Tyczenie lokalizacyjne
Tyczenie lokalizacyjne – zespół czynności pomiarowych mających na celu wskazanie w terenie lub na realizowanym obiekcie budowlanym punktów o założonym położeniu w przyjętym układzie odniesienia[1]. Wyznaczenie punktów o zaprojektowanych współrzędnych geodezyjnych względem osnowy realizacyjnej.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
- tyczenie lokalizacyjne ma wskazać położenie obiektu budowlanego w terenie względem innych obiektów,
- wykonywane jest w oparciu o osnowę realizacyjną,
- tyczeniu podlegają główne punkty osiowe,
- dokładność z reguły nie mniejsza niż 10 cm,
- szkic tyczenia jako potwierdzenie wykonania jest przekazywany wykonawcy,
- geodeta dokonuje wpisu w dzienniku budowy potwierdzającego wykonanie tyczenia.
Metody[edytuj | edytuj kod]
- biegunowa (długość celowej musi być mniejsza niż odległość do punktu nawiązania),
- ortogonalna (domiary jak najkrótsze),
- przedłużenie prostej (nie powinno przekraczać 1/3 długości bazy).
- wcięcie kątowe w przód
- metoda trygonometryczna
- metoda przecięć
- metoda teogrametryczna (z wykorzystaniem 3 teodolitów optycznych)
Jeśli spełni się zalecenia, układ błędów jest najbardziej korzystny, trzeba tak projektować osnowę, aby było możliwe zachowanie tych warunków.