Układy rymów
Układy rymów – sekwencje, w jakich pojawiają się rymy w utworach wierszowanych. Układ rymów stanowi podstawowy - po liczbie wersów - czynnik identyfikacji strofy, odróżniający formy o tej samej długości, ale różnym porządku współbrzmień.
Układ rymów zapisuje się kolejnymi literami alfabetu: aabb, abab, abba.
W wersyfikacji polskiej uwzględnia się dodatkowo rodzaj rymu męski lub żeński, chyba że wszystkie rymy są żeńskie.
- aa - dystych (z natury monorymowy)
- aaa - tercet monorymowy (strofa hejnałowa)
- aaaa - kwartyna monorymowa
- aaba - rubajat
- aabb - kwartyna z rymem stycznym
- abab - kwartyna z rymem krzyżowym
- abba - kwartyna z rymem obejmującym
- aabba - limeryk (jako osobny utwór)
- aaabab - strofa Burnsa
- ababcc - sekstyna
- ababbcc - strofa królewska (strofa Chaucera)[a]
- aabbccdd - oktostych
- abababab - sycyliana
- ababbcbcc - strofa spenserowska[c]
- ababccdeed - decyma (jeden z możliwych wariantów)
- ababccddeffegg - strofa onieginowska
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Wóycicki, Forma dźwiękowa prozy polskiej i wiersza polskiego, Warszawa 1960.
- Adam Kulawik, Poetyka, Warszawa 1990.
- Josef Brukner, Jiří Filip, Poetický slovník, Praha 1997.
- Lucylla Pszczołowska, Wiersz polski. Zarys historyczny, Wrocław 1997.
- Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
- Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003.