Turkot bucharski
.jpg) odmiana czarna | |
| Grupa | |
|---|---|
| Typ użytkowy |
ozdobny azjatycki |
| Numer w Federacji Europejskiej |
501 |
| Pochodzenie | |
| Budowa |
krępe ciało |
| Cechy szczególne rasy |
łapcie i korona oraz róża na głowie i nogach |
Turkot bucharski, torkut, turkot uzbecki – rasa gołębia skalnego występująca tylko w niewoli. Gołąb typu ozdobnego azjatyckiego, zarejesrtowany w grupie szóstej – turkoty z numerem 501[1]. Rasa pochodzi z Persji i Buchary[2]. Rozpowszechniona głównie w Rosji, na Ukrainie i w krajach i azjatyckich[3]. Turkot bucharski należy do tzw. turkotów dwuczubych. Tułów dorosłego samca ma około 45 cm długości, a masa gołębia nie osiąga maksymalnie 350 g[3].
Opis rasy[edytuj | edytuj kod]
Są spokojne i płochliwe[3]. Szybko jednak się przywiązują do właściciela[3]. W okresie godowym samiec grucha głównie w nocy aby przywabić samicę[3]. Ptaki mają słabą nieśność i płodność[3]. Odsetek piskląt jest niewielki. Nazwa Turkot odnosi się do głosów wydawanych przez ptaka przypominające bębnienie trwające 6 – 10 minut[3]. Dlatego w Rosji nazywany barbańczykiem, trubaczem lub torkutem[3].
Głowa
Mocna i płaska. Na głowie występują bujne i luźnie struktury z piór, które z wiekiem przysłaniają oczy, czoło i dziób gołębia[4]. Ptak ma więc słaby wzrok.
Obwódki oczu czarne. Tęczówki perłowe lub brunatne (u białych ptaków).
Mocny o barwie od cielistej do czarnej[4].
Szyja
Krótka i gruba[4], noszona pionowo.
Sylwetka
Pozioma, przypominająca przycupnięcie lub fokę[3]. Ptak trzyma głowę blisko wola[3].
Potężne, prawie tarczowe. Sterówki długie. Zdolność lotowa ograniczona.
Nogi
Kolana, palce i skoki mocno upierzone[4] (łapcie i skarpety). Nogi dyndają w locie.
Bujne, długie i szerokie, dość luźne. Kolory białe, żółte, czerwone, czarne, pstre, tygrysowate, niebieskie z czarnymi pasami i lazurowe[4].
Hodowla[edytuj | edytuj kod]
Zjada kukurydzę, słonecznik, pszenicę, jęczmień, wykę i konopię[5]. Trzeba pamiętać, aby paszę podawać do specjalnych pojemników, a nie rzucać na ziemię, gdyż może to spowodować zakażania drobnoustrojami[5]. Nie są agresywne w stosunku do innych ptaków, poza okresem godowym[3]. Łatwo przywiązują się do właściciela[3].
Zasięg rasy[edytuj | edytuj kod]
Rasa ma zasięg międzykontynentalny. Hoduje się ją głównie w krajach azjatyckich i europejskich, w tym w Polsce.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rasy zarejestrowane – gołębie [online], Polski Związek Hodowców Gołębi Rasowych i Drobnego Inwentarza [dostęp 2021-05-28].
- ↑ Turkot Bucharski (EE 501) [online], Polski Związek Hodowców Gołębi Rasowych i Drobnego Inwentarza [dostęp 2021-05-28].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Turkot bucharski. turkoty.pl. [dostęp 2021-10-06]. (pol.).
- ↑ a b c d e Turkot bucharski [online], www.golebnik.pl [dostęp 2021-05-31].
- ↑ a b Żywienie gołębi. turkoty.pl. [dostęp 2021-10-06]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Dubiel, Bolesław Nowicki, Edward Pawlina: Gołębie, chów, hodowla, rasy. Wydawnictwo Rolne i Leśne, str. 143