USS Franklin (CV-13)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z USS Franklin (CVS-13))
USS Franklin (CV-13)
Ilustracja
Typ

Essex

Historia
Stocznia

Newport News Shipbuilding

Położenie stępki

7 grudnia 1942

Wodowanie

14 października 1943

 US Navy
Wejście do służby

31 stycznia 1944

Wycofanie ze służby

1 października 1964

Los okrętu

oddany na złom w 1966

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

27,100 t

Długość

266 m

Szerokość

kadłuba: 28,4 m
maksymalna: 45 m

Zanurzenie

8,8 m

Prędkość

33 węzły (61 km/h)

Uzbrojenie
12 × 127 mm
wiele działek przeciwlotniczych
Wyposażenie lotnicze
80+
Załoga

3,448

USS Franklin (CV-13), następnie: CVA-13, CVS-13, AVT-8amerykański lotniskowiec typu Essex będący piątym okrętem amerykańskim o nazwie „Franklin”. Doznał największych uszkodzeń ze wszystkich amerykańskich lotniskowców w czasie II wojny światowej, ale nie zatonął[1].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Zwodowany 14 października 1943, wszedł do służby w United States Navy 31 stycznia 1944. Okręt brał aktywny udział w walkach na Pacyfiku w czasie II wojny światowej. W czerwcu 1944 został wysłany w rejon wysp Bonin, aby wspierać walki o archipelag Marianów. Okręt uczestniczył w licznych operacjach wspierając oddziały lądowe. W październiku wziął udział w walkach o wyspę Leyte, a jego samoloty uczestniczyły w ataku na japońskie pancerniki, wśród których znalazł się „Musashi[1].

30 października 1944 podczas kampanii filipińskiej został ciężko uszkodzony przez japońskie samoloty kamikaze, które przebiły się przez obronę przeciwlotniczą i uderzyły w pokład startowy – zginęło 56 marynarzy, a 60 zostało rannych. Mimo uszkodzeń, po półtorej godziny naprawiono pokład i wznowiono operacje lotnicze. Następnych kilka miesięcy „Franklin” spędził na naprawach uszkodzeń i zadaniach szkoleniowych[1].

W marcu 1945 okręt pod dowództwem kapitana Leslie E. Gehresa został wysłany w rejon Wysp Japońskich. 19 marca został zaatakowany przez pojedynczy japoński bombowiec nurkujący, który lecąc w chmurach śledził amerykańskie samoloty powracające z misji nad terytorium Japonii. Bombowiec zrzucił dwie, prawdopodobnie 250-kilogramowe bomby: pierwsza wpadła do hangaru, druga przebiła się przez dwa pokłady zanim eksplodowała. Pożary wywołane eksplozjami bomb szybko ogarnęły samoloty na pokładzie oraz zbiorniki paliwa. Zginęło 796 marynarzy, a 265 zostało rannych[1]. Za akty odwagi i męstwa załodze „Franklina” przyznano 2 Medale Honoru, 19 Krzyży Marynarki Wojennej, 22 Srebrne Gwiazdy, 116 Brązowych Gwiazd, 347 Purpurowych Serc i 808 nadanych pośmiertnie Purpurowych Serc[1].

Okręt dopłynął o własnych siłach do portu w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych, ale nie wrócił do służby czynnej. Zakonserwowany, został przeklasyfikowany[1]:

  • 1 października 1952 na lotniskowiec uderzeniowy (CVA-13),
  • 3 sierpnia 1953 na lotniskowiec zwalczania okrętów podwodnych (CVS-13),
  • 15 maja 1959 na transportowiec samolotów (AVT-8).

W 1958 wycięto z „Franklina” sekcję pokładu lotniczego o wymiarach 9,14 × 27,43 metra i użyto ją do naprawy bliźniaczego USS „Valley Forge”, uszkodzonego przez sztorm[2]. Ostatecznie, skreślony z rejestru floty 1 października 1964, okręt został oddany na złom w 1966.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Franklin III (CV-13). Naval History and Heritage Command. [dostęp 2021-04-05]. (ang.).
  2. Wojciech Lizakowski: Śmigłowcowce typu Boxer - drugie wcielenie Essexów. Część trzecia, „Okręty” nr 9(28)/2013, s. 71.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]