Ucisk nadłonowy
Ucisk nadłonowy – nieinwazyjny manewr stosowany podczas porodu przy uwalnianiu barków płodu i powinien być brany pod uwagę jako manewr drugiego wyboru, ponieważ jego zastosowanie może spowodować złamanie obojczyka[1].
Zanim wykona się ucisk nadłonowy, należy opróżnić pęcherz moczowy matki, aby uniknąć jego urazu i przeszkody w rotacji barków. Manewr polega na delikatnym ucisku pięścią lub podstawą dłoni w stosunku do pleców płodu i kierowaniu nacisku w stronę linii środkowej ciała płodu – należy pamiętać, że w tej fazie porodu płód zwykle leży grzbietem do góry i wstawia się do wchodu miednicy barkami w wymiarze poprzecznym i właściwy kierunek ucisku jest od strony grzbietu płodu na przedni bark płodu w kierunku miednicy matki[1].
Istotne jest to, aby wcześniej dokładnie określić pozycję płodu, w przeciwnym razie można spowodować pogorszenie się i tak już trudnej sytuacji. Np. jeżeli grzbiet płodu leży po stronie lewej matki, nacisk należy skierować na przedni bark płodu, który jest barkiem prawym w kierunku prawej strony matki[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Redakcja naukowa wydania polskiego dr n. med. Grażyna Iwanowicz-Palus: Stany nagłe w okresie okołoporodowym. Warszawa: PZWL, 2008. ISBN 978-83-200-3478-3.
