Ulica Mała w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Mała w Warszawie
Nowa Praga
Ilustracja
Ulica Mała, widok z ul. Konopackiej w kierunku zachodnim (2015)
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. Inżynierska
ul. Zaokopowa
ul. Konopacka
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Mała w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Mała w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Mała w Warszawie”
Ziemia52°15′30,2″N 21°02′15,3″E/52,258389 21,037583
Ulica Mała przy ul. Zaokopowej (2021)

Ulica Mała – ulica w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wytyczona w roku 1877 na gruntach przejętych od prywatnego właściciela, Ludwika Walusińskiego. Według umowy, nowo utworzona ulica miała pozostawać przez pewien czas jego własnością, pod warunkiem utrzymywania porządku i udostępnienia jej dla celów mieszkaniowych i komunikacyjnym wszystkim mieszkańcom. W procesie zabudowywania ulicy można wyróżnić cztery wyraźne fazy, bowiem każda z nich przyniosła inne realizacje:

  • 1880−1886 – budynki o małomiasteczkowej architekturze, o wysokości do trzech kondygnacji (m.in. kamienica pod nr. 1 z roku 1880 wybudowana dla Teodora Kozłowskiego).
  • 1884−1900 – budynki o gabarycie dochodzącym do czterech kondygnacji, z wystrojem sztukatorskim na fasadach, ale zazwyczaj drewnianej konstrukcji - przykładem jest tu kamienica pod nr. 10 z roku 1896 wybudowana dla Stanisława Runda. Otrzymała m.in. sztukatorskie maszkarony, naczółki okien i profilowane gzymsy.
  • 1901−1910 – budynki o gabarycie dochodzącym do czterech kondygnacji, jednak już obficiej dekorowane - przykładem jest neoklasycystyczna kamienica pod nr. 11 z roku 1901 wybudowana dla Rosjanina Anisima Puguńca. Projektowana być może przez Antoniego Kluczewicza, który często tworzył dla inwestorów rosyjskiego pochodzenia i chętnie sięgał do motywów klasycystycznych.
  • 1911−1913 – budynki pięciokondygnacyjne, o niepalnej konstrukcji - przykładem jest tu kamienica pod nr. 13 A z roku 1911, wybudowana dla Romualda Nazimka, właściciela innej kamienicy przy pobliskiej ul. Inżynierskiej. Przykład wczesnego modernizmu o wystroju tkwiącym jeszcze w stylistyce eklektyzmu i secesji.

Zabudowa ulicy ocalała w czasie II wojny światowej[1].

W 2006 roku układ urbanistyczny oraz zespół budowlany znajdujący się przy ulicy zostały do rejestru zabytków[2].

W kulturze masowej[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 63. ISBN 83-906889-2-1.
  2. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) − stan na 30 czerwca 2023 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 17. [dostęp 2023-07-25].
  3. Paweł Elsztein: Moja Praga. Warszawa: Dom Wydawniczy Syrenka, 2002, s. 246–247, 249. ISBN 83-914909-8-X.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]