Ulica Kołowa w Warszawie
| Targówek Mieszkaniowy | |
 Ulica Kołowa róg św. Wincentego. Widok w stronę ul. Gościeradowskiej. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52,27267°N 21,04808°E/52,272670 21,048080 | |
Ulica Kołowa w Warszawie – jedna z ulic Targówka Mieszkaniowego biegnąca od skrzyżowania ulic św. Wincentego i Obwodowej do ulicy Prałatowskiej w parku im. Stefana Wiecheckiego „Wiecha”.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie była to droga gruntowa dawnej kolonii Jasiówka prowadząca od dzisiejszej ulicy św. Wincentego do Drogi Lampego (ul. Pratulińska)[1][2]. Przed I wojną światową obszar w rejonie dzisiejszego parku zajmowały podmokłe łąki i pastwiska. Zagospodarował je częściowo jeden z kolonistów Karol Lampe urządzając prywatny park z wesołym miasteczkiem i sceną estradową (Ogród/Ogrody Lampego)[3][4].
Obecna nazwa arterii pojawia się po raz pierwszy na planie Warszawy w 1919 roku[5].
W 1930 roku na Kołowej było 7 posesji[2], w 1939 roku 29[6]. Około 1932 roku na skrzyżowaniu Kołowej i Pratulińskiej wytyczono plac Horodelski, który miał być centralnym punktem dzielnicy[7]. Parcelacja i zabudowa ulicy postępowała intensywnie zwłaszcza po uruchomieniu pierwszej linii tramwajowej do cmentarza Bródnowskiego w 1933 roku[8].
W okresie powojennym rozpoczęto zagospodarowanie arterii od strony placu Horodelskiego. W 1952 roku założono Dzielnicowy Klub Sportowy "Targówek", który w 1965 roku został rozbudowany o boisko i salę sportową[9]. W latach 1953−1956 wzniesiono Dom Kultury Targówek[3]. Budowa obiektu była jednym z tematów filmu dokumentalnego Kazimierza Karabasza "Gdzie diabeł mówi dobranoc". W 1975 roku gmach zajął Teatr na Targówku (od 1987 roku Teatr Rampa)[10]. W latach 1961-1963 na obszarze pomiędzy Kołową, Pratulińską, Handlową i Tadeusza Korzona urządzono park, rozszerzany od 1996 roku i zmodernizowany w latach 2001-2002[11].
W 1977 roku arteria została przecięta dzielnicową obwodnicą, w tym okresie wzniesiono bloki mieszkalne naprzeciwko teatru i klubu sportowego[12]. W związku z powojenną przebudową Targówka zlikwidowano większość dawnej zabudowy arterii. Zachowano jedynie przedwojenny ciąg domów i kamieniczek na odcinku pomiędzy ulicami: Handlową i św. Wincentego (strona parzysta).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Plan miasta Warszawy, Warszawa: Nakład Towarzystwa Doraźnej Pomocy Lekarskiej, 1913 [dostęp 2019-08-08].
- ↑ a b Książka Informacyjno-Adresowa Cała Warszawa, Warszawa 1930, Dział VI s. 40.
- ↑ a b Ryszard Szołwiński, Dzieje Bródna i okolic, [w:] Rafał Stolarski (red.), Bródno i okolice w pamiętnikach mieszkańców, wyd. 2, Warszawa 2010, s. 32-33.
- ↑ Maria Nawrocka, W szkole i na Targówku. Dzieje Szkoły Podstawowej nr 114 im. Jędrzeja Cierniaka, Warszawa 1998, s. 5-6.
- ↑ Plan Stołecznego miasta Warszawy, Warszawa: Nakład Towarzystwa Doraźnej Pomocy Lekarskiej, 1919 [dostęp 2019-08-08].
- ↑ Księga adresowo-gospodarcza miasta stołecznego Warszawy. Cz. 3e. Spis właścicieli domów w mieście stołecznym Warszawie, Warszawa 1939, s. 64.
- ↑ Plan Wielkiej Warszawy z wymienieniem wszystkich ulic miasta, Wydawnictwo HAWU, 1932 [dostęp 2019-08-08] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-08].
- ↑ Jerzy Kasprzycki, Korzenie miasta. Tom 3 Praga, Warszawa: wyd. Veda, 1998, s. 81-82.
- ↑ Encyklopedia Warszawy, Warszawa: wyd. PWN, 1994, s. 866.
- ↑ Tomasz Urzykowski, Spacerownik. Nowa Praga i Targówek, „Gazeta Wyborcza”, Warszawa, 21 czerwca 2007, s. 10,12.
- ↑ Park im. Stefana Wiecheckiego "Wiecha" [online], zielona.um.warszawa.pl [dostęp 2019-08-08].
- ↑ Plan Warszawy, wyd. 4, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1977 [dostęp 2019-08-08].
