Uładzimir Jahorau

Uładzimir Jahorau
Уладзімір Ягораў
Pełne imię i nazwisko	Uładzimir Dziamjanawicz Jahorau
Data i miejsce urodzenia	7 listopada 1939 ; Rzeczyca, rejon czerykowski
Data śmierci	4 października 2016
	Minister spraw wewnętrznych Republiki Białorusi
Okres	od 1990; do 25 stycznia 1994
Następca	Uładzimir Dańko
	Przewodniczący Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego Republiki Białorusi
Okres	od 28 lipca 1994; do 20 grudnia 1995
Poprzednik	Hienadź Ławicki
Następca	Uładzimir Mackiewicz
	Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji
Okres	od 27 listopada 1996; do 21 listopada 2000
Poprzednik	stanowisko utworzone
Okres	od 21 kwietnia 2001; do 16 listopada 2004
	Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres	od 9 stycznia 1996; do 9 stycznia 2001; (od 27 listopada 1996 nie uczestniczył w pracach)
Przynależność polityczna	bezpartyjny, frakcja „Zgoda”
Następca	wybory nie odbyły się
	Odznaczenia

Uładzimir Dziamjanawicz Jahorau (biał. Уладзімір Дзям’янавіч Ягораў, ros. Владимир Демьянович Егоров, Władimir Diemjanowicz Jegorow, łot. Vladimirs Jegorovs; ur. 7 listopada 1939 we wsi Rzeczyca w rejonie czerykowskim, zm. 4 października 2016) – białoruski i radziecki działacz młodzieżowy, oficer służb bezpieczeństwa i spraw wewnętrznych, minister spraw wewnętrznych Łotewskiej SRR (1985–1986) i Białorusi (1990–1994), przewodniczący KGB Białorusi (1994–1995), deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji (1996) oraz do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji (1996–2004).

Życiorys

W 1967 ukończył zaoczne studia w zakresie historii w Mohylewskim Instytucie Pedagogicznym, a w 1979 studia w Wyższej Szkole KGB ZSRR im. Feliksa Dzierżyńskiego. Pracę zawodową rozpoczął w 1958 od stanowiska dyrektora Rejonowego Domu Kultury w Czerykowie, następnie odbył służbę wojskową. Od 1962 był działaczem Komsomołu: pracował jako instruktor Komitetu Obwodowego w Mohylewie, II i I sekretarz mohylewskiego Komitetu Miejskiego, sekretarz-kierownik wydziału propagandy i pracy kulturalno-masowej mohylewskiego Komitetu Obwodowego, kierownik wydziału młodzieży studenckiej Komitetu Centralnego Komsomołu Białorusi i przewodniczący Komitetu Organizacji Młodzieżowych Białoruskiej SRR. Od 1974 do 1977 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Centralnego Komsomołu Białorusi.

W 1977 rozpoczął pracę w organach bezpieczeństwa państwowego. Po ukończeniu Wyższej Szkoły KGB objął stanowisko zastępcy szefa wydziału w KGB Białoruskiej SRR. W 1981 został przeniesiony do pracy w organach spraw wewnętrznych: objął funkcję szefa Urzędu Spraw Wewnętrznych w obwodzie brzeskim. W kolejnych latach pełnił funkcję I zastępcy ministra spraw wewnętrznych Białoruskiej SRR. Od 1985^[1] zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych Łotewskiej SRR. Od 1986^[1] kierował przedstawicielstwem MSW ZSRR przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Demokratycznej Republiki Afganistanu. Po powrocie do ZSRR objął kierownictwo Głównego Zarządu Spraw Wewnętrznych ds. Transportu.

W 1990 powrócił na Białoruś i objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych. 25 stycznia 1994 został odwołany przez Radę Najwyższą za dopuszczenie do aresztowania na Białorusi Mykolasa Burokevičiusa i Juozasa Jermalavičiusa, działaczy Komunistycznej Partii Litwy poszukiwanych przez władze litewskie w związku z wydarzeniami wileńskimi w styczniu 1991^[2]. 28 lipca 1994 otrzymał z rąk prezydenta Alaksandra Łukaszenki nominację na stanowisko przewodniczącego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB)^[1]. Funkcję sprawował do 20 grudnia 1995^[1].

W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z czerykowskiego okręgu wyborczego nr 176^[3]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego^[4]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego i Samorządu Lokalnego^[5]. Był bezpartyjny^[3], należał do popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę frakcji „Zgoda”. 1 kwietnia został członkiem stałej delegacji Rady do Zgromadzenia Północnoatlantyckiego^[6]. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Łotewskiej^[7]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji^[8]. Pełnił w niej funkcję przewodniczącego Stałej Komisji ds. Bezpieczeństwa Narodowego^[9]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły^[10]. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów I kadencji zakończyła się 21 listopada 2000 roku.

12 kwietnia 2001 roku, w wyniku wyborów uzupełniających, został deputowanym do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi II kadencji z brzeskiego-zachodniego okręgu wyborczego nr 1^[11]. Zasiadał w grupie deputowanych „Za związek Ukrainy, Białorusi i Rosji”. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 16 listopada 2004 roku.

Zmarł 4 października 2016^[12].

Posiadał stopień generała-pułkownika. Był członkiem Międzynarodowej Akademii Technologii Informatycznych oraz Międzynarodowej Akademii Nauk o Organizacji i Zarządzaniu.

Był żonaty, miał dwóch synów. W 1995 roku mieszkał w Mińsku^[3].

Nagrody i odznaczenia

Otrzymał szereg odznaczeń radzieckich i białoruskich, w tym: Order Czerwonego Sztandaru, Order „Znak Honoru” i Medal „Na pamiątkę 10-lecia Wyprowadzenia Wojsk Radzieckich z Afganistanu”^[1]. Był również odznaczony medalami Demokratycznej Republiki Afganistanu i PRL^[1]. Posiadał tytuł Zasłużonego Prawnika Republiki Białoruś. Inne nagrody:

Gramota Pochwalna Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi (5 maja 1999) – za aktywny udział w ruchu międzynarodowym i w związku z dziesięcioleciem wyprowadzenia wojsk radzieckich z Afganistanu^[9].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Егоров Владимир Демьянович. [w:] Пресс-досье [on-line]. bymedia.net. [dostęp 2016-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-04)]. (ros.).
↑ Петр Столяров: Силовые министры лишились своих постов. Kommiersant, 1994-01-26. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).
↑ ^a ^b ^c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №35-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).
↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 1 апреля 1996 г. №179-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-04-01. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-23)]. (ros.).
↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
↑ ^a ^b П. Шипук: Постановление Президиума Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 5 мая 1999 г. №123-ПСР. pravo.levonevsky.org, 1999-05-05. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
↑ В. Попов: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 12 апреля 2001 г. №105-П2/II. pravoby.info, 2001-04-12. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (ros.).
↑ Памёр генерал Уладзімір Ягораў. Nasza Niwa, 2016-10-06. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (biał.).

Bibliografia

ЕГОРОВ Владимир Демьянович. centrasia.ru. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-17)]. (ros.).
ЕГОРОВ Владимир Демьянович. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-15)]. (ros.).

[a-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Егоров Владимир Демьянович. [w:] Пресс-досье [on-line]. bymedia.net. [dostęp 2016-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-04)]. (ros.).

[b-2] Петр Столяров: Силовые министры лишились своих постов. Kommiersant, 1994-01-26. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).

[j-3] Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).

[d-4] С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).

[e-5] С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №35-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ros.).

[h-6] С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 1 апреля 1996 г. №179-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-04-01. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-23)]. (ros.).

[g-7] С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).

[f-8] А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).

[k-9] П. Шипук: Постановление Президиума Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 5 мая 1999 г. №123-ПСР. pravo.levonevsky.org, 1999-05-05. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).

[l-10] М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).

[c-11] В. Попов: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 12 апреля 2001 г. №105-П2/II. pravoby.info, 2001-04-12. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (ros.).

[i-12] Памёр генерал Уладзімір Ягораў. Nasza Niwa, 2016-10-06. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (biał.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]