USS Vincennes (CA-44)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
USS Vincennes (CA-44)
Ilustracja
Klasa

krążownik ciężki

Typ

New Orleans

Historia
Stocznia

Fore River

Położenie stępki

2 stycznia 1934

Wodowanie

21 maja 1936

 US Navy
Wejście do służby

24 lutego 1937

Zatopiony

9 sierpnia 1942 pod Savo

Los okrętu

Zatopiony w pod Savo

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

konstrukcyjna: 11 515 ton
pełna: 13 500 ton
standardowa: 9950 ton

Długość

LOA: 179 metrów
LWL: 176 metrów

Szerokość

18,82 metra

Zanurzenie

762 cm

Napęd
8 kotłów
4 turbiny Westinghouse 107 shp
4 wały napędowe ze śrubami.
Prędkość

konstrukcyjna: 32,7 węzła
testowa: 32,36 węzła

Uzbrojenie
9 dział 203 mm L/55 Mk. 12
8 dział 127 mm L/25
4 x 4 Bofors 40 mm
28 Oerlikon 20 mm
8 Browning M2 12,7  mm

USS Vincennes (CA-44)amerykański krążownik ciężki typu New Orleans, chronologicznie szesnasty w kolejności przyjęty do służby krążownik traktatowy marynarki amerykańskiej.

Podobnie jak pozostałe jednostki swojego typu, okręt miał 9950 ton wyporności standardowej, w odróżnieniu jednak od pierwszych trzech krążowników swojego typu, okręt został wyposażony w lżejszą wersję dział dział 203 mm L/55 oznaczoną jako Mark 12, dzięki czemu każda z trzech jego potrójnych wież artyleryjskich była o około 40 ton lżejsza. Niemal całkowite wykorzystanie przy jego konstrukcji dopuszczonej traktatami waszyngtońskim i londyńskim wyporności standardowej, umożliwiło lepsze opancerzenie okrętu, niż w przypadku jego poprzedników typów Pensacola i Northampton. Celem zaś jeszcze lepszej ochrony biernej przed ogniem artylerii przeciwnika, magazyny amunicji tego okrętu, zostały przeniesione poniżej linii wodnej.

Jednostka została zwodowana 21 maja 1936 roku w stoczni Fore River, po czym przyjęta do służby w marynarce 24 lutego 1937 roku. W okresie przedwojennym, oprócz działalności szkoleniowej na Atlantyku, USS „Vincennes” (CA-44) odbył też podróże do Europy. Po wybuchu II wojny światowej na tym kontynencie, „Vincennes” brał udział w patrolach neutralności, zaś po japońskim ataku na Pearl Harbor, eskortował lotniskowiec USS Hornet (CV-8) w jego drodze z Norfolk na Pacyfik. Wraz z „Hornetem” i USS „Enterprise” (CV-6) wziął następnie udział w rajdzie Doolittle’a na Wyspy Japońskie. Podczas bitwy pod Midway bronił uszkodzonego w ataku bombowców nurkujących lotniskowca USS „Yorktown” (CV-5), przed atakiem bombowców torpedowych kpt. Tomonagi.

Wspierał następnie amerykańskie lądowanie na Guadalcanalu, po czym został zatopiony w nocnej bitwie z japońskimi krążownikami koło wyspy Savo.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • James D. Hornfischer: Neptune’s Inferno: The U.S. Navy at Guadalcanal. Nowy Jork: Bantam Books, 2011. ISBN 0-553-80670-X.
  • Leo Marriott: Treaty Cruisers: The First International Warship Building Competition. Pen & Sword, 2005. ISBN 1-5267-4850-9.
  • John Jordan: Warships After Washington: The Development of the Five Major Fleets, 1922–1930. Naval Institute Press, 2015. ISBN 1-59114-583-X.
  • Jonathan Parshall, Anthony Tully: Shattered Sword: The Untold Story of the Battle of Midway. Potomac Books, 2005. ISBN 1-57488-923-0.
  • Craig Symonds: The Battle of Midway. Nowy Jork: Oxford University Press, 2011. ISBN 0-19-539793-2.
  • Ian W. Toll: Pacific Crucible. T. War at Sea in the Pacific, 1941-1942. Nowy Jork: Norton & Company, November 14, 2011, seria: Pacific War Trilogy. ISBN 978-0393068139.
  • Ian W. Toll: The Conquering Tide. T. War in the Pacific Islands, 1942–1944. Nowy Jork: Norton & Company, September 21, 2015, seria: Pacific War Trilogy. ISBN 0-393-08064-1.