USS Sailfish (SS-192)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
USS Sailfish (SS-192)
Ilustracja
Klasa

okręt podwodny

Typ

Sargo

Historia
Stocznia

Portsmouth Naval Shipyard Stany Zjednoczone

Położenie stępki

18 października 1937

Wodowanie

14 września 1938

 US Navy
Nazwa

USS Squalus (SS-192)

Wejście do służby

1 marca 1939

Wycofanie ze służby

15 listopada 1939

 US Navy
Nazwa

USS Sailfish (SS-192) (9 lutego 1940)

Wejście do służby

15 maja 1940

Wycofanie ze służby

27 października 1945

Los okrętu

złomowany w 1948

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1 450 ton
2 317 ton

Długość

94,64 metra

Szerokość

8,18 metra

Zanurzenie testowe

76 metrów

Napęd
4 silniki diesla (1535 hp)
4 silniki elektryczne (685 HP)
2 pomocnicze silniki diesla (258 KW)
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


21 węzłów
8,75 węzła

Zasięg

11,000 mil morskich (20,000 km) przy prędkości 10 węzłów (19 km/h) na powierzchni

Uzbrojenie
24 torpedy Mark XIV
Wyrzutnie torpedowe

4 x 533 mm dziób
4 x 533 mm rufa

Załoga

58 oficerów i marynarzy

USS Sailfish (SS-192), poprzednio USS Squalus (SS-192)amerykański okręt podwodny typu Sargo, zwodowany 14 września 1938 w Portsmouth Naval Shipyard. Jednostka została przyjęta do służby w marynarce amerykańskiej 1 marca 1939 roku jako USS "Squalus" (SS-192), jednak 23 maja tego roku zatonęła podczas testów. Po wydobyciu okręt został przemianowany na „Sailfish” i brał następnie udział w II wojnie światowej na Pacyfiku.

Jednostka została po raz pierwszy przyjęta do służby w marynarce amerykańskiej 1 marca 1939 roku, jednak 23 maja tego samego roku uległa wypadkowi podczas testów zanurzenia na południe od wysp Isles of Shoals u wybrzeży USA koło Portsmouth i zatonęła wraz z załogą na głębokości 74 m[1]. W efekcie zorganizowanej 24 maja akcji ratowniczej, przy wykorzystaniu najnowszego wówczas sprzętu – okrętu ratowniczego USS „Falcon” (ACR-2) z komorą ratunkową McCanna, udało się wydostać na powierzchnię i uratować wszystkich żyjących 33 członków załogi z 59 znajdujących się pod pokładem zatopionego okrętu[1]. 26 osób zginęło w zatopionych przedziałach na rufie[1]. Przyczyną zatonięcia było wadliwe działanie zaworu czerpni powietrza do przedziału maszynowego[1].

Po wydobyciu okrętu 13 września tego samego roku, jednostka została odholowana do Portsmouth, gdzie 15 listopada została oficjalnie wycofana ze służby i poddana remontowi. Koszt remontu wynosił 1,4 mln dolarów (prawie ¼ kosztu budowy)[1]. 9 lutego 1940 roku okręt został przemianowany na USS "Sailfish" (pol. żaglica), a 15 maja 1940 roku ponownie przyjęty do służby. Po wybuchu wojny na Pacyfiku, "Sailfish" wziął udział w działaniach podwodnych na tym akwenie, przeprowadzając łącznie 12 patroli bojowych. Operując z bazy Fremantle w Australii, a przede wszystkim z Pearl Harbor na Hawajach, zatopił według oficjalnych informacji siedem jednostek japońskich o łącznej pojemności 45 029 ton, w tym 4 grudnia 1943 roku lotniskowiec eskortowyChūyō”. Na pokładzie tego ostatniego znajdowało się m.in. 21 transportowanych do Japonii amerykańskich jeńców wojennych z zatopionego bliźniaczego okrętu podwodnego USS "Sculpin" (SS-191) (jeden przeżył zatopienie)[2].

Został wycofany ze służby w miejscu zbudowania – Kittery 27 października 1945 roku[2]. Sprzedany na złom w 1948 roku i pocięty w Filadelfii[2]. Zachowano kiosk okrętu podwodnego jako pomnik w stoczni Portsmouth Naval Shipyard[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Holicki 2013 ↓, s. 50-51.
  2. a b c d Holicki 2013 ↓, s. 56-57.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Norman Polmar: The American submarines. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981, s. 37-38. ISBN 0-933852-14-2.
  • Wojciech Holicki. Gorzki sukces. Zdarzyło się 70 lat temu (42). „Morze, Statki i Okręty”. Nr 12/2013. XVIII (140), grudzień 2013. Warszawa. ISSN 1426-529X.