Typologia języków
 |
Ten artykuł od 2008-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy zamieścić przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Typologia jest dziedziną językoznawstwa, która zajmuje się językami ze względu na ich cechy (gramatyczne, fonetyczne, leksykalne). Klasyfikacje typologiczne, w odróżnieniu od klasyfikacji genetycznych, nie grupują języków według ich pochodzenia. W klasyfikacji genetycznej (zob. językoznawstwo historyczne) języki grupuje się w rodziny, które łączy wspólny przodek, natomiast typologia łączy różne, często bliżej niespokrewnione języki, w typy.
Typologia ogólna jest częścią językoznawstwa ogólnego. Bada uniwersalia językowe, a więc to, co podobne lub identyczne we wszystkich językach świata. Np. w każdym języku istnieją spółgłoski i samogłoski, a liczba samogłosek niskiego stopnia zwężenia (e, o) jest mniejsza lub równa liczbie samogłosek wyższego stopnia zwężenia (i, y, u).
Typologia kontrastywna bada różnice istniejące pomiędzy językami. Np. liczba fonemów w niektórych językach kaukaskich przekracza 80, w języku polskim wynosi ok. 40, a istnieją języki, w których spada poniżej 20. Typologia kontrastywna bada też objętość leksykonu w językach świata. Np. w języku czeskim jest jakoby ok. 250 tys. wyrazów, podczas gdy w polskim - 125 tysięcy[potrzebny przypis].
