Turzyca mocna

Turzyca mocna
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	ciborowate
Rodzaj	turzyca
Gatunek	turzyca mocna
	Nazwa systematyczna
	Carex firma Host.; Syn. Pl. 509 1797
Synonimy
	Carex ferruginea var. firma (Host) Fiori; Carex firma var. longipedunculata Hausskn.; Carex firma f. longipedunculata (Hausskn.) Kük.; Carex firma var. rhizogyna Gaudin; Carex sempervirens subsp. firma (Host) Bonnier & Layens; Carex strigosa Suter ex Boott;
	Carex ferruginea var. firma (Host) Fiori; Carex firma var. longipedunculata Hausskn.; Carex firma f. longipedunculata (Hausskn.) Kük.; Carex firma var. rhizogyna Gaudin; Carex sempervirens subsp. firma (Host) Bonnier & Layens; Carex strigosa Suter ex Boott;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Turzyca mocna^[4] (Carex firma Host.) – gatunek byliny z rodziny ciborowatych. Występuje w górach Europy, w Polsce tylko w Tatrach i jest tutaj dość pospolity.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Gęstodarniowa roślina o wysokości 5-20 cm. Nie wytwarza rozłogów^[5].
Łodyga: Wzniesiona, tępo 3-kanciasta, gładka, około 3-4 razy wyższa od długości liści^[5].
Liście: Zimozielone, stosunkowo szerokie i krótkie (ich długość zwykle nie przekracza 10 cm, a szerokość wynosi 2-4 mm). Ich dolne pochwy są żółtobrunatne. Liście są bardzo sztywne i niemal poziomo odstają na boki^[5].
Kwiaty: Zebrane w kłosy. Na jednej łodydze występuje 1 tylko szczytowy kłos męski i kilka kłosów żeńskich. Kłos męski jest krótkojajowaty i gruby, często zwisający. Jego długość nie przekracza 1 cm. Dolne kłosy żeńskie wyrastają na szypułkach z pochwy liściowej, górne są bezszypułkowe. Długość kłosów żeńskich wynosi 5-10 mm, szerokość 2-3 mm. Podsadki kłosów mają bardzo wąską blaszkę. Przysadki są tępe i mają rdzawobrunatny kolor z zielonym nerwem. Pęcherzyki są tępokrawędziste, nagie, żółtozielone i stopniowo wyciągnięte w dzióbek. Słupek z 3 znamionami^[5].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca. Występuje głównie na wapiennym podłożu, na skałach i w murawach od regla dolnego po piętro alpejskie^[5]. Gatunek charakterystyczny dla Ass. Caricetum firmae^[6].

Zobacz też: Rośliny tatrzańskie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-14] (ang.).
↑ ^a ^b The Plant List. [dostęp 2017-01-11].
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-14] (ang.).

[tpl-3] The Plant List. [dostęp 2017-01-11].

[checklist2002-4] Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.

[szafer-5] Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[6] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]