Ulica Józefa Mianowskiego w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Józefa Mianowskiego w Warszawie
Stara Ochota
Ilustracja
Ulica J. Mianowskiego przy Filtrowej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. Filtrowa
ul. Wincentego Rapackiego
ul. Gabrieli Zapolskiej
ul. Uniwersytecka
ul. Adama Pługa
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Józefa Mianowskiego w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Józefa Mianowskiego w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Józefa Mianowskiego w Warszawie”
Ziemia52°13′03,8″N 20°59′15,2″E/52,217722 20,987556

Ulica Józefa Mianowskiego w Warszawie – ulica w warszawskiej dzielnicy Ochota.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Została wytyczona w roku 1923 wraz z pobliskim placem Gabriela Narutowicza i półkoliście otaczającymi go przecznicami - ul. Akademicką i ul. Maurycego Mochnackiego. W tym samym czasie ustalono przebieg przecznic Mianowskiego – ulic Wincentego Rapackiego i Gabrieli Zapolskiej.

Jako jedna z ulic Kolonii Lubeckiego uzyskała zabudowę w latach 1924−1925, inwestorem była Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa „Kolonia Lubeckiego”. Wybudowane według projektu Teofila Wiśniowskiego domy były dwupiętrowymi, bliźniaczymi segmentami o obfitym, neoklasycystycznym detalu. Domy otrzymały od strony ulicy misterne, kute ogrodzenia, zaś na ich tyłach urządzono ogródki i zieleńce. Przy ulicy swoje domy postawiły też inne spółdzielnie – pod numerem 15 Spółdzielnia Mieszkaniowa Inżynierów Ministerstwa Kolei; zaś pod 18 – Bank Polska Kasa Opieki.

W latach 50. na budynku nr 15 umieszczono tablicę Tchorka upamiętniająca masową egzekucję dokonaną w tym miejscu podczas powstania warszawskiego przez żołnierzy RONA[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w.. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 133. ISBN 83-01-06109-X.