U-170 (1942)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
U-170
Historia
Stocznia

Deutsche Schiff und Maschinenbau, Brema

Położenie stępki

21 maja 1941

Wodowanie

6 czerwca 1942

 Kriegsmarine
Wejście do służby

19 stycznia 1943

Los okrętu

zatopiony po zakończeniu wojny

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

nawodna 1120 ton,
podwodna 1232 tony

Długość

76,8 m
(kadłuba mocnego 58,7 m)

Szerokość

6,8 m
(kadłuba mocnego 4,4 m)

Zanurzenie

4,7 m na powierzchni
głębokość zanurzenia - 230 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne MAN M9V40/46, 9-cylindrowe, 4400 KM (3300 kW)
2 silniki elektryczne SSW GU345/34, 1000 KM (735 kW)
Prędkość

18,3 w. na powierzchni
7,3 w. w zanurzeniu

Zasięg

12.000 Mm przy 10 w. na powierzchni
63 Mm) przy 4 w. w zanurzeniu

Uzbrojenie
4 dziobowe + 2 rufowe wyrzutnie torpedowe 533 mm, 22 torpedy (lub 44 min typu A, albo 66 typu B)
1 działo 105 mm,
1 działko 37 mm plot,
1 działko 20 mm plot
Załoga

48-56 osób

U-170 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu IX C/40 z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby w 1943 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wcielony do 4. Flotylli U-Bootów celem treningu i zgrania załogi. Od czerwca 1943 roku w 10., a od listopada 1944 roku w 33. Flotylli jako jednostka bojowa.

Podczas pierwszego patrolu bojowego rozpoczętego w maju 1943 roku, U-170 został zmuszony do przerwania zadania i zastąpienia zatopionej „mlecznej krowy” (podwodnego zaopatrzeniowca typu XIV) U-463 i przekazania swojego paliwa U-135, U-732 i U-488. Podczas powrotu do bazy w Lorient wraz z U-535 i U-536 jednostka została zaatakowana przez brytyjski samolot B-24 Liberator. U-Boot nie odniósł uszkodzeń, ale U-535 został zatopiony.

Kolejny patrol – u wybrzeży Ameryki Południowej zaowocował jedynym sukcesem U-170 – zatopieniem starego brazylijskiego frachtowca „Campos” o pojemności 4663 BRT. Podczas rejsu okręt uzupełniał paliwo i zaopatrzenie z U-460 i U-219; usiłował również – bezskutecznie – odnaleźć uszkodzonego U-848. Trzeci patrol (luty-maj 1944 roku) miał miejsce u zachodnich wybrzeży USA i na Morzu Karaibskim, czwarty (sierpień-grudzień 1944 roku) zaś u wybrzeży Afryki Zachodniej. Atakowany przez samoloty z lotniskowca USS „Guadalcanal”, zdołał jednak powrócić do bazy.

W kwietniu 1945 roku U-170 cumował w bunkrze w Kilonii, przechodząc niezbędne naprawy. W związku ze zbliżającym się nalotem dowódca, wbrew rozkazom, nakazał przygotowanie U-Boota do alarmowego zanurzenia, co prawdopodobnie uratowało okręt przed zatopieniem. Bliska eksplozja wyrwała wrota bunkra i zatopiła cumujący koło U-170 U-4708.

U-170 skapitulował 8 maja 1945 roku w Horten (Norwegia). Przebazowany do Scapa Flow, a następnie do Loch Ryan, został zatopiony 9 listopada 1945 roku podczas operacji Deadlight ogniem artyleryjskim polskiego niszczyciela ORP „Piorun”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jak Mallmann Showell: Bazy U-Bootów : stalowe rekiny i ich kryjówki. Warszawa: Wyd. Bellona, [2004], s. 235-238. ISBN 83-11-09998-7.
  • U-170. www.uboat.net. [dostęp 2012-02-12]. (ang.).
  • Robert N.: U-4708. www.ubootwaffe.pl. [dostęp 2012-02-12]. (pol.).
  • U-170 Typ IXC/40. www.ubootwaffe.pl. [dostęp 2011-06-04]. (pol.).