Tyberiusz
| ||||
| ||||
![]() | ||||
Cesarz rzymski | ||||
Okres | od 14 do 16 marca 37 | |||
Poprzednik | Oktawian August | |||
Następca | Kaligula | |||
Dane biograficzne | ||||
Dynastia | julijsko-klaudyjska | |||
Data urodzenia | 16 listopada 42 p.n.e. | |||
Data i miejsce śmierci | 16 marca 37 Misenum | |||
Miejsce spoczynku | Mauzoleum Augusta | |||
Ojciec | Tyberiusz Klaudiusz Neron | |||
Matka | Liwia Druzylla | |||
Moneta | ||||
![]() |
Tyberiusz, Tiberius Claudius Nero (ur. 16 listopada 42 p.n.e.; zm. 16 marca 37 n.e.) – cesarz rzymski, syn Tyberiusza Klaudiusza i Liwii Druzylli, pasierb i następca Oktawiana Augusta. Oficjalna tytulatura cesarska Tiberius Caesar Augustus.
Wywód przodków[edytuj | edytuj kod]
4. Appiusz Klaudiusz Neron | ||||||
2. Tyberiusz Klaudiusz Neron | ||||||
5. NN | ||||||
1. Tyberiusz | ||||||
6. Marek Liwiusz Druzus Klaudianus | ||||||
3. Liwia Druzylla | ||||||
7. Alfidia | ||||||
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Tyberiusz był członkiem rodu Klaudiuszów. Dzięki adopcji przez Augusta wszedł natomiast do rodu Juliuszów. Wszyscy kolejni cesarze, aż do Nerona, byli w różnym stopniu spokrewnieni z tymi rodami, stąd nazwa dynastii julijsko-klaudyjska.
Kariera urzędnicza i wojskowa[edytuj | edytuj kod]
Swoją znaczącą pozycję Tyberiusz zawdzięczał matce Liwii Druzylli, która po rozwodzie w 39 p.n.e. została trzecią żoną Augusta, przyszłego władcy Rzymu. W 29 p.n.e. Tyberiusz rozpoczął udział w życiu publicznym uczestnictwem w tryumfie Augusta dla uczczenia bitwy pod Akcjum. W wieku 17 lat został kwestorem. W 20 p.n.e. pojechał na Wschód z misją przyjęcia zwracanych przez Partię znaków legionowych utraconych przez Krassusa, Decydiusza i Marka Antoniusza. Po powrocie ze Wschodu wraz z bratem Druzusem (zwany Starszym) prowadził walki z plemionami alpejskimi. Potem przez rok był namiestnikiem prowincji Galia Comata. W 20 lub 19 p.n.e. zawarł małżeństwo z Wipsanią Agrypiną, które okazało się bardzo szczęśliwe. W 13 roku p.n.e. urodził się im syn Druzus (zwanym Młodszym). W tymże roku Tyberiusz sprawował urząd konsula. Stawał się powoli głównym dowódcą wojskowym Augusta, prowadząc kampanie w Germanii i nad Dunajem. Tym niemniej August upatrywał swoich następców nie w pasierbach, Tyberiuszu i Druzusie, ale w swoich bezpośrednich krewnych. Wpierw następcą był jego siostrzeniec Marek Klaudiusz Marcellus. Po jego przedwczesnej śmierci zastąpił go kolejny mąż córki, Marek Agrypa. Później na cesarza szykowani byli synowie Agrypy Gajusz i Lucjusz Cezarowie, których August adoptował w 17 p.n.e.
Dynastyczne plany Augusta spowodowały, że Tyberiusz musiał w 12 p.n.e. rozwieść się ze swoją pierwszą żoną, Wipsanią Agrypiną, córką Marka Agrypy, i poślubić Julię, córkę Augusta, wdowę po tymże Marku Agrypie. Małżeństwo było nieudane. Jedyne dziecko, Neron, zmarło w niemowlęctwie. W 7 p.n.e. Tyberiusz sprawował swój drugi konsulat. W 6 p.n.e. wycofał się z działalności publicznej i udał się na dobrowolne wygnanie na wyspę Rodos. Był to okres niełaski ze strony Augusta, który potem sprzeciwiał się powrotowi pasierba z wyspy.
Cesarz[edytuj | edytuj kod]
Tyberiusz wrócił do łask po kilku latach, gdy August zdecydował się wyznaczyć go na sukcesora po śmierci Gajusza i Lucjusza. Adoptował go (odtąd Tyberiusz zwał się Tiberius Iulius Caesar), jednocześnie zobowiązując do adopcji bratanka Germanika. Po objęciu tronu w 14 roku n.e. szybko stał się niepopularny, szczególnie w kręgach senatorskich. Doszło też do zamieszania w wojskach nad Renem i prób ogłoszenia cesarzem Germanika. Później podejrzewano Tyberiusza o bycie zamieszanym w sprawę tajemniczej śmierci swojego powszechnie lubianego bratanka, o otrucie którego został oskarżony przyjaciel Tyberiusza, Gnejusz Kalpurniusz Pizon. Ostatnie lata panowania Tyberiusz spędził w odosobnieniu na wyspie Capri. Historyk Swetoniusz rozpisuje się o perwersyjnych seksualnych ekscesach Tyberiusza podczas pobytu na wyspie, ale jego świadectwo budzi wątpliwości. Rzym w tym czasie był kontrolowany przez Sejana, dowódcę pretorianów, który zyskał pozycję najbliższego doradcy cesarza. Stosował on terror wobec politycznych przeciwników. Ofiarą prześladowań stała się między innymi rodzina Germanika: wdowa po nim Agrypina i jej starsi synowie: Neron i Druzus. Sejan wraz ze swoją kochanką Liwillą, otruli męża Liwilli a syna Tyberiusza – Druzusa Młodszego. Sejan prawdopodobnie dążył do przejęcia władzy. Jego plany upadły jednak, gdy Antonia Młodsza zdołała przekonać Tyberiusza o spiskowych zamiarach Sejana. Na rozkaz cesarza Sejan, jego rodzina i sprzymierzeńcy zostali straceni w 31 n.e.
Śmierć i następca[edytuj | edytuj kod]
Na swoich następców Tyberiusz przewidział ciotecznego wnuka Kaligulę i własnego wnuka Gemellusa, których wezwał na Capri. Tyberiusz zmarł 16 marca 37 roku. Został pochowany w Mauzoleum Augusta. Antyczni pisarze: Swetoniusz i Tacyt twierdzą, że Kaligula i nowy dowódca pretorianów Makron przyspieszyli jego śmierć dusząc cesarza poduszką, ale nie można wykluczyć, że Tyberiusz zmarł śmiercią naturalną. W swoim testamencie cesarz wyznaczył na spadkobierców Kaligulę i Gemellusa. Wkrótce jednak Kaligula przejął pełnię władzy, a Gemellus został stracony.
Spuścizna i oceny[edytuj | edytuj kod]
Panowanie Tyberiusza to dla zwykłych ludzi w prowincjach okres spokoju i dobrego zarządzania, ale dla sfer rzymskiej arystokracji czas narastającej tyranii i terroru. Miasto Tyberiada znajdujące się na zachodnim brzegu jeziora Galilejskiego zostało nazwane ku czci Tyberiusza przez Heroda Antypasa.
Według Swetoniusza, Tyberiusz był niezwykle oszczędny. W czasie wypraw wojennych uczestników jedynie żywił nie wypłacając żołdu ani nagród. Znany był też z tego, że stronił od organizacji widowisk, a także bywania na organizowanych przez innych. Tylko raz udzielił pomocy finansowej kilku senatorom, którzy wystarczająco uargumentowali swoje potrzeby.
Tyberiusz w Biblii[edytuj | edytuj kod]
Ewangelie mówią, że to właśnie na czas panowania Tyberiusza przypadła publiczna działalność Jezusa Chrystusa jako nauczyciela oraz jego śmierć. W Biblii Tyberiusz jest wspomniany z imienia tylko raz, w Ewangelii Łukasza 3,1, gdzie jest wzmianka, że Jan Chrzciciel rozpoczął działalność „w piętnastym roku panowania Tyberiusza Cezara”, czyli w 29. Większość odniesień do „Cezara”, które znajdujemy w ewangeliach odnoszą się właśnie do Tyberiusza ("Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara", oskarżenie Jezusa przed Piłatem o „bunt przeciw Cezarowi” itp.). Podobnie moneta podatkowa z wizerunkiem i napisem „Cezara” wspomniana w Mt 22,19 i Mk 12,15 to srebrny denar – moneta Tyberiusza.
Małżeństwa i potomkowie[edytuj | edytuj kod]
- 1x: Wipsania Agrypina (16-12 p.n.e.)
- Druzus Kastor
- Julia Helena
- Rubeliusz Plaut
- Rubellia
- Tyberiusz Klaudiusz Gemellus
- Klaudiusz Germanik
- Julia Helena
- Druzus Kastor
- 2x: Julia (11-2 p.n.e.)
- Klaudiusz Neron
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Wielką słabością kulinarną Tyberiusza były ogórki, które spożywał codziennie przez cały rok. W ten sposób cesarz przyczynił się do rozpropagowania uprawy tego warzywa i rozwoju upraw w cieplarniach, gdzie rosły one w skrzynkach na kółkach, które można było odwrócić w kierunku światła słonecznego[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Cary M., Scullard H. H., Dzieje Rzymu. Od czasów najdawniejszych do Konstantyna. t. I, Warszawa 1992.
- Krawczuk Aleksander., Poczet cesarzowych Rzymu, ISKRY, Warszawa 2006.
- Krawczuk Aleksander., Poczet cesarzy rzymskich, ISKRY, Warszawa 2006.
- Swetoniusz, Żywoty cezarów., Ossolineum, Wrocław 1987.
- Tacyt, Dzieła t.I-II, Warszawa,1957, 2004.
- Władcy i wodzowie starożytności. Słownik, pod red. P. Iwaszkiewicz, W. Łoś, M. Stępień, Warszawa 1998.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- De Imperatoribus Romanis
- galeria zdjęć. [zarchiwizowane z tego adresu].
|
- ISNI: 0000 0001 0923 3028
- VIAF: 89600176, 356154380974330291541, 610144647710153531393, 97158790617038851096
- ULAN: 500115693
- LCCN: n50049381
- GND: 118622501
- LIBRIS: 1zcfh7rk1k02z3q
- BnF: 120494832
- SUDOC: 028715195
- NKC: jn20000701812
- NTA: 07065980X
- BIBSYS: 90892174
- PLWABN: 9810610039505606
- NUKAT: n2003023354
- NLI: 000131367
- CANTIC: a11031347
- ΕΒΕ: 154439
- BLBNB: 000213340
- LIH: LNB:CKjs;=B7
- WorldCat: lccn-n50049381