Turniej Czterech Skoczni
| ||
![]() | ||
Rozgrywany od | 1953 | |
Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej | Janne Ahonen (5 razy) | |
Najwięcej zwycięstw z rzędu w klasyfikacji generalnej | Bjørn Wirkola (3 razy) | |
Najwięcej zwycięstw w konkursach TCS | Jens Weißflog Bjørn Wirkola (10 razy) | |
Najwięcej razy na podium w klasyfikacji generalnej | Janne Ahonen (10 razy) | |
Najwięcej razy na podium w konkursach TCS | Janne Ahonen (29 razy) | |
Najwięcej punktów w jednej edycji TCS | Peter Prevc (1139,4 pkt) | |
Zwycięzcy wszystkich konkursów TCS podczas jednej edycji | Sven Hannawald (2001/2002) Kamil Stoch (2017/2018) Ryōyū Kobayashi (2018/2019) | |
Ostatni zwycięzca TCS | Ryōyū Kobayashi (2018/2019) | |
Miejsca rozgrywania konkursów | ![]() Oberstdorf Ga-Pa ![]() Innsbruck Bischofshofen |
Turniej Czterech Skoczni, w skrócie TCS (niem. Vierschanzentournee) − międzynarodowa impreza w skokach narciarskich mężczyzn, organizowana cyklicznie od 1953, na przełomie grudnia i stycznia każdego roku, w czterech miastach: dwóch niemieckich (Oberstdorf, Garmisch-Partenkirchen) i dwóch austriackich (Innsbruck, Bischofshofen), przy czym zawody w Garmisch-Partenkirchen zawsze odbywają się 1 stycznia. TCS bywa określany mianem narciarskiego Wielkiego Szlema[a] i dla wielu skoczków jest równie ważny co igrzyska olimpijskie czy mistrzostwa świata[2][3].
Zwycięzcą danej edycji TCS zostaje zawodnik, który łącznie zdobędzie największą liczbę punktów we wszystkich czterech konkursach.
Od 28. edycji, przeprowadzonej w sezonie 1979/1980, Turniej Czterech Skoczni stanowi część Pucharu Świata.
Od 45. edycji (sezon 1996/1997) wszystkie konkursy Turnieju rozgrywane są tzw. systemem KO. Przed pierwszą serią skoków, pięćdziesięciu zawodników dobieranych jest w pary, według rezultatów z kwalifikacji (najlepszy z najsłabszym, drugi z czterdziestym dziewiątym itd.). Do drugiej serii awans uzyskuje każdy zwycięzca z danej pary oraz pięciu tzw. „szczęśliwych przegranych” (ang. lucky losers), czyli pięciu najlepszych zawodników spośród wszystkich przegranych. 25 zwycięzców par i 5 szczęśliwych przegranych tworzy trzydziestkę, biorącą udział w drugiej serii, przeprowadzanej według tradycyjnych zasad.
Do 60. edycji (sezon 2011/2012) nagrodą za wygranie klasyfikacji generalnej imprezy był wysokiej klasy samochód oraz nagroda pieniężna. Od 61. edycji (sezon 2012/2013) nagrodą za wygranie klasyfikacji generalnej imprezy jest statuetka złotego orła[4][5], oraz nagroda pieniężna w wysokości 20000 franków szwajcarskich, a jej pierwszym zdobywcą był Gregor Schlierenzauer.
Najbardziej utytułowanym skoczkiem w historii TCS jest Janne Ahonen, który jako jedyny wygrał turniej pięciokrotnie (w 1999, 2003, 2005, 2006 i 2008). Jens Weißflog był pierwszym zawodnikiem, który wygrał cztery edycje (w 1984, 1985, 1991 i 1996). Najwięcej zwycięstw w poszczególnych konkursach odnieśli Bjørn Wirkola i Jens Weißflog, którzy na najwyższym stopniu podium stawali po 10 razy.
Dotychczas dwóch polskich skoczków triumfowało w klasyfikacji generalnej TCS – Adam Małysz (w 2001) oraz dwukrotnie Kamil Stoch (w 2017 i 2018). W polskim dorobku znajduje się również drugie miejsce Piotra Żyły (w 2017) i trzecia pozycja Adama Małysza (w 2003).
Spis treści
- 1 Cztery skocznie
- 2 Organizator
- 3 Historia idei Turnieju Czterech Skoczni
- 4 Nowatorskie rozwiązania
- 5 Podium klasyfikacji generalnej TCS chronologicznie
- 6 Podium klasyfikacji generalnej TCS sumarycznie
- 7 Zwycięzcy poszczególnych konkursów
- 8 Rekordy i statystyki
- 9 Wyniki Polaków
- 10 Ciekawostki
- 11 Zobacz też
- 12 Uwagi
- 13 Przypisy
- 14 Bibliografia
- 15 Linki zewnętrzne
Cztery skocznie[edytuj | edytuj kod]
Nazwa skoczni | Miejscowość | Punkt K | HS[6] | Rekord skoczni | |||
---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() |
Schattenbergschanze | ![]() |
K120 | HS137 | 143,5 m | ![]() |
29.12.2003 |
![]() |
Große Olympiaschanze | ![]() −Partenkirchen |
K125 | HS142 | 143,5 m | ![]() |
01.01.2010 |
![]() |
Bergisel | ![]() |
K120 | HS130 | 138,0 m | ![]() |
04.01.2015 |
Paul-Ausserleitner-Schanze | ![]() |
K125 | HS142 | 145,0 m | ![]() |
06.01.2019 |
Organizator[edytuj | edytuj kod]
Turniej Czterech Skoczni organizowany jest przez cztery kluby narciarskie. Są to Skiclub 1906 Oberstdorf, Skiclub Partenkirchen (SCP), Sport Club Bergisel (SC Bergisel) i Skiclub Bischofshofen.
Prezydentem (prezesem) Komitetu Organizacyjnego TCS jest od 2015 roku Michael Maurer, szef klubu narciarskiego SC Partenkirchen. Zastąpił on na tym stanowisku Alfonsa Schranza (SC Bergisel), który stał na czele prestiżowego cyklu od 2010 roku[7]. Zgodnie z przepisami, szefowie czterech klubów narciarskich z miast-gospodarzy turnieju zmieniają się na stanowisku prezesa całej imprezy co trzy lata (z możliwością przedłużenia kadencji o rok)[8].
Historia idei Turnieju Czterech Skoczni[edytuj | edytuj kod]
Pomysł zorganizowania noworocznego konkursu w skokach narciarskich (Neujahrsskispringen) pojawił się wśród członków klubu narciarskiego SC Partenkirchen w 1921 i miał związek z otwarciem nowej skoczni, w miejscu obecnej Große Olympiaschanze. Już pierwsze tego typu zawody – przeprowadzone 1 stycznia 1922 – miały charakter międzynarodowy, a ich zwycięzcą został Norweg Jakob Vaage, który uzyskał odległość 76 metrów. W kolejnych latach impreza odbywała się regularnie do 1941, gdy nastąpiła czteroletnia przerwa, spowodowana II wojną światową (1942–45). Noworoczne zmagania przywrócono 1 stycznia 1946, lecz w związku z powojennymi sankcjami – nałożonymi przez FIS na Deutscher Skiverband – były to jedynie lokalne zawody narciarskie, w których brali udział wyłącznie skoczkowie niemieccy.
Pod koniec 1948 Międzynarodowa Federacja Narciarska zniosła zakaz udziału Niemców w imprezach międzynarodowych oraz pozwoliła zawodnikom z innych państw na starty na terenie Republiki Federalnej Niemiec i Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a latem 1949 w domu „Maler” w Partenkirchen, wśród przebywających tam działaczy narciarskich z Garmisch-Partenkirchen oraz Innsbrucku, narodziła się idea turnieju, rozgrywanego na początku roku w Niemczech i Austrii. Do konkretów jednak nie doszło[9].
W styczniu 1951 władze klubu Skivereine Innsbruck postanowiły zorganizować w okresie ferii świątecznych konkurs “Skispringen am Bergisel”. Zainteresowanie z jakim się on spotkał przerosło najśmielsze oczekiwania, bowiem pod skocznią zjawiło się aż 25 tysięcy kibiców. Spowodowało to u Austriaków ponowną chęć nawiązania współpracy z niemieckimi klubami narciarskimi.
Ostatecznie, plan „niemiecko-austriackiego turnieju skoków” opracowano 17 maja 1952, podczas wieczornych zawodów w miejscowości Seegrube koło Innsbrucku, a jego autorami byli: Toni Glos, Emmerich „Putzi” Pepeunig (Innsbruck), Beppi Hartl, Franz Rappenglück (Partenkirchen), Andi Mischitz, Fred Triebner (Bischofshofen) oraz Alfons Huber i Xaver Kaiser (Oberstdorf)[10]. Ostatni z obecnych wówczas pomysłodawców turnieju, a później jego honorowy prezydent – „Putzi” Pepeunig, zmarł w 1999 i został pochowany na cmentarzu nieopodal skoczni Bergisel[2].
Garmisch-Partenkirchen (z konkursem noworocznym), Innsbruck i Bischofshofen od początku zostały wskazane jako miejsca rozgrywania turnieju. Jako, że Niemcy chcieli osiągnąć parytet organizacyjny, przedstawiciele SC Partenkirchen zostali upoważnieni do znalezienia drugiego miasta-partnera w swoim kraju. Pierwotnie skupili się na trzech kandydaturach: Berchtesgaden, Füssen i Oberammergau, bowiem te miejscowości posiadały już odpowiednie skocznie i miały doświadczenie w organizowaniu zawodów narciarskich. Ostatecznie jednak, ze względów finansowych, zdecydowali się wskazać Oberstdorf[11].
We wrześniu 1952 w Garmisch-Partenkirchen podpisano porozumienie o wspólnej organizacji imprezy, odbywającej się corocznie na przełomie grudnia i stycznia[3], a ostateczną umowę w tej sprawie sygnowano 14 grudnia 1952 w Posthotelu w tym samym mieście[12].
Nowatorskie rozwiązania[edytuj | edytuj kod]
Podczas Turnieju wprowadzane są nowatorskie rozwiązania techniczne, np. system chłodzący tory najazdowe na skoczni Schattenbergschanze w Oberstdorfie (zamrażający rozbieg w przypadku odwilży)[13], a od 61. edycji sztuczne tory najazdowe ze zintegrowanym układem chłodzenia (bez potrzeby wykorzystywania śniegu czy lodu z zewnątrz)[14].
W trakcie 62. edycji zastosowano ledowe podświetlanie belki startowej, sygnalizujące zmianą koloru możliwość oddania skoku przez zawodnika. Kolejną innowacją podczas tego Turnieju była laserowa linia (widoczna na zeskoku zarówno dla kibiców jak i skoczków), wyznaczająca przybliżoną odległość, jaką zawodnik musi pokonać, aby objąć prowadzenie[15].
W czasie 66. edycji wprowadzono szczegółowe analizy wyjścia skoczków z progu. Producenci sygnału telewizyjnego zamontowali w okolicach progu osiem specjalistycznych kamer, dzięki którym widzowie mogli zobaczyć o ile centymetrów zawodnicy byli oddaleni od wyznaczonego idealnego punktu odbicia (o ile je spóźnili lub przyspieszyli)[16].
Inną nowinką technologiczną, przypominającą pudełko z pastą do butów, był ważący 30,7 g zasobnik z chipem, montowany tuż za wiązaniami nart. Nowy sprzęt, zastosowany po raz pierwszy 29 grudnia 2017 podczas sesji kwalifikacyjnej w Oberstdorfie, był w stanie odnotować m.in. prędkość odbicia skoczka na progu − zarówno w pionie, jak i poziomie, rozkład prędkości w różnych etapach lotu oraz kąty ułożenia nart zawodnika w locie. Wcześniej z tak dokładnych danych mogli korzystać wyłącznie niemieccy skoczkowie w Instytucie Stosowanych Nauk Treningowych w Lipsku. Teraz w jej posiadanie weszły również inne nacje, dzięki systemowi stworzonemu przez współpracującą z FIS firmą Swiss Timing[1].
Podium klasyfikacji generalnej TCS chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Podium klasyfikacji generalnej TCS sumarycznie[edytuj | edytuj kod]
Zwycięzcy poszczególnych konkursów[edytuj | edytuj kod]
Edycja | Sezon | Oberstdorf | Garmisch-Partenkirchen | Innsbruck | Bischofshofen | Triumfator TCS |
---|---|---|---|---|---|---|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() ![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() ![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() ![]() |
![]() | |||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() | ||
* w nawiasach kolejne zwycięstwo zawodnika na danej skoczni |
Rekordy i statystyki[edytuj | edytuj kod]
Najwięcej zwycięstw w klasyfikacji generalnej TCS[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce | Imię i nazwisko | Kraj | Liczba | Edycje |
---|---|---|---|---|
1. | Janne Ahonen | ![]() |
5 | 1999, 2003, 2005, 2006, 2008 |
2. | Jens Weißflog | ![]() ![]() |
4 | 1984, 1985, 1991, 1996 |
3. | Helmut Recknagel | ![]() |
3 | 1958, 1959, 1961 |
Bjørn Wirkola | ![]() |
3 | 1967, 1968, 1969 | |
5. | Veikko Kankkonen | ![]() |
2 | 1964, 1966 |
Jochen Danneberg | ![]() |
2 | 1976, 1977 | |
Hubert Neuper | ![]() |
2 | 1980, 1981 | |
Matti Nykänen | ![]() |
2 | 1983, 1988 | |
Ernst Vettori | ![]() |
2 | 1986, 1987 | |
Andreas Goldberger | ![]() |
2 | 1993, 1995 | |
Gregor Schlierenzauer | ![]() |
2 | 2012, 2013 | |
Kamil Stoch | ![]() |
2 | 2017, 2018 |
Według państw[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Kraj | Liczba | Zwycięzcy |
---|---|---|---|
1. | ![]() |
16 | Andreas Goldberger (2), Hubert Neuper (2), Gregor Schlierenzauer (2), Ernst Vettori (2), Josef Bradl, Thomas Diethart, Andreas Kofler, Stefan Kraft, Wolfgang Loitzl, Thomas Morgenstern, Willi Pürstl, Andreas Widhölzl |
![]() ![]() ![]() |
16 | Jens Weißflog (4), Helmut Recknagel (3), Jochen Danneberg (2), Hans-Georg Aschenbach, Manfred Deckert, Horst Queck, Rainer Schmidt, Max Bolkart, Sven Hannawald, Dieter Thoma | |
![]() |
16 | Janne Ahonen (5), Veikko Kankkonen (2), Matti Nykänen (2), Eino Kirjonen, Pentti Kokkonen, Risto Laakkonen, Toni Nieminen, Hemmo Silvennoinen, Pentti Uotinen, Kari Ylianttila | |
4. | ![]() |
10 | Bjørn Wirkola (3), Olaf B. Bjørnstad, Torgeir Brandtzæg, Espen Bredesen, Toralf Engan, Anders Jacobsen, Ingolf Mork, Sigurd Pettersen |
5. | ![]() |
3 | Kamil Stoch (2), Adam Małysz |
6. | ![]() ![]() |
2 | Jiří Raška, Jakub Janda |
![]() |
2 | Primož Peterka, Peter Prevc | |
![]() |
2 | Kazuyoshi Funaki, Ryōyū Kobayashi | |
9. | ![]() |
1 | Nikołaj Kamienski |
Najwięcej wygranych konkursów w TCS[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
Stan po zakończeniu 67. Turnieju Czterech Skoczni (2018/2019)
|
|
Według państw[edytuj | edytuj kod]
Stan po zakończeniu 67. Turnieju Czterech Skoczni (2018/2019)
Miejsce | Państwo | Liczba |
---|---|---|
![]() |
63 | |
![]() |
55 | |
(w tym ![]() |
(29) | |
(w tym ![]() |
(7) | |
![]() |
46 | |
![]() |
45 | |
![]() |
19 | |
![]() |
11 | |
(w tym ![]() |
(10) | |
![]() |
10 | |
![]() |
7 | |
![]() |
7 | |
(w tym ![]() |
(1) | |
![]() |
6 | |
![]() |
2 | |
![]() |
1 | |
![]() |
1 |
Najwięcej wygranych z rzędu konkursów w TCS[edytuj | edytuj kod]
Indywidualnie[edytuj | edytuj kod]
Stan po zakończeniu 67. Turnieju Czterech Skoczni (2018/2019)

Miejsce | Zawodnik | Kraj | Liczba | Lata | Edycje |
---|---|---|---|---|---|
1. | Helmut Recknagel | ![]() |
5 | 1958–1959 | |
Sven Hannawald | ![]() |
5 | 2001–2002 | ||
Kamil Stoch | ![]() |
5 | 2017–2018 |
Według państw[edytuj | edytuj kod]
Stan po zakończeniu 67. Turnieju Czterech Skoczni (2018/2019)
Miejsce | Kraj | Liczba | Lata | Edycje | Zawodnicy |
---|---|---|---|---|---|
![]() |
8 | 2009–2011 | Wolfgang Loitzl (3) Thomas Morgenstern (2) Gregor Schlierenzauer (2) Andreas Kofler (1) | ||
![]() |
6 | 1974–1976 | Karl Schnabl (3) Toni Innauer (2) Willi Pürstl (1) | ||
3. | ![]() |
5 | 1958–1959 | Helmut Recknagel (5) | |
![]() |
5 | 1962–1963 | Toralf Engan (3) Torbjørn Yggeseth (2) | ||
![]() |
5 | 1983–1984 | Jens Weißflog (4) Klaus Ostwald (1) | ||
![]() |
5 | 2001–2002 | Sven Hannawald (5) | ||
![]() |
5 | 2017–2018 | Kamil Stoch (5) |
Wygranie wszystkich konkursów danej edycji[edytuj | edytuj kod]
W historii imprezy tylko trzech zawodników wygrało wszystkie konkursy podczas tej samej edycji Turnieju Czterech Skoczni. Pierwszym był Sven Hannawald (50. turniej w sezonie 2001/2002), drugim Kamil Stoch (66. turniej w sezonie 2017/2018), a trzecim Ryōyū Kobayashi (67. turniej w sezonie 2018/2019).
Osiemnastu skoczków wygrywało trzy konkursy podczas jednej edycji. Ośmiu z nich zwyciężało w pierwszych trzech konkursach.

„Na razie jest nas w nim dwóch. Wielkiej imprezy to my nie zrobimy”
Turniej | Zawodnik | Ober. | Ga-Pa | Inns. | Bisch. |
---|---|---|---|---|---|
1953/1954 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 3 |
1958/1959 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 15 |
1959/1960 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 5 |
1962/1963 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 4 |
1966/1967 | ![]() |
3 | 1 | 1 | 1 |
1968/1969 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 2 |
1970/1971 | ![]() |
1 | 1 | 16 | 1 |
1971/1972 | ![]() |
1 | 1 | 1 | – |
1974/1975 | ![]() |
35 | 1 | 1 | 1 |
1975/1976 | ![]() |
1 | 1 | 24 | 1 |
1983/1984 | ![]() |
2 | 1 | 1 | 1 |
1987/1988 | ![]() |
2 | 1 | 1 | 1 |
1991/1992 | ![]() |
1 | 2 | 1 | 1 |
1997/1998 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 8 |
1999/2000 | ![]() |
3 | 1 | 1 | 1 |
2001/2002 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 1 |
2003/2004 | ![]() |
1 | 1 | 4 | 1 |
2004/2005 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 2 |
2008/2009 | ![]() |
2 | 1 | 1 | 1 |
2015/2016 | ![]() |
3 | 1 | 1 | 1 |
2017/2018 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 1 |
2018/2019 | ![]() |
1 | 1 | 1 | 1 |
Największa przewaga[edytuj | edytuj kod]
Najwyższą przewagę nad drugim zawodnikiem w klasyfikacji generalnej osiągnął Adam Małysz podczas 49. edycji (sezon 2000/2001), a wyniosła ona 104,4 punktów (co daje odległość ok. 58 m w łącznej długości wszystkich ośmiu skoków).

Lp. | Turniej | 1. miejsce | 2. miejsce | Przewaga |
---|---|---|---|---|
2000/2001 | Adam Małysz | Janne Ahonen | 104,4 | |
1987/1988 | Matti Nykänen | Jens Weißflog | 99,0 | |
2017/2018 | Kamil Stoch | Andreas Wellinger | 69,6 | |
1991/1992 | Toni Nieminen | Martin Höllwarth | 69,2 | |
1966/1967 | Bjørn Wirkola | Sepp Lichtenegger | 62,4 | |
2018/2019 | Ryōyū Kobayashi | Markus Eisenbichler | 62,1 | |
2001/2002 | Sven Hannawald | Matti Hautamäki | 56,6 | |
1983/1984 | Jens Weißflog | Klaus Ostwald | 55,6 | |
1962/1963 | Toralf Engan | Torbjørn Yggeseth | 51,0 | |
2004/2005 | Janne Ahonen | Martin Höllwarth | 49,1 |
Inne[edytuj | edytuj kod]
- Ośmiu zawodników zwyciężało w klasyfikacji końcowej danej edycji TCS, nie wygrywając żadnego z czterech z konkursów: Hemmo Silvennoinen (1954/1955), Nikołaj Kamienski (1955/1956), Horst Queck (1969/1970), Jiří Raška (1970/1971), Ingolf Mork (1971/1972), Ernst Vettori (1986/1987), Risto Laakkonen (1988/1989) oraz Janne Ahonen (1998/1999).
- Tylko raz w historii miała miejsce sytuacja, w której dwóch zawodników wygrało ex-aequo TCS − w sezonie 2005/2006 na najwyższym stopniu podium stanęli Janne Ahonen i Jakub Janda[18].
- W sezonie 2000/2001 Adam Małysz – jako pierwszy w historii – uzyskał ponad tysiąc punktów w klasyfikacji generalnej (1045,9) oraz wygrał wszystkie kwalifikacje, przed każdym z 4 konkursów.
Wyniki Polaków[edytuj | edytuj kod]
Polacy w czołowej „10” klasyfikacji generalnej TCS[edytuj | edytuj kod]

|
|
Polacy na podium konkursów TCS[edytuj | edytuj kod]
Konkurs | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
---|---|---|---|---|
Oberstdorf |
1. 2017 – Kamil Stoch |
1. 1974 – Stanisław Bobak |
1. 1970 – Tadeusz Pawlusiak |
8 |
Garmisch-Partenkirchen |
1. 2018 – Kamil Stoch |
1. 2003 – Adam Małysz |
1. 1964 – Józef Przybyła |
8 |
Innsbruck |
1. 2001 – Adam Małysz |
1. 2002 – Adam Małysz |
1. 1964 – Józef Przybyła |
9 |
Bischofshofen |
1. 2001 – Adam Małysz |
1. 1976 – Stanisław Bobak |
1. 1979 – Piotr Fijas |
10 |
Razem | 7 | 11 | 17 | 35 |
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
- Tylko dwukrotnie w historii odwołano poszczególne zawody TCS. Pierwszy raz − 4 stycznia 2008 w Innsbrucku (zamiast niego, 5 stycznia 2008 odbył się dodatkowy konkurs w Bischofshofen). Drugi tego typu przypadek miał miejsce 28 grudnia 2014 w Oberstdorfie, gdy zawody przełożono na następny dzień, ze względu na bardzo silny wiatr;
- 1. Turniej Czterech Skoczni w roku 1953 został rozegrany w dniach 1–11 stycznia. W kolejnych latach TCS nie rozpoczął się wcześniej niż 28 grudnia, a nie zakończył później niż 7 stycznia;
- W sezonie 1963/1964 – podczas 12. edycji – bliski zwycięstwa w klasyfikacji generalnej był Józef Przybyła. Po zawodach w Oberstdorfie zajmował on 6. miejsce, w Garmisch-Partenkirchen wywalczył 3. miejsce, a tę samą lokatę powtórzył w Innsbrucku, ustanawiając rekord skoczni (95,5 m). Po trzech konkursach plasował się na 2. miejscu, zaś do prowadzącego Veikko Kankkonena, tracił zaledwie 1,5 pkt. W Bischofshofen w pierwszej serii Przybyła uzyskał 100 m i objął prowadzenie w turnieju. Ponadto otrzymał specjalną odznakę stumetrowca, gdyż jako pierwszy na tej skoczni osiągnął tę odległość. Drugi skok Polaka zakończył się upadkiem, bowiem najechał on na kamień po wylądowaniu. Skutkiem tego sędziowie odjęli mu aż 30 pkt. Ostatecznie zajął w konkursie 41., a w klasyfikacji generalnej całej imprezy 7. miejsce. Gdyby ustał oddany skok na 90 m w drugiej serii, znalazłby się na podium TCS, być może nawet na jego najwyższym stopniu. Po tych zawodach niemieccy i austriaccy dziennikarze określili Przybyłę mianem Polnischer Rekordjäger (polski łowca rekordów)[3];
- Na noworoczny konkurs w Garmisch-Partenkirchen w 1966 zaproszono Stanisława Marusarza, który miał wtedy prawie 53 lata, a nie skakał od dziewięciu. Pomimo tego postanowił skoczyć z Große Olympiaschanze. Decyzja Polaka wywołała konsternację wśród sędziów. Marusarz pożyczył narty i buty, skoczył jednak w garniturze i krawacie. Osiągnął odległość 66 m, a po wybiegu nosili go na ramionach skoczkowie, m.in. Bjørn Wirkola. Następnego dnia Polak otwierał konkurs na Bergisel w Innsbrucku, lądując w granicach 70 m[21];
- Thomas Diethart był pierwszym w historii skoczkiem, który zdobył ponad 1000 punktów w niedokończonych całkowicie konkursach (7 na 8 dokończonych serii).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W skokach narciarskich pod hasłem „Wielki Szlem” kryją się trzy znaczenia:
- − po pierwsze, mówi się tak ogólnie o Turnieju Czterech Skoczni (Adrian Dworakowski: Moje trzy grosze czyli jeszcze o Turnieju Czterech Skoczni. skijumping.pl, 2011-12-29. [dostęp 2018-01-19].);
- − po drugie, jest nim zwycięstwo we wszystkich czterech konkursach podczas jednej edycji TCS (Michał Skiba: Turniej Czterech Skoczni, czyli Stoch, Freitag i cała reszta. polskatimes.pl, 2017-12-29. [dostęp 2018-01-19].);
- − po trzecie, to określenie sukcesu zawodnika, jakim jest triumf w czterech najważniejszych imprezach: igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata, klasyfikacji generalnej Pucharu Świata i Turnieju Czterech Skoczni (Bartłomiej Kubiak: To jest mistrz! Kamil Stoch piątym skoczkiem na świecie z Wielkim Szlemem. sport.pl, 2017-01-07. [dostęp 2018-01-19].). Są opinie, że w skład najważniejszych imprez powinny wchodzić także mistrzostwa świata w lotach, jako piąta część Wielkiego Szlema (Michał Chmielewski: Simon Ammann i jego klątwa. Ostatnia szansa w Turnieju Czterech Skoczni?. przegladsportowy.pl, 2017-12-21. [dostęp 2018-01-19].), (Maciej Woźniak: Wielki Szlem w skokach narciarskich?. skokinarciarskie.pl, 2014-01-08. [dostęp 2018-01-19].).
- ↑ a b 54. Turniej Czterech Skoczni w sezonie 2005/2006 zakończył się zwycięstwem dwóch skoczków. Wygrali ex aequo Janne Ahonen i Jakub Janda, którzy zdobyli w czterech turniejowych konkursach dokładnie taką samą liczbę punktów – 1081,5.
- ↑ Czwarty konkurs TCS w sezonie 1955/1956, z powodu braku śniegu, nie odbył się w Bischofshofen, ale w Hallein (na skoczni o punkcie konstrukcyjnym K70).
- ↑ Konkurs w Garmisch-Partenkirchen w sezonie 1990/1991 zakończył się zwycięstwem dwóch skoczków. Wygrali ex aequo Andreas Felder i Jens Weißflog.
- ↑ Trzeci konkurs TCS w sezonie 2007/2008, zaplanowany na 4 stycznia 2008 w Innsbrucku, został odwołany z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych, w związku z czym dwa konkursy zostały rozegrane w Bischofshofen 5 i 6 stycznia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Adam Bucholz: Bez zagrywek taktycznych, ale z chipami – przed 66. Turniejem Czterech Skoczni. skijumping.pl, 2017-12-28. [dostęp 2018-02-12].
- ↑ a b Marta Wąsowska: Historia Turnieju Czterech Skoczni (pol.). skijumping.pl, 2001-07-25. [dostęp 2017-12-29].
- ↑ a b c Adrian Dworakowski: Moje trzy grosze czyli jeszcze o Turnieju Czterech Skoczni (pol.). skijumping.pl, 2011-12-29. [dostęp 2013-12-31].
- ↑ 4-Hills-Tournament with record prize money, fis-ski.com [dostęp 2018-01-04] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-18] (ang.).
- ↑ Turniej Czterech Skoczni, skokipolska.pl [dostęp 2018-01-04] (ang.).
- ↑ Homologated Jumping Hills (ang.). fis-ski.com, 2018-11-09. [dostęp 2018-11-09].
- ↑ sk: Michael Maurer nowym szefem Turnieju 4 Skoczni. berkutschi.com, 2015-04-26. [dostęp 2018-02-18].
- ↑ Małgorzata Mynett: Michael Maurer nowym prezesem TCS. skokipolska.pl, 2015-04-28. [dostęp 2018-02-18].
- ↑ Vierschanzentournee 2015: Teil I – Historie (niem.). deutscherskiverband.de. [dostęp 2017-12-31].
- ↑ 50 Jahre Vierschanzentournee (niem.). sport-komplett.de. [dostęp 2017-12-31].
- ↑ The History of the Four Hills Tournament (ang.). vierschanzentournee.com. [dostęp 2017-12-31].
- ↑ Vierschanzentournee (niem.). deacademic.com. [dostęp 2017-12-31].
- ↑ Małgorzata Mynett: Drużyny trenują na lodowych torach najazdowych w Oberstdorfie (pol.). skokipolska.pl, 2014-10-22. [dostęp 2018-01-27].
- ↑ Duża Schattenbergschanze z nowymi torami najazdowymi (pol.). skisprungschanzen.com, 2012-07-05. [dostęp 2018-01-27].
- ↑ Stawowczyk, Mysiak: Laserowa linia po raz pierwszy w Oberstdorfie (pol.). skokinarciarskie.pl, 2013-12-26. [dostęp 2013-12-30].
- ↑ Paweł Wilkowicz: Turniej Czterech Skoczni z nowinką technologiczną: mały chip przyniesie wielkie zmiany? (pol.). sport.pl, 2017-12-27. [dostęp 2018-01-27].
- ↑ Grzegorz Wojnarowski: Stoch w ekskluzywnym klubie z Hannawaldem. „Na razie jest nas dwóch. Wielkiej imprezy nie zrobimy”. sportowefakty.wp.pl, 2018-01-06. [dostęp 2018-02-08].
- ↑ Paweł Stawowczyk: Historyczny finał TCS: Janda i Ahonen wygrywają Turniej (pol.). skokinarciarskie.pl, 6 stycznia 2006. [dostęp 2014-02-10].
- ↑ Gesamtstände – Vierschanzentournee – 1967/68 (niem.). berkutschi.com. [dostęp 2012-12-25].
- ↑ FIS-Ski – standings – Four Hills 1968 (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2012-12-25].
- ↑ Wojciech Szatkowski: Poczet skoczków polskich: Stanisław Marusarz – „Król nart” z Zakopanego (pol.). skijumping.pl, 2005-12-21. [dostęp 2013-12-30].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wyniki Turnieju Czterech Skoczni (ang.). data.fis-ski.com. [dostęp 2017-12-30].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Turnieju Czterech Skoczni (niem. • ang.)
|
|
|
|