Twierdzenie Banacha-Stone’a

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Twierdzenie Banacha-Stone'a)

Twierdzenie Banacha-Stone’a – twierdzenie analizy funkcjonalnej mówiące, że jeżeli i są takimi zwartymi przestrzeniami Hausdorffa, że przestrzenie Banacha i (tzn. przestrzenie rzeczywistych funkcji ciągłych na nich określonych z normą supremum) są izomorficznie izometryczne, to przestrzenie i homeomorficzne. Prawdziwa jest również analogiczna wersja twierdzenia dla przestrzeni lokalnie zwartych oraz przestrzeni zespolonych funkcji ciągłych.

Twierdzenie to pojawiło się po raz pierwszy w 1932, w monografii napisanej przez Stefana Banacha[1] wraz z dodatkowym założeniem o metryzowalności przestrzeni i Dowód w pełnej ogólności podał Marshall Harvey Stone w 1937[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]