciła przewoźnikom w Rosji wycofanie z eksploatacji samolotów Tu-154M z dniem 1 lipca 2011, jeśli ich konstrukcja nie zostanie poprawiona; jedną z przyczyn zalecenia była analiza przyczyn wypadków i incydentów lotniczych w ciągu kilku poprzednich lat[9].

19 lutego 2013 zakłady w Samarze opuścił ostatni samolot, którego odbiorcą zostało rosyjskie ministerstwo obrony, a użytkowany on będzie wspólnie z miejscowym Sztabem Generalnym. Ze względu na charakter odbiorcy samolot wykończono jako salonkę i wyposażono w system wojskowej łączności. Producent przez następne lata planuje wyłącznie serwisowanie i modernizacje istniejących egzemplarzy, produkcja nowych maszyn została tym samym zakończona. Łącznie wyprodukowano 998 lub 1028 samolotów Tu-154, z czego ponad 500 w odmianie pasażerskiej. Najpopularniejszą odmianą jest wersja Tu-154M, którą wyprodukowano w liczbie 330 egzemplarzy[5].

Do chwili zakończenia seryjnej produkcji Tu-154 samoloty tego typu brały udział w 67 katastrofach lotniczych z 2973 ofiarami śmiertelnymi. Katastrofy zdarzały się raz na 1.042.000 maszynogodzin lotu. Największą katastrofą samolotu tego typu jest katastrofa z 10 lipca 1985, zginęło wówczas 200 osób. Maszyny tego typu zostały także 31 razy uprowadzone, co skutkowało 13 ofiarami śmiertelnymi[5].

Samoloty Tu-154M w polskich barwach

[edytuj | edytuj kod]

Tu-154M w PLL LOT

[edytuj | edytuj kod]

14 samolotów tej serii PLL LOT nabył w 1985 roku. Po 1989 roku, po zmianie polityki flotowej, rozpoczęto wycofywanie tej serii. W 1993 roku odbył się ostatni lot rejsowy, a ostatni lot czarterowy w barwach narodowego przewoźnika miał miejsce w 1996 roku.

Tu-154M jako samoloty wojskowe

[edytuj | edytuj kod]

Dwa samoloty Tu-154M w wersji Lux, o numerach bocznych 101 i 102, były wykorzystywane przez najwyższe władze państwowe, pozostając na stanie 36. Specjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego i znajdując się w dyspozycji Kancelarii Prezesa Rady Ministrów[10]. Ulegały częstym awariom; głośnym przypadkiem było awaryjne lądowanie w Kunming w Chinach Tu-154M, którym leciał w 2004 roku do Wietnamu premier Marek Belka; było ono spowodowane defektem turborozrusznika[11]. W 2007 roku awaria Tu-154M spowodowała 10-godzinne opóźnienie w trakcie oficjalnej wizyty prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Japonii[12]. W 2010 doszło do awarii Tu-154M w czasie misji humanitarnej po trzęsieniu ziemi na Haiti[13].

Tu-154M nr 101

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Tu-154M o numerze bocznym 101 został wcielony w 1990 roku. 10 kwietnia 2010 roku maszyna ta, z wysokimi rangą przedstawicielami polskich władz z prezydentem Lechem Kaczyńskim na czele, uległa katastrofie w pobliżu lotniska wojskowego Smoleńsk-Siewiernyj w Smoleńsku.

Tu-154M nr 102

[edytuj | edytuj kod]

W 1994 roku został wcielony samolot o numerze bocznym 102 (numer seryjny 90A-862, rok produkcji – 1990), latający wcześniej w barwach PLL LOT[14]. Pierwotne plany przewidywały wycofanie maszyny z eksploatacji w latach 2008–2010[15]. 12 stycznia 2010 roku Tu-154 nr 102 odleciał do Samary w Rosji w celu przeprowadzenia remontu[16], skąd wrócił 21 września 2010 roku[17].

W 2011 roku samolot Tu-154M nr 102 był wykorzystywany do przeprowadzania eksperymentów w trakcie badań katastrofy polskiego Tu-154M w Smoleńsku[18], co było utrudniane przez usterki maszyny[19].

20 maja 2011 roku odbył się pierwszy po remoncie lot Tu-154M nr 102 o statusie HEAD[20], a w listopadzie 2011 roku podjęto decyzję o wycofaniu samolotu ze służby i jego sprzedaży za pośrednictwem Agencji Mienia Wojskowego[21].

7 maja 2012 roku poinformowano, że przygotowania do sprzedaży Tu-154M nr 102 zostaną wstrzymane do zakończenia śledztwa prokuratury w sprawie katastrofy w Smoleńsku[22]. Samolot od października 2011 stoi na płycie postojowej 23 BLT w Mińsku Mazowieckim, a jego dalszy los jest nieznany[23].

Wersje

[edytuj | edytuj kod]
  • Tu-154 – pierwsza wersja seryjna napędzana silnikami NK-8-2.
  • Tu-154A – wersja z silnikami NK-2U o większym ciągu i większym zapasie paliwa.
  • Tu-154B – wersja o zwiększonym udźwigu napędzana silnikami NK-8-2U.
  • Tu-154B1/B2 – wersja Tu-154B wyposażona w lepszą awionikę.
  • Tu-154S – wersja transportowa Tu-154B o powiększonym udźwigu.
  • Tu-155 – eksperymentalny Tu-154 w którym paliwo dla środkowego silnika stanowił wodór lub metan.
  • Tu-156 – eksperymentalny Tu-154 w którym paliwo dla wszystkich silników stanowił wodór lub metan.
  • Tu-154M (Tu-164) – wersja z oszczędniejszymi silnikami D-30KU-154, o wydłużonym zasięgu.
  • Tu-154M2 – dwusilnikowa wersja z nowymi silnikami PS-90A, w fazie projektu.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Samolot trójsilnikowy, o konstrukcji duralowej, półskorupowej. Skrzydła o skosie +35°, zbiorniki paliwa w skrzydłach. Wyposażony do lotów bez widoczności, podwozie chowane, trójwózkowe, z kołem przednim. Załogę stanowi dwóch pilotów, nawigator i mechanik pokładowy.

Wymiary i osiągi

[edytuj | edytuj kod]
Parametr / Wersja samolotu Tu-154 Tu-154A Tu-154B Tu-154S Tu-154M
długość [m] 47,9 47,9 47,9 47,9 47,9
wysokość [m] 11,4 11,4 11,4 11,4 11,4
rozpiętość [m] 37,55 37,55 37,55 37,55 37,55
powierzchnia nośna [m²] 201,5 201,5 201,5 201,5 201,5
liczba pasażerów 167 169 180 ? 180
masa własna [kg] 43 500 43 500 50 775 ? 54 000
maksymalna masa startowa [kg] 90 000 94 000 98 000 ? 102 000
prędkość minimalna [km/h] 235 235 235 235 235
prędkość maksymalna [km/h] 950 950 950 950 950
pułap maksymalny [m] 11 000 11 000 11 000 11 000 11 000

Użytkownicy

[edytuj | edytuj kod]
Tu-154B linii TAROM
Tu-154B-2 linii Itek Air
Tu-154M linii CSA Czech Airlines
Tu-154M linii Aerofłot
Tu-154M linii Belavia
Tu-154M linii S7 Airlines
Tu-154M linii Iran Air Tours
Tu-154M-LK-1 należący do Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina

Użytkownicy na dzień 17 maja 2024[24]:

Operator Liczba Uwagi
Korea Północna Air Koryo 2 Ostatnia linia lotnicza na świecie użytkująca ten model
Rosja Instytut Badań Lotniczych im. M. Gromowa 1
Kirgistan Kirgiskie Siły Powietrzne 1
Rosja Marynarka Wojenna Federacji Rosyjskiej 2
Rosja Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej 4
Rosja Rossija 3 Flota rządowa
Siły Powietrzne Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej 7
Rosja Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej 19
Kazachstan Siły Powietrzne Republiki Kazachstanu 1
Łącznie 40

Katastrofy

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Katastrofy lotnicze z udziałem samolotu Tu-154.

Ogółem do 2010 roku doszło do 67 katastrof samolotów Tu-154, w tym 7 w latach 2005–2010[25]; zginęło w nich ogółem 2736 osób[26]. Najważniejsze katastrofy:

  • 7 września 2010: Rosyjski Tu-154 należący do linii Ałrosa lądował awaryjnie na terenie leśnym nieopodal lotniska w Iżmie w republice Komi, 1500 km od Moskwy, gdy awaria sieci elektrycznej spowodowała niesprawność wszystkich urządzeń na pokładzie, w tym pomp paliwowych i wyposażenia radiowo-nawigacyjnego. Samolot lądował bez klap z prędkością ok. 350 km/h (zamiast 270), wytoczył się z pasa i zatrzymał w zagajniku młodych drzewek. Wszystkie 81 osób na pokładzie przeżyło bez większych obrażeń. Po prowizorycznych naprawach, 24 marca 2011 samolot odleciał z Iżmy do Uchty[28].
  • 4 grudnia 2010: Na lotnisku Domodiedowo w Moskwie, awaryjnie lądujący Tu-154M o numerze bocznym RA-85744, należący do linii lotniczych Dagestan Airlines, wyjechał poza pas startowy, po czym przełamał się na pół. Na pokładzie znajdowało się 155 osób. Zginęły 2 osoby w tym brat prezydenta Dagestanu.
  • 1 stycznia 2011: Na lotnisku w Surgucie (Syberia) tuż przed kołowaniem w rosyjskim Tu-154B-2 linii Kolavia o numerze RA-85588 zapalił się jeden z silników, doprowadzając do uszkodzenia i zapłonu zbiornika paliwa. Samolot całkowicie spłonął. Zginęły 3 osoby, a 44 zostały ranne. Samolot operował jako lot KGL348 Surgut (SGC) – Moskwa Domodiedowo (DME).
  • 25 grudnia 2016: Należący do Sił Powietrznych Federacji Rosyjskiej Tu-154B-2 spadł do Morza Czarnego. Na pokładzie samolotu znajdowały się 92 osoby (w tym 64 muzyków Chóru Aleksandrowa, m.in. jego dyrektor gen. Walerij Chaliłow), lecące na występ w Latakii w Syrii. Nikt nie przeżył katastrofy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Aviation Safety Network – Tupolev 154 specs. aviation-safety.net. [dostęp 2011-01-02]. (ang.).
  2. a b W Rosji zakończono produkcję samolotów Tu-154. gazeta.pl. [dostęp 2013-02-20]. (pol.).
  3. The Aviation Safety Network Website: Tupolev 154 Statistics. [dostęp 2013-10-18]. (ang.).
  4. a b Census for: TU-154 (ang.) aerotransport.org [dostęp 2011-10-11].
  5. a b c d e f g Ostatni Tu-154. Onet.Technowinki, 2013-02-23. [dostęp 2013-02-24]. (pol.).
  6. „Samoloty na druciku”, tygodnik Polityka, 10 września 2007.
  7. Tu-154M poleciał do Samary. altair.com, 2009-05-24. [dostęp 2011-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-25)]. (pol.).
  8. Aerofłot wycofał Tu-154M. altair.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-27)]. altair.com, 23 stycznia 2010 [dostęp 2011-09-14].
  9. Agencja zaleca wycofanie Tu-154M. rp.pl, 2011-03-12. [dostęp 2011-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-13)]. (pol.).
  10. Oświadczenie ministra Jacka Sasina. prezydent.pl, 2010-04-28. [dostęp 2010-07-20]. (pol.).
  11. Stare skrzydła rządu. rp.pl, 2004-10-08. [dostęp 2010-07-12]. (pol.).
  12. Tu-154 pięć miesięcy temu był naprawiany w Rosji. tvn24.pl, 2010-04-10. [dostęp 2010-07-05]. (pol.).
  13. Prezydencki Tu-154M nr 101. samoloty.pl, 2010-04-12. [dostęp 2010-07-12]. (pol.).
  14. Tupolew Tu-154 w Wojsku Polskim [dostęp 2010-07-04].
  15. Tu-154M poleciał do Samary. altair.com, 2009-05-24. [dostęp 2010-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-02)]. (pol.).
  16. Tu-154M nr 101. lotniczapolska.pl, 2010-04-10. [dostęp 2010-10-01]. (pol.).
  17. Tupolew wylądował w Warszawie. rmf24.pl, 2010-09-21. [dostęp 2010-11-01]. (pol.).
  18. Gen. Parulski: Przeprowadziliśmy eksperyment na stojącym tupolewie. rmf24.pl, 2011-02-10. [dostęp 2011-02-28]. (pol.).
  19. System TAWS winny usterki w TU-154. rp.pl, 2011-02-10. [dostęp 2011-02-28]. (pol.).
  20. Pierwszy lot Tu-154 ze statusem HEAD. rp.pl, 2011-05-20. [dostęp 2011-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-08)]. (pol.).
  21. Tu-154 samolotem niewojskowym. rp.pl, 2011-11-17. [dostęp 2011-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-08)]. (pol.).
  22. Katastrofa smoleńska: Sprzedaż drugiego Tu-154 wstrzymana do końca śledztwa. gazetaprawna.pl, 2012-05-07. [dostęp 2012-05-12]. (pol.).
  23. Białoszewski: samolot Tu-154M/102 stoi zbyt długo i nie jest on w tzw. eksploatacji operacyjnej. wp.pl, 10-06-2015.
  24. САМОЛЁТЫ ТУПОЛЕВ ТУ-154 - РЕЕСТР, russianplanes.net, 2024-05-17.
  25. Aviation Safety Database – Tu-154. aviation-safety.net. [dostęp 2010-08-20]. (ang.).
  26. Aviation Safety Network – Tupolev 154 Statistics. aviation-safety.net. [dostęp 2010-08-20]. (ang.).
  27. Aviation Safety Database – Tu-154. aviation-safety.net. [dostęp 2011-05-11]. (ang.).
  28. Simon Hradecky: Accident: Alrosa Mirny T154 at Izhma on Sep 7th 2010, loss of electrics and landing on helicopter platform. The Aviation Herald. [dostęp 2010-09-07].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]