Leży na wschodnim Podolu, na lewym brzegu Bohu. Przypuszcza się, że nazwa może wiązać się ze słowiańskim plemieniem Tywerców. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1505. Jest to przywilej wielkiego księcia litewskiego Aleksandra dla bojara bracławskiego Fedki Daszkiewicza, potwierdzający prawa rodziny do miejscowości, nadanej już w XIV w przez Witolda. Miejscowość wielokrotnie była pustoszona przez Tatarów, w 1648 r. została natomiast wzięta przez wojska kozackie Maksyma Krzywonosa. W czasie powstania Chmielnickiego zniszczony został także pierwszy, drewniany, kościół katolicki, postawiony w 1569 r. W 1742 właściciel Michał Jan Klityński sprowadził do Tywrowa oo. dominikanów z Winnicy i ufundował murowany kościół, który otrzymuje wezwanie św. Michała, a także klasztor. W kościele zostaje umieszczona kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. W roku 1744, za czasów Zachariasza Jaroszyńskiego, miejscowość otrzymała prawa miejskie. W 1833 r. oo. dominikanie zostają zmuszeni dekretem carskim do opuszczenia miasta, a kościół zostaje objęty przez księży diecezjalnych.
Po przejęciu władzy przez bolszewików zabudowania kościoła i klasztoru zostały wykorzystane na potrzeby fabryki plastiku. Od 1992 r. w Tywriwie ponownie działa parafia katolicka, początkowo prowadzona przez Sercanów a później przez Misjonarzy Oblatów. Zabudowania poklasztorne i kościół należą obecnie do parafii i są poddawane gruntownemu remontowi.
pałac wybudowany w XVIII w. przez Zachariasza Jaroszyńskiego (1700-1774)[1]., który w 1891 r. został przekazany cerkwi prawosławnej z przeznaczeniem na seminarium duchowne a siedem lat później spłonął.
Zabudowania dawnego klasztoru dominikanów, obecnie Misjonarzy Oblatów, w Tywrowie